دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اى كارساز بنده‌ى تنها و ناتوان، و اى نگه دارنده‌ى ما از هر چه سهمناك و وحشت‌زاست. گناهان من به تنهايى‌ام كشانده و هيچ ياور و همراهى برايم نمانده. در برابر خشم تو ناتوان شده‌ام و كسى مددكار من نيست. ترس ديدار تو به جانم افتاده و تسكين‌دهنده‌اى براى آن نمى‌يابم.

(2) اگر تو مرا بيم دهى، چه كسى مرا از تو ايمنى مى‌بخشد، و اگر تو به تنهايى‌ام افكنى، چه كسى به يارى‌ام بر مى‌خيزد، و اگر تو ناتوانم خواهى، چه كسى مرا توانا مى‌گرداند.

(3) اى معبود من، جز پروردگار كسى پرورده‌ى خود را پناه ندهد، و پيروز است كه انسان شكست‌خورده را امان تواند داد، و تنها جوينده است كه مى‌تواند از گريخته دستگيرى كند.

(4) اى معبود من، همه‌ى اينها به دست قدرت توست، و سرانجام هر گريز و فرارى جز آستان تو نيست. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و گريز مرا پناهى فراهم كن و خواسته‌ام را برآورده ساز.

(5) خدايا، اگر تو روى بزرگوار خود را از من بگردانى، يا فضل بسيارت را از من دريغ فرمايى، يا روزى‌ات را از من باز دارى، و يا رشته‌ى پيوند خود را از من بگسلى، باز هم براى رسيدن به هر يك از آرزوهايم راهى جز تو نمى‌يابم، و به آنچه نزد توست، جز به يارى تو رسيدن نتوانم، كه من بنده‌ى تو هستم و در اختيارت، و موى پيشانى‌ام چون زمام من در دست توست.

(6) تا فرمان تو هست، مرا فرمانى نيست. حكم تو بر من جارى است. قضاى تو در حق من، عين عدالت است، و مرا ياراى آن نيست كه خود را فرمانبردار تو نخواهم و قدرتت را ناديده انگارم، و نتوانم خود را محبوب تو سازم و به خشنودى‌ات دست يازم، و به آنچه نزد توست، نخواهم رسيد مگر به طاعتت و رحمت فراوانت.

(7) اى معبود من، شب را به روز مى‌آورم و روز را به شب مى‌رسانم در حالى كه بنده‌ى زبون تو هستم، و جز به يارى تو سود و زيانى به خود نتوانم رساند، و با اين سخن عليه نفس خود گواهى مى‌دهم و به بيچارگى‌ام اعتراف مى‌كنم. پس آنچه را به من وعده فرموده‌اى، برآورده ساز، و هر چه را به من عطا كرده‌اى، به كمال رسان، كه من بنده‌ى تهى دست زار ناتوان رنجور بى‌سر و پاى خوار فقير ترسان پناهنده‌ى توام.

(8) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان مكن كه در برابر آنچه به من عطا كرده‌اى، به يادت نباشم، و در برابر آنچه به من بخشيده‌اى، از احسانت غفلت ورزم، و از اجابت دعايم، اگر چه تأخير افتد، نااميد شوم؛ در هر حال كه باشم، در خوشى يا ناخوشى، در سختى يا آسايش، در عافيت يا بلا، در توانگرى يا تنگدستى، در بينوايى يا بى‌نيازى.

(9) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و توفيقم ده كه در همه حال از تو به نيكى سخن گويم و به ستايشت كمر بندم و سپاسگزار تو باشم، تا به آنچه از دنيا به من عطا كرده‌اى دلخوش نگردم، و براى آنچه از من دريغ داشته‌اى، اندوهگين نشوم. قلبم را جامه‌ى تقوا بپوشان و تنم را به كارى كه بر من مى‌پسندى بگمار، و مرا در برابر آنچه به من روى آورد، به فرمانبردارى خود مشغول بدار، تا آنچه را كه تو دشمن مى‌دارى، دوست نپندارم، و آنچه را مايه‌ى خشنودى توست، دشمن ندارم.

(10) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و قلبم را براى محبت خود تهى گردان، و به يادكرد خود وادار، و با بيم خويش از ورطه‌ى گناه بيرون آر، و ميلش را به سوى خود نيرومند ساز، و آن را به طاعت خود راغب فرما، و در راهى كه پيش تو محبوب‌تر است، به سوى خود روان گردان، و چنان كن تا زنده‌ام، تنها به آنچه تو دارى رغبت نمايد.

(11) در اين جهان، پرهيزگارى را توشه‌ى راهم ساز، و چنان كن كه سرانجام اين راه رحمت تو باشد، و تنها در آنچه خشنودى تو در آن است وارد شوم، و بهشت تو جايگاه من گردد. مرا نيرويى ده كه بار خشنودى تو را به دوش كشم، و چنان كه تنها به سوى تو بگريزم و به آنچه نزد توست رغبت ورزم، و در دلم انداز كه از مردمان بدكردار بترسم، و نصيبم كن كه با تو و دوستان تو و بندگان فرمانبرت خو بگيرم.

(12) بار منت هيچ گنهكار و كافر را بر دوش من مگذار، و چنان كن كه آنان را بر من حق نعمتى نباشد و من به آنان محتاج نگردم، بلكه آرامش جان و دلبستگى و بى‌نيازى و كفايت كار من تنها به دست تو و بندگان نيكوكارت باشد.

(13) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا همنشين و مددكار ايشان قرار ده. بر من منت گذار كه با اشتياق به سوى تو آيم و كمر به كارى بندم كه دوست مى‌دارى و مايه‌ى خرسندى توست، كه تو بر هر كار توانايى و برآوردن اين خواسته‌ها براى تو آسان است.