دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا اى بى‌نيازكننده‌ى آنكه تنها و ناتوان است، و اى نگهدارنده‌ى (بندگان) از چيز ترسناك گناهان مرا تنها نموده و يار و همراهى (كه ياريم كند) با من نيست، و از خشم تو ناتوان شده‌ام و نيرودهنده‌اى ندارم، و بر ترس ديدار تو (هنگام مرگ و روز قيامت) نزديك گشته‌ام و آرامش‌بخشى براى ترسم نباشد،

(2) و كيست مرا ايمن نمايد هنگامى كه تو مرا ترسانده‌اى، و كيست مرا يارى كند در حالى كه تو مرا تنها گذارده‌اى، و كيست مرا توانائى دهد در جايى كه تو مرا ناتوان ساخته‌اى،

(3) پناه نمى‌دهد اى خداى من، جز پروردگار پرورده شده‌اى را، و ايمن نمى‌سازد مگر غلبه‌كننده شكست‌خورده‌اى را، و يارى نمى‌كند مگر جوينده يافته شده‌اى را،

(4) خدايا و همه‌ى اينها (پناه دادن آسوده ساختن و يارى نمودن) به دست (قدرت) تست، و فرار و گريز (از سختيها) به سوى تست پس بر محمد و آل او درود فرست، و گريختنم را پناه و خواسته‌ام را روا ساز،

(5) بار خدايا اگر روى نيكويت را از من بگردانى (و از درگاهت برانى) يا احسان و نيكى بزرگت را از من بازدارى، يا روزيت را بر من دريغ نمائى، يا رشته‌ى (رحمت) خود را از من بگسلى جز تو راهى به چيزى از آرزويم نمى‌يابم، و به آنچه نزد تو است به كمك غير تو دسترسى ندارم، زيرا من بنده‌ى تو و در قبضه‌ى (قدرت) توام و موى پيشانى من به دست تو است،

(6) با بودن فرمان تو مرا فرمانى نيست، فرمانت درباره‌ى من روان و مقدراتت درباره‌ى من از روى عدالت است، و مرا توانائى بيرون رفتن از سلطنت تو نمى‌باشد و نمى‌توانيم از (سلطه‌ى) قدرت تو تجاوز كرده پا بيرون گذارم، و توانا نيستم كه دوستى تو را (به خود) متوجه گردانم و به خوشنوديت نمى‌رسم، و به آنچه نزد تو است (خير دنيا و آخرت) جز به طاعت و فزونى رحمتت دسترسى ندارم،

(7) بار خدايا صبح و شام كردم در حاليكه بنده‌ى خوار توام، و جز به كمك تو بر سود و زيان خويش توانا نيستم، درباره‌ى خود به آنچه گفتم گواهى مى‌دهم، و به ناتوانى و بيچارگى خويشتن اقرار دارم، پس به آنچه به من وعده دادى وفا كن، و آنچه عطا كرده‌اى كامل گردان، زيرا من بنده‌ى بى‌چيز، فروتن، ناتوان، بدحال، كوچك، خوار، نيازمند، ترسان، پناهنده‌ى تو هستم‌

(8) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به ياد كردن خود در آنچه به من عطا فرمودى فراموشكار مگردان، و به احسانت در آنچه به من بخشيده‌اى غافل مساز، و از روا ساختن درخواستم اگر چه به كندى پيش رود نوميدم مفرما، خوش باشم يا ناخوش، سخت يا خوشگذران، تندرست يا گرفتار، حاجتمند و بدحال يا در نعمت، فراخ روزى يا تنگ معاش، نيازمند يا بى‌نياز،

(9) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و مرا در هر حال به ستايش و نيايش و سپاسگزاريت برگمار تا به آنچه از دنيا به من داده‌اى (: زن، فرزند، دارائى، و مقام و جاه و مانند آنها) خوشحال نگردم، و به آنچه مرا از آن بازداشته‌اى اندوهگين نشوم، پرهيزگارى از خود را به قلبم بنما، و بدنم را در آنچه از من مى‌پذيرى به كار دار، و مرا از هر چه به من روآورد (نيك و بد روزگار) به طاعت و بندگيت وادار تا چيزى را كه تو به غضب مى‌آئى دوست نداشته، و از چيزى كه (مايه‌ى) رضا و خوشنودى تو است خشمگين نباشم،

(10) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و دلم را براى دوستى خويش خالى ساز، و به ياد خودت مشغول گردان، و به ترس و بيم از خويشتن بلند مرتبه‌اش فرما و به رغبت به سوى خود توانايش فرما، و به فرمانبريت متوجه كن، و در خوشايندترين راههاى به سوى خود روانه‌اش فرما، و در تمام روزهاى زندگانيم آن را به خواستن آنچه نزد تو است رام نما،

(11) و تقوا و ترس از كيفر خود را از دنيا (براى سفر آخرت) توشه‌ام، و سفر مرا به سوى رحمتت، و ورود مرا (روز رستاخيز) در خوشنوديت و جايم را در بهشتت گردان، و مرا توانائى بخش كه با آن، همه‌ى خوشنودى تو را بردارم،و گريزم را به سوى خودت، و خواهشم را در آنچه نزد تو است قرار ده، و به قلبم (لباس) وحشت (و تنفر) از بدهاى خلق خويش (: گناهكاران) بپوشان، و خو گرفتن به خود و دوستانت (پيامبران و اوصياء) و پيروانت را به من ببخش،

(12) و براى گناهكار و كافر بر من منت قرار مده، و براى او نزد من نعمت، و مرا به ايشان حاجت و درخواستى مگذار، بلكه آرامش دل، و الفت جان، و بى‌نيازى و كارگزارى مرا به خود و به نيكان خلق خويش قرار ده‌

(13) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به ايشان همنشين (پيرو) و يارى‌كننده‌ى به آنان گردان، و به شوق و دلباختگى به خود، و به انجام آنچه دوست دارى و خوشنود مى‌گردى بر من منت گزار، زيرا تو بر هر چيز توانائى، و خواسته‌هاى من براى تو آسان است.