دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اگر اراده كنى كه ما را بيامرزى، اين آمرزش نتيجه‌ى فضل توست، و اگر خواست تو كيفر دادن ما باشد، اين كيفر هم از عدالت توست.

(2) بر ما منت گذار و در كار بخشش خود سخت مگير. از گناهان درگذر و ما را از عذاب خود رهايى ده كه ما را طاقت عدل تو نيست، و بى‌بخشايش تو هيچ يك از ما را اميد نجات نباشد.

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو در پيشگاه توايم، و من از همه به تو محتاج‌ترم. پس به توانگرى خويش، تهى‌دستى ما را چاره‌اى ساز و احسان خويش را از ما دريغ مدار آن گونه كه نوميد گرديم؛ كه اگر چنين كنى، آن كس كه از تو نيكبختى خواسته، بدبخت شود، و آن كس كه از احسان تو چشم بخشش داشته، تهى‌دست ماند.

(4) با چنين حال نوميدى، پيش چه كسى رويم و روى نياز به كدامين درگاه بريم؟ خدايا، تو منزهى و ما آن بيچارگانيم كه برآوردن خواست ايشان را واجب كرده‌اى، و آن رنج ديدگانيم كه برداشتن رنج ايشان را وعده فرموده‌اى.

(5) خواست تو را سزاوارتر، و بزرگى تو را شايسته‌تر آن است كه بر خواستار رحمت خود، رحمت آورى، و آن كس كه از تو يارى طلبد، فريادرس باشى. پس بر زارى و نياز ما رحمت آور، و اكنون كه خويشتن را بر آستان تو افكنده‌ايم، بى‌نيازمان فرما.

(6) خدايا، آن دم كه از شيطان فرمانبرى كرديم و از تو نافرمانى، شيطان به شادى پرداخت. پس بر محمد و خاندانش درود فرست، و اينك كه ما او را براى خاطر تو رها كرده‌ايم و به سوى تو آمده‌ايم، ديگر به گناه كردن ما شادش مكن.