دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد رسولی

(1) خدايا! اى كفايت كننده براى بى كسى و ناتوان و اى بازدارنده‌ى چيز ترسناك، لغزش‌ها و گناهان، مرا بى كسى و تنها كرده و همدم و يارى با من نمانده، و از خشم تو ناتوان شده و مددكار و كمكى ندارم، و بر ترس و ملاقات با تو نزديك هستم، و كسى براى ترس من تسكين نمى‌دهد.

(2) چه كسى مرا از بازخواست تو ايمنى مى‌بخشد جايى كه تو مرا ترسانده و تهديد كرده‌اى؟! و چه كسى مرا يارى مى‌كند در حالى كه تو مرا بى كس و بى يارم كرده‌اى؟ و چه كسى مرا نيرو مى‌بخشد وقتى كه تو مرا ناتوان ساخته‌اى؟

(3) اى خداى من كسى به جز پروردگار، پرورش شده را پناه نمى‌دهد، و كسى به جز پيروزمند، شكست خورده را امان و ايمنى نمى‌دهد و كسى به جز خواهنده، خواسته شده را يارى نمى‌كند.

(4) اى پروردگار من! همه‌ى آن سببها به دست تو و فرار و گريز به سوى توست. پس بر محمد و آل محمد درود بفرست. و به پناه آوردن و گريختن من پناهندگى داده و خواسته‌ى مرا روا كن.

(5) خدايا! اگر تو روى بزرگوارانه خود را از من برگردانى و يا احسان بزرگت را از من بازدارى و يا روزيت را بر من منع كنى و يا رابطه‌ى خود را از من قطع نمايى، به جز تو به چيزى از آرزويم راه نمى‌يابم. و بر آن چيزى كه در پيش تو است با يارى غير تو دسترسى پيدا نمى‌كنم؛ زيرا من بنده‌ى تو و در تحت قدرت و اختيار توام و سرنوشت و زمام امر من به دست تو است.

(6) با وجود فرمان و دستور تو براى من امر و فرمانى نيست؛ دستور تو در مورد من گذرا، و حكم و تقدير تو درباره‌ى من دادگرى و عدل است. و مرا توانايى بيرون رفتن از سيطره و تسلط تو، و يارايى تجاوز و پا بيرون گذاشتن از قدرت تو نيست، و به جز با فرمانبرى از تو و با زيادى رحمتت نمى‌توانم لطف و محبت تو را به خود جلب كرده و به خوشنودى تو و به چيزى كه پيش تو است دست يابم.

(7) خداى من! عمرى به سر بردم و صبح و شام را پشت سر گذاشتم در حالى كه بنده‌ى خوار تو بودم، و جز كمك تو هيچ سود و زيانى را براى خودم در اختيار ندارم، اين را بر خود گواهى مى‌كنم، و بر ناتوانى و بيچارگيم اقرار دارم. پس آنچه را كه بر من وعده كردى وفا كن. و آنچه را كه برايم دادى تمام و كامل گردان؛ زيرا من بنده‌ى بى‌چيز، خوار، ناتوان، بدحال، ناچيز، بى ارزش، نيازمند، ترسان و پناهنده‌ى تو هستم.

(8) بار خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و در مورد آنچه به من مرحمت فرمودى مرا از ياد خودت فراموش كارم مكن. و براى احسانت كه مرا با آن آزموده‌اى غافل نساز. و از قبول دعا و روا ساختن حاجت من- گرچه به تأخير اندازى- در شادمانى و خوشحالى باشم، يا در بدحالى و تنگدستى، در سختى و تنگى باشم، و يا در خوشى و راحتى؛ در تندرستى باشم، يا در گرفتارى، در بى چيزى و حاجتمندى باشم، يا در نعمت؛ در حال دارايى باشم، و يا در حال اندوهگينى و سختى؛ در فقر و ندارى باشم، و يا در بى نيازى نوميدم مكن.

(9) خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و مرا در هر حالى كه باشم ستايشم را براى خودت، و بزرگداشت و مدح گويى‌ام را مخصوص خويش، و سپاسگزاريم را براى خود قرار ده؛ تا براى چيزى كه از دنيا به من داده‌اى شاد و خوشحال نشوم. و بر چيزى كه مرا از آن محروم كرده و بازداشته‌اى دلگير و اندوهگين نباشم. و دلم را مالامال از تقوا و پرهيزگارى خودت بنما. و تنم را به آنچه آن را از من مى‌پذيرى به كار گير و وادار نما. و مرا از هر چيزى كه بر من برسد به فرمانبرى خودت مشغول دار، تا چيزى را از راه خشم تو دوست نداشته باشم، و چيزى را كه مورد رضا و خشنودى تو است از آن خشم نگيرم و بد و ناملائم نشمارم.

(10) خدايا! بر محمد و آل محمد درود بفرست، و دلم را براى محبت و دوستى خودت خالى كرده، و به ياد خودت وادار. و با ترس و بيم خودت دلم را نشاط و شادابى ده. و با ميل و شوق و رغبت به سوى تو نيرومندش ساز. و به سوى فرمانبريت مايل و متوجه كن. و دلم را در بهترين راههاى به سوى خودت روانه گردان. و به شوق و ميل در آنچه پيش تو است در تمام روزگار زندگيم رامش گردان.

(11) و پرهيز از دنيا را توشه‌ى آخرتم بساز. و كوچ و سفرم را به سوى آمرزش و رحمتت قرار ده. و مرا در خشنوديت داخل كن. و جايگاهم را در بهشتت مهيا فرما. و چنان توانايى به من ببخش كه همه‌ى خشنوديهاى تو را با آن بردارم. و گريزم را به سوى خودت، و ميل و رغبتم را در آنچه نزد تو است قرار ده. و بر قامت دلم از بدان خلق خويش لباس ترس بپوشان. و انس و علاقه و خو گرفتن به خودت و به دوستانت و به كسانى كه فرمانبرى تو را دارند به من ببخش.

(12) و منتى براى گناهكار و كافر، بر من قرار مده. و براى او در نزد من نعمتى، و براى من در نزد او حاجتى قرار مده. بلكه آرامش دلم، و انس و الفت جانم، و بى نيازيم و كفايت و تدبير كارم را به خودت و خوبان خودت واگذار.

(13) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و مرا همنشين و يار و مددكار آنان گردان. و بر من شوق و دلباختگى به خودت را احسان كن. و به انجام كارى كه تو آن را دوست دارى و با انجام آن خوشنود مى‌شوى مرا توفيق ده ؛ زيرا تو بر هر چيز توانايى، و آن خواسته‌ى من براى تو آسان است.