دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارالها اى كفايت كننده‌ى تنها ضعيف، و اى نگاهدارنده‌ى از امرى ترسناك، گناهان تنهايم داشته و همراهى با من باقى نگذاشته، و از خشمت ناتوان شده و پشتيبانى برايم نيست، و بر ترس از ديدارت نزديك شده و آرام كننده‌اى براى ترسم نيست.

(2) و كيست كه مرا از تو ايمن كند در حالى كه تو مرا بيم داده‌اى؟ و كيست ياريم كند در آن حال كه تو تنهايم گذاشته‌اى؟ و كيست كه نيرويم دهد در صورتيكه تو ناتوانم ساخته‌اى؟

(3) پناه نمى‌دهد اى خداى من، پرورده شده‌اى را جز پرورنده، و ايمن و آسوده نمى‌كند مغلوبى را جز غالب، و كمك نمى‌دهد مطلوبى را جز طالب.

(4) و تمام اين اسباب اى خداى من به دست توست، و راه گريز و راه نجات به سوى تو است، پس بر محمد و آلش درود فرست، و گريزم را پناهى بخش، و خواسته‌ام روا ساز.

(5) خداوندا به راستى اگر روى كريم خويش از من بگردانى، يا احسان بزرگ خود را از من بازدارى، يا روزيت را بر من دريغ نمايى، يا اسباب رحمتت از من قطع كنى، به چيزى از آرزويم راه نمى‌يابم جز از مسير تو، و با كمك غير تو بر آنچه نزد توست دسترسى ندارم، و من بنده‌ى توام و در قبضه‌ى تو، و موى پيشانى‌ام به دست توست.

(6) با فرمان تو مرا فرمانى نيست، درباره‌ى من حكم و دستورت صادر شده، و قضايت در مورد من از روى عدل است، و مرا نيروى بيرون شدن از سيطره‌ى تو نيست، و توان تجاوز از قدرتت ندارم، و توانا بر جلب محبتت نيستم، و به رضاى تو نمى‌رسم، و به آنچه نزد توست جز به فرمان بردنت و به ازدياد رحمتت دست نمى‌يابم.

(7) بارالها صبح كردم و به شام درآمدم در حالى كه بنده‌اى خوار براى توام، هيچ سود و زيانى را جز به خواست تو توانا نيستم، اين را عليه خود گواهى مى‌دهم، و اعتراف مى‌كنم به ناتوانى نيرويم و ناچيزى تدبيرم، پس آنچه به من وعده داده‌اى بانجام رسان، و آنچه عطايم كرده‌اى كامل كن، كه من بنده‌ى ندار، فروتن، ناتوان دردمند، كوچك بى مقدار، نيازمند، ترسان، پناه برده‌ى توام.

(8) بارالها درود فرست بر محمد و آلش، و مرا فراموشكار يادت در آنچه عطايم فرموده‌اى مگردان، و مرا غافل از احسانت در آنچه مرحمتم نموده‌اى قرار مده، و نااميدم از اجابتت مگردان اگر چه دير شود، در خوشى باشم يا ناخوشى، در سختى يا آسايش، در عافيت يا بلاء، در نيازمندى يا نعمت، در تنگدستى يا توانگرى.

(9) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و چنانم دار كه در همه‌ى حالات ثنايم بر تو، و تنها ستايش تو، و سپاسم براى تو باشد، تا آنجا كه آنچه از دنيا به من داده‌اى شادم نكند، و آنچه در دنيا محرومم ساخته‌اى غمگينم نسازد، و شعار قلبم تقواى تو باشد، و كار بدنم در آنچه از من مى‌پذيرى، و نفسم را از هر چه بر من مى‌گذرد به طاعت خويش وادار، تا آنجا كه كمترين آن چه را به خشمت مى‌آورد نپسندم، و كوچكترين آنچه خشنودت مى‌سازد ناپسندم نباشد.

(10) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و قلبم را براى محبت و عشق خويش فارغ دار، و به ياد خود مشغولش ساز، و به ترس و هراس از خود بلند رتبه‌اش دار، و به شوق و رغبت به سوى خود نيرومندش ساز. و به سوى طاعتت تمايلش بخش، و در خوشايندترين راه‌ها به سمت خود جاريش كن، و تمام روزهاى زندگيم به شوق آنچه نزد توست رامش ساز.

(11) و تقوايت را از دنيا توشه‌ام قرار ده، و سفر آخرتم را به سوى رحمتت، و ورودم را در خشنوديت، و جايگاهم را در بهشتت مقرر گردان، و مرا نيرويى بخش كه به آن تمام خشنودى تو را حمل كنم، و گريزم را به سوى خود قرار داده، و رغبتم در آنچه نزد تست، و قلبم را با ترس از خلق شريرت بپوشان، و مرا انس به خود دوستان و اهل طاعتت عنايت فرما.

(12) و براى هيچ گناهكار و كافر منتى بر من باقى مگذار، و نه برايش نعمتى نزد من، و نه براى من به ايشان نيازى، بلكه آرامش قلبم و انس جانم و بى نيازى‌ام و كفايتم را به خودت و نيكان خلقت واگذار.

(13) بارالها درود فرست بر محمد و آلش، و مرا همنشين ايشان بدار، و براى آنان ياورم گذار، و به اشتياق به سوى خود بر و به عمل براى تو به آنچه دوست مى‌دارى و راضى هستى بر من منت دار، زيرا تو بر هر چيز توانايى، و اين بر تو آسان است.