دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) بار خدايا! اى بى‌نيازكننده‌ى آنكه تنها و ناتوان است، و اى نگهدارنده‌ى از چيز ترسناك، گناهان مرا تنها نموده و يار و همراهى با من نيست، و از خشم تو ناتوان شده‌ام و نيرودهنده‌اى ندارم، و بر ترس ديدار تو نزديك گشته‌ام و تسكين‌دهنده‌اى براى ترسم نمى‌باشد،

(2) در هنگامى كه مرا ترسانده‌اى چه كسى مرا ايمنى دهد، و در حاليكه تو مرا تنها گذارده‌اى چه كسى مرا يارى كند، و در جائى كه تو مرا ناتوان ساخته‌اى چه كسى مرا توانائى دهد.

(3) خداوندا! جز پروردگار بر پرورنده پناه نمى‌دهد، و جز غالب بر شكست خورده ايمنى نمى‌دهد، و جز طلب‌كننده بر طلب‌شده يارى نمى‌كند،

(4) و خداى من همه‌ى آنها به دست توست، و فرار و گريز به سوى توست، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و گريختنم را پناه ده، و خواسته‌ام را روا ساز.

(5) بار خدايا! اگر روى نيكويت را از من بگردانى، يا احسان و نيكى بزرگت را از من بازدارى، يا روزيت را بر من دريغ نمايى، يا رشته‌ى خود را از من بگسلى، جز تو راهى به چيزى از آرزويم نمى‌يابم، و به آنچه نزد توست به كمك غير تو دسترسى ندارم، زيرا من بنده‌ى تو و در مشت توام، پيشانيم در اختيار توست.

(6) با بودن فرمانت مرا فرمانى نيست، فرمانت درباره‌ى من جارى و آنچه برايم مقدر ساخته‌اى از روى عدل و داد است، مرا توانائى بيرون رفتن از سلطنت تو نمى‌باشد، و نمى‌توانم از قدرتت تجاوز كرده و پا بيرون گذارم، و قادر نيستم كه محبت و دوستى تو را متوجه خود گردانم، و به خشنوديت نمى‌رسم، و به آنچه نزد تو است جز به فرمانبرى و فزونى رحمتت دسترسى ندارم.

(7) بار خدايا! صبح و شام كردم در حاليكه بنده‌ى خوار توام، و جز به كمك تو بر سود و زيان خويش توانا نيستم، درباره‌ى خود به آنچه گفتم گواهى مى‌دهم، و به ناتوانى و بيچارگى خويشتن اقرار دارم، پس به آنچه به من وعده داده‌اى وفا كن، و آنچه عطا كرده‌اى را كامل گردان، زيرا من بنده‌ى بى‌چيز، فروتن، ناتوان، بدحال، كوچك، خوار، نيازمند، ترسان توام.

(8) خداوندا! بر محمد و خاندان او درود فرست و مرا به ياد كردن خود در آنچه به من عطا فرموده‌اى فراموشكار مگردان، و به احسانت در آنچه به من بخشيده‌اى غافل مساز، و از روا ساختن درخواستم اگر چه به كندى پيش رود نااميدم مفرما، خوش باشم يا ناخوش، سخت يا خوشگذران، تندرست يا گرفتار، حاجتمند و بدحال يا در نعمت، فراخ روزى يا تنگ زندگى، نيازمند يا بى‌نياز.

(9) بار خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا در هر حال به ستايش و نيايش و سپاسگزاريت برگمار، تا به آنچه از دنيا به من داده‌اى شاد نگردم، و به آنچه مرا از آن بازداشته‌اى اندوهگين نشوم، و دلم را به پرهيزكارى از خود جلا ده، و بدنم را در آنچه از من مى‌پذيرى به كار دار، و مرا از هر چه به من روى آورد به طاعت و بندگيت وادار، تا چيزى كه تو را به خشم مى‌آورد دوست نداشته، و از چيزى كه موجب خشنودى تو است به خشم نيايم.

(10) خداوندا! بر محمد و خاندانش درود فرست و دلم را براى محبت و دوستى خويش خالى ساز، و به ياد خود مشغول گردان، و به ترس و بيم از خويشتن بلندمرتبه‌اش فرما، و به رغبت به سوى خود توانايش نما، و به فرمانبريت متوجه كن، و در خوشاينده‌ترين راههاى به سوى خود روانه‌اش فرما، و در تمام روزهاى زندگانيم آن را به خواستن آنچه نزد توست رام نما.

(11) و تقوى و ترس از كيفرت را از دنيا توشه‌ام ساز، و سفرم را به سوى رحمتت، و ورودم را در خشنوديت، و جايم را در بهشتت مقدر كن، و دلم را از بدهاى خلق خويش برهان، و خو گرفتن به خود و دوستانت و پيروانت را به من ببخش،

(12) و براى گناهكار و كافر بر من منت قرار مده، و براى او نزد من نعمت، و مرا به ايشان حاجتمند و نيازمند قرار مده، بلكه آرامش دل و الفت جان و بى‌نيازى و كارگزارى مرا به خود و به نيكان خلق خويش قرار ده.

(13) بار خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا با ايشان همنشين و يارى‌كننده‌ى به آنان گردان، و به شوق و دل‌باختگى به خود و به انجام آنچه دوست دارى و خشنود مى‌گردى بر من منت گذار، زيرا تو بر هر چيز توانائى و خواسته‌ام براى تو آسان است.