دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمود صلواتی

(1) اى خدايى كه بنده‌ى ناتوان را تنها تو بسنده‌اى، اى آنكه حوادث سهمناك را تو نگهدارنده‌اى، گناهان مرا به تنهايى كشانيده، ياور و همراهى نمى‌يابم؛ از خشمت ناتوان شده‌ام، مددكارى نمى‌جويم؛ از ديدارت هراسانم، آرام بخشى نمى‌بينم.

(2) كدامين كس آرامشم دهد، اگر توام بيم داده باشى؟ كدامين كس ياريم دهد، اگر تو تنهايم گذاشته باشى؟ كدامين كس تواناييم بخشد، اگر تو ناتوانم خواسته باشى؟

(3) بار خدايا تنها پروردگار است كه پرورده‌اش را پناه تواند داد، تنها پيروز است كه شكست خورده را ايمنى مى‌بخشد، تنها جوينده است كه گريخته‌اش را يارى تواند داد.

(4) و همه‌ى اينها خداوندا به دست توست وگريزگاه به سوى توست، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و اكنون كه به سويت گريخته‌ام پناهم ده، و خواسته‌ام را مرحمت فرما.

(5) بار خدايا، اگر سيماى كرم گسترت را از من بگردانى، يا احسانت را از من دريغ فرمايى، يا روزيت را به من نرسانى، يا رشته‌ى عنايتت را از من بگسلى، باز هم براى دستيابى به آرزوهايم راهى جز تو نمى‌يابم، و براى رسيدن به رحمتت ياورى نمى‌جويم، چرا كه من بنده تو و در اختيار توأم، گلوگاهم به دست توست.

(6) با فرمانت مرا فرمانى نيست. فرمانت درباره‌ى من جارى است، هر چه برايم مقدر كنى عين عدالت است، بيرون شدن از حيطه فرمانرواييت را نتوانم، و يارايم نيست كه از دايره‌ى قدرتت پاى بيرون نهم. نمى‌توانم خود را محبوب تو گردانم و خشنوديت را به دست آرم، و بدانچه نزد توست مگر با اطاعتت، و بخشش و بخشايشت، دسترسى نمى‌يابم.

(7) خداوندا، شب را روز و روز را به شب نمى‌رسانم مگر آنكه بنده‌ى ذليل توام، جز به نيرويت مالك سود و زيانم نمى‌باشم، بر اين گواهى مى‌دهم، و بر ناتوانى و بيچارگيم معترفم، پس آنچه را وعده‌ام داده‌اى بر آور، و عطايى را كه بر من آغاز كرده‌اى به پايان بر، كه من بنده‌ى تهيدست فرو دست ناتوان زيانمند كوچك بى مقدار بى نواى ترسان پناهنده‌ى توام.

(8) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و جنان مكن كه يادت را در آنچه به من داده‌اى فراموش كنم، و از ياد احسانت غفلت ورزم، و از استجابت دعايم- هر چند به تأخير افتد- نوميد شوم، چه در خوشى باشم يا اندوه، چه در سختى باشم يا گشايش، چه در عافيت باشم يا بلا، چه توانگر باشم يا بينوا، چه در فراخى باشم يا در تنگنا، چه در فقر باشم يا غنا.

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و در همه حال توفيقم ده كه ثنايت گويم، ستايشت كنم و سپاست گزارم، تا بدانچه از دنيا به من داده‌اى دل خوش نكنم و بر آنچه بازم داشته‌اى اندوه مخورم. دلم را از پارسايى‌ات سرشار دار، بدنم را بدانچه مى‌پسندى به كار گمار و نفسم را از آنچه به من روى مى‌آورد به فمرانبرداريت وادار، تا چيزى را كه خشمت در آن است خشم نگيرم.

(10) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و دلم را از هر محبتى براى محبتت وارهان و مشغول به ياد خودت گردان، از بيم خويش و از خوفت سرمستش نما، و با عشقت تقويتش فرما، به طاعتت علاقه‌مندش كن، بدان راه كه بيشترش دوست مى‌دارى برگمار، و در تمام روزهاى زندگيم آن را بدانچه نزد توست متمايل دار.

(11) بار خدايا، پرهيز از دنيا را ره توشه‌ام، دستيابى به رحمتت را مقصد سفرم، خشنوديت را سرايم، و بهشتت را جايگاهم گردان. مرا توانى ده كه بار رضايت را بر دوش كشم، و از هر كه گريزم در تو گريزم، و همان چيزى را كه نزد توست خواهم، دلم را از بد سيرتان به بيم افكن، و انس با خود و دوستان اهل طاعتت را استوار كن در من.

(12) بار خدايا، بار منت هيچ گنهكار و كافرى را بر دوشم منه، و براى هيچ يك از آنان نزدم بهره‌اى قرار مده، هرگز مرا به درگاهشان نيازمند مدار، بلكه آرامش دل، آسايش جان، بى نيازى و ادراه‌ى امورم را تنها به خود و بندگان پاك سرشتت واگذار.

(13) به دلباختگيت بر من منت نه، و به كارى كه دوست دارى و مى‌پسندى توفيقم ده، كه تو بر هر كار توانايى و انجام هر درخواست را مى‌توانى به آسانى.