دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اى بى‌نياز كننده‌ى بنده‌ى تنها مانده‌ى ناتوان، و اى نگاه دارنده از پيش آمد سهمگين و گزند فرومانده‌ام، پس نيرودهنده‌اى نمى‌يابم، و به خوف برخورد با داورى تو مشرف شده‌ام، پس تسكين دهنده‌اى براى وحشتم نمى‌بينم.

(2) و كدام كس مرا از تو ايمن مى‌سازد، در صورتى كه تو مرا ترسانده باشى؟ و كدام كس به يارى من مى‌پردازد، در حالى كه تو تنهايم گذاشته باشى؟ و كدامين كس مرا نيرو مى‌بخشد، آنجا كه تو ناتوانم كرده باشى؟

(3) زنهار نمى‌تواند داد- اى معبود من- مملوكى را مگر مالكش، و امان نمى‌تواند بخشد مغلوبى را مگر غالبش، و يارى نمى‌تواند داد فرارى مورد تعقيبى را مگر تعقيب كننده‌ى مقتدرش.

(4) و سررشته‌ى همگى اين امور به دست تو، و مفر و ملجا متواريان به سوى تو، و پناهنگاه فراريان سر كوى توست. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و فرارم را زنهار بخش و مطلبم را برآور.

(5) خدايا تو اگر روى نيكويت را از من بگردانى، يا فضل عظيمت را از من دريغ دارى، يا روزيت را از من بازگيرى، يا رشته‌ى رحمتت را از من بگسلى، غير از تو وسيله‌اى براى هيچ يك از آرزوهايم نخواهم داشت، و بر آنچه نزد تو است به كمك غير تو دست نخواهم يافت. زيرا كه من بنده‌ى تو، مسخر و مقهور توام.

(6) با فرمانت مرا فرمانى نيست، حكمت درباره‌ى من روان و قضايت در حق من به آئين عدل است، و بيرون رفتن از قلمرو سلطنت تو، نمى‌توانم، وبر تجاوز از قدرتت، توانايى ندارم، و به جلب محبتت قادر نيستم. و به خشنوديت نمى‌رسم، و به خزانه‌هاى رحمتت دست نمى‌يابم، مگر به مدد اطاعت تو و رحمت سرشار تو.

(7) خدايا شب را به صبح آوردم و روز را به شام بردم، در حالى كه بنده‌ى ذليلى از آن توام كه جز به مدد تو بر جلب نفعى و دفع ضررى قادر نيستم. من درباره‌ى خود به اين ذلت و مسكنت گواهى مى‌دهم. و به ضعف نيرو و بيچارگى خود اعتراف مى‌كنم. پس به آنچه مرا وعده داده‌اى وفا كن، و آنچه را كه عطا كرده‌اى كامل ساز. زيرا كه من بنده‌ى بينواى زار ناتوان، و مستمند بى‌سامان و خوار بى‌مقدار فقير ترسان و زينهار خواه توام.

(8) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا از ياد عطاياى خود دچار فراموشى مكن. و از احسانت در آنچه بخشيده‌يى غافل مساز. و از اجابت دعايم، اگر چه به تاخير افتد نوميدم منماى. در خوشى باشم يا در ناخوشى، در سختى يا در رفاه، در سلامت يا بلا، در شدت حاجت يا در آغوش نعمت، در توانگرى يا درويشى، در فقر يا در غنى.

(9) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا، در همه‌ى حال به ثناء و مدح و سپاس خود مشغول دار، تا به بهره‌اى كه از دنيا به من داده‌اى خوشحال نشوم و بر آنچه مرا از آن بازداشته‌اى، غمگين نگردم. و دل مرا به خلعت تقوى بپوشان، و بدنم را در آنچه از من مقبول تو است بگمار، و نفس مرا به طاعت خود از انديشه‌ها و خاطراتى كه بر من وارد مى‌شود بازدار، تا چيزى را كه تو دشمن دارى، دوست نگيرم. و آنچه را كه موجب خشنودى تو است، دشمن ندارم.

(10) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست. و در سراسر ايام زندگيم دلم را براى محبت خود فارغ و به ياد خويش مشغول ساز. و به ترس و هراس خود از درافتادن به پرتگاه هوى نگاهدار، و به رغبت به سوى خود نيرومند كن، و به فرمانبرداريت متمايل نماى. و آن را در خوشايندترين راهها، در نظر خودت روان كن، و به رغبت در رحمتهاى خود رام ساز.

(11) و تقوايت را از دنيا توشه‌ام گردان، و سفر مرا به جانب رحمتت و ورود مرا به سرمنزل خشنوديت، قرار ده، و مسكنم را در بهشت خود مقرر دار، و مرا نيرويى بخش كه به وسيله‌ى آن همه‌ى بار رضاى تو را بر دوش كشم، و فرارم را به سوى تو و رغبتم را در آنچه نزد تو است، قرار ده، و دلم را در جامه‌ى رميدگى از اشرار خلق خود بپوشان، و الفت و انس با خود و دوستان و اهل طاعتت را به من ارزانى دار.

(12) و از فاجرى و كافرى منتى بر من قرار مده. و براى آنان درباره‌ى من نعمتى و مرا به سوى ايشان حاجتى مگذار. بلكه آسايش دل و آرامش جان و بى‌نيازى كفايت كار مرا به عهده‌ى لطف خود و گزيدگان خلق خودت قرار ده.

(13) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا با ايشان همنشين و يار ساز، و به شوق به سوى تو به انجام آنچه دوست دارى و بپسندى بر من منت بگذار. زيرا تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى، و اين كار براى تو آسان است.