دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اى آنكه بنده‌ى يكه و تنها و ناتوان را بسنده‌اى و اى نگاهدارنده از پيشامد سهمناك، خطاهاى من، مرا منزوى كرده و مرا مونسى نمانده است و از تحمل خشم تو فرو مانده‌ام و مرا دستيارى نيست و چيزى نمانده كه تو را بيمناك ملاقات كنم و مرا آرام دهنده‌اى در دهشتم نمانده‌

(2) و كيست آن كس كه چون تو مرا بترسانى آرامش بخشد؟ و چه كسى است كه چون تو مرا فرو گذارى به ياريم برخيزد؟ و كيست كه آنگاه كه تو مرا ناتوان گردانيده باشى نيرويم بخشد؟

(3) بار الها! به غير از پروردگار چه كس مى‌تواند دست پرورده را زنهار بخشد؟ و جز آن كس كه چيره است، چه كسى مى‌تواند مغلوب را امان دهد؟ و خواهنده است كه تنها مى‌تواند مطلوب را يارى دهد،

(4) و بار الها! همه اينها به دست توست و تنها گريزگاه در توست، پس، درود بر محمد و خاندان وى، اكنون كه روى در گريز دارم، پناهم ده و مردم را برآر.

(5) بار خدايا! اگر تو روى بزرگوار خود از من برتابى، يا فضل بسيارت را از من دريغ دارى، يا روزيت را از من بازگيرى، يا پيوند خويش از من بگسلى، باز براى وصول به هر آرزويم راه ديگرى جز توسل به تو ندارم و جز به يارى تو براى آنچه پيش توست ياورى نمى‌يابم. همانا كه من بنده‌ى توام و گريبان من به دست توست‌

(6) و مرا فرمانى جز فرمانت نيست، حكمت درباره‌ى من روان و قضاء تو در حق من عين داد است و بيرون رفتن از حيطه‌ى سلطه‌ى تو در توانم نيست و از حدود قدرت تو پا فراتر نتوانم نهاد، و قادر نيستم كه خود را محبوب تو گردانم، و تو را از خويش خشنود سازم و به آنچه نزد توست نخواهم رسيد، مگر به طاعت و رحمت سرشار تو.

(7) بار الها! شب را روز كردم و روز را به شام رسانيدم در حاليكه بنده‌ى زبون توام، و مالك سود و زيان خود نيستم مگر به يارى تو و بر اين معنا بر نفس خويش گواهى مى‌دهم و به ناتوانى و كم چارگى خود اعتراف مى‌كنم، پس بدانچه به من وعده داده‌اى وفا كن و آنچه را به من كرم فرموده‌اى به اتمام رسان، چرا كه من بنده‌ى زار بينواى ناتوان بى‌چيز، ترسناك خوار زبون بى‌مقدار فقير هراسنده و زنهار خواه توام!

(8) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و مرا از ياد دهشهاى خود دستخوش فراموشى مساز و در آنچه كرم فرموده‌اى مرا غافل مگردان و در اجابت دعايم هر چند آن را به تاخير افكنى نوميد مساز، خواه آنكه در خوشى باشم يا ناخوشى، در سختى يا تن آسايى، در سلامت يا بلاء، در نيازمندى مبرم يا سرشارى نعمت، در توانگرى يا درويشى، در تنگدستى يا غنا.

(9) بار خدايا، درود بر محمد و خاندان وى، و مرا در هر حال در كار مدح و ثنا و سپاس خود فرما به گونه‌اى كه از آن بهره‌ى دنيايى كه مرا مرحمت فرموده‌اى دلشاد نگردم و بر آنچه مرا از آن دريغ داشته‌اى دلتنگ نشوم و قلبم را به شعار تقوى در پوش و بدنم را در آنچه مورد قبول تو مى‌افتد به كارگير و نفسم را به طاعت خود از واردات نابايسته بازدار به گونه‌اى كه آنچه دشمن مى‌دارى دوست ندارم و آنچه را كه مايه‌ى خشنودى توست دشمن نگيرم.

(10) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و دلم را براى مهر خويش فارغ و به ياد كرد خود مشغول دار و به بيم و هراس خود سرزنده نگاهدار و با رغبت به جانب خويش نيرومند گردان و به طاعت خود متمايل فرماى و در دوست داشتنى‌ترين راهها به سوى خود به راه انداز و دوران زندگانيم را سراسر در رغبت بدانچه نزد توست رام فرما

(11) و پرهيزگارى را در دنيا ره توشه‌ام گردان و سفرم را به سوى رحمت و ورود مرا به سوى خشنوديت و جايگاهم را در بهشت خود تعيين فرما و مرا نيرويى بخش كه همه بار خشنوديهاى تو را بر دوش كشم و گريز و رغبتم را به جانب خود مقرر فرما و از بدسگالان آفريدگانت دلم را به هراس در پوشان و انس و الفت با خود و دوستان و فرمان پذيرانت را بر من ارزانى دار

(12) و از فاجر و كافر بر من منتى باقى مگذار و جاى دست درازى بر من براى ايشان و نيز نيازى به آنها براى من باقى منه، بلكه سكون دل و انس جان و بى‌نيازى و كفايت كار مرا به عهده‌ى خود و بهترين خلقت واگذار.

(13) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و مرا همدم آنان گردان و يار ايشان ساز و شوق خويش در دلم افكن و بر من منت نه و نيز توفيق بدانچه دوست دارى و بدان خشنود مى‌شوى بر من ارزانى دار چرا كه تو بر هر چيز توانايى و اين امر بر تو آسان است.