دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه داریوش شاهین

(1) اى خطابخش جرم پوش، گذشت تو از گناه ما، دليل احسان تو، و كيفر تو بر خطاى ما، گواه عدل تو هست.

(2) پس، به احسان و نعمتت، كار بخشش خويش بر ما آسان گير، و با گذشت و كرمت ما را از كيفر به گناهمان رهائى بخش. زيرا ما ضعيفتر از آنيم كه همچون تو دادگرى كنيم، و بى‌عفو و اغماض تو ما را چاره‌اى و گريزگاهى نيست.

(3) اى بنده نواز بى‌نياز، اينك اين مائيم كه در دست قدرت تو سرافكنده‌ايم. و اينك همچون من هيچ نيازمندى آرزومند تو نيست. پس اى خطابخش پوزش پذير، نياز و حاجت ما درياب، و ما را از پيشگاه رحمت و كرمت نوميد مگردان، كه اگر به ما لطفى نكنى، نگونبخت‌تر از ما نيست. از اينرو آنكس كه به تو اميد بسته از تو احسان جسته، و اگر نوميدش سازى و به الطافت خودت او را ننوازى، چه بدبخت و بدفرجام خواهد بود.

(4) الهى، اى تو بر هر درد آگاهتر، در چنين هنگامى اگر از عفو تو نوميد شويم، به چه كسى جز تو روى آوريم و از پيشگاه تو به كجا برويم؟ پاك آفرينا، اى كه تنها پاكى‌تر است و از هر عيب مبرائى. ما آن نيازمندان درگاهت هستيم كه عبادت را بر آنان واجب ساخته‌اى، و ما آن درد ديدگانيم كه دفع و رفع درد و رنج را به آن وعده فرموده‌اى.

(5) با چنان خلق و مخلوق و با چنان اراده و امر بى‌مانند كه خاص و شايسته تو است، پس درياى رحمت و كرمت بر كسى جارى مى‌شود كه از تو رحم و كرم جويد و جز تو هيچ ستمديده‌اى را فريادرسى نيست. پس به زارى و نياز ما نظر فرما و بر ما رحمت آور. آنگاه كه با دلى همه لبريز از احتياج و نياز و اخلاص و دعا به سويت آمديم، ما را در پناه خويش بگير و از بند غم برهان.

(6) اى نهان از چشم ما و عيان در جان ما، آنگاه كه قدم به راه گناه نهاديم و از «شيطان» متابعت كرديم، «شيطان» ما را به باد سرزنش گرفت و چه بد كرديم! آنگاه از او رو برتافتيم و به سوى تو آمديم. پس اينك اسيراند و همان مساز كه شيطان هم ما را سرزنش كند. الهى، درود تو بر «محمد» و دودمان او باد.