دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، اى كفايت كننده هر تنهاى ناتوان، و نگاهدارنده از هر چيز ترسناك، گناهان مرا بى كس و تنها كرده‌اند و هيچ همراهى ندارم، و در برابر خشمت ناتوانم و ياورى ندارم، و به ترس ديدار تو نزديك شده‌ام و تسكين دهنده‌اى براى ترس خود ندارم.

(2) و چه كس از تو امانم بخشد در حالى كه تو مرا ترسانده باشى؟ و چه كس ياريم دهد در حالى كه تو تنهايم نهاده باشى؟ و چه كس نيرويم دهد در حالى كه تو ناتوانم ساخته باشى؟!

(3) اى خداى من، دست پرورده را جز پروردگار پناه ندهد، و شكست خورده را جز پيروز امان نبخشد، و مطلوب را جز طالب يارى نرساند.

(4) و همه آ ن سبب‌ها- اى خداى من- به دست توست، و مفر و گريزگاه فقط به سوى توست، پس بر محمد و آل او درود فرست، و فرارم را پناه ده، و خواسته‌ام را روا دار.

(5) خدايا، اگر روى گراميت را از من بگردانى، يا بخشش فراوانت را از من دريغ كنى، يا روزيت را از من بازدارى، يا رشته رحمتت را از من ببرى، راهى به هيچ يك از آرزوهايم جز تو نيابم، و بر آنچه نزد توست به يارى غير تو دست نيابم، زيرا من بنده تو و در چنگ توام، زلفم (اختيارم) به دست توست.

(6) در برابر امر تو امرى ندارم، حكمت درباره من جارى است، سرنوشتى كه برايم رقم زده‌اى عادلانه است، و نيرويى براى خروج از تسلط تو ندارم، و نمى‌توانم از چنگ قدرتت بگريزم، و نظرت را جلب كنم، و به خشنوديت دست يابم، و به آنچه نزد توست برسم جز با اطاعت از تو و رحمت بى دريغ تو.

(7) خدايا، صبح و شام را به سر مى‌برم در حالى كه بنده خوار و ذليل توام، هيچ سود و زيانى را جز به يارى تو در اختيار ندارم، به اين مطلب درباره خود گواهى مى‌دهم، و به توان ناچيز و چاره‌جويى اندك خود اعتراف دارم، پس آنچه را به من وعده دادى به انجام رسان، و آنچه را به من عطا كرده‌اى كامل ساز، كه من بنده بى‌نوا و زار و ناتوان و زيانمند و خوار و ناچيز و پست و نيازمند و بيمناك و پناهنده توام.

(8) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا در آنچه به من مرحمت فرموده‌اى فراموشكار يادت، و در آنچه به من بخشيده‌اى غافل از احسانت، و نوميد از اجابتت- هر چند دير رسد- قرار مده، چه در خوشى باشم يا ناخوشى، در سختى يا آسايش، در تندرستى يا گرفتارى، در پريشانى يا نعمت، در وسعت يا تنگى معيشت، در نيازمندى يا بى نيازى.

(9) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و ثنايم را بر خودت، و ستايشم را ويژه خودت، و سپاسم را در همه حالات مخصوص خودت قرار ده، تا نه به آنچه از دنيا به من داده‌اى شاد شوم، و نه بر آنچه در دنيا از من دريغ داشته‌اى محزون گردم، و پرواى از خودت را در سويداى دلم قرار ده، و بدنم را به كارى كه از من مى‌پذيرى وادار، و نفسم را از آنچه بر من (از نيك و بد) وارد مى‌شود به طاعت خود سرگرم دار، تا نه چيزى را كه موجب خشم توست دوست دارم، و نه چيزى را كه مايه خشنودى توست ناپسند شمارم.

(10) خدايا، برمحمد و آل او درود فرست، و دلم را براى دوستى خود فارغ ساز، و به ياد خويش مشغول دار، و به ترس و بيم از خود از ورطه گناه برهان، و با ميل به خودت نيرو ده، و به سوى طاعتت بگردان، و در محبوب‌ترين راه‌ها به سوى خويش روان ساز، و آن را در همه روزهاى زندگيم با رغبت به آنچه نزد توست رام گردان.

(11) و تقوا را توشه من از دنيا، و كوچ مرا به سوى رحمتت، و دخول مرا در خشنوديت قرار ده، و اقامتگاهم را در بهشت خود قرار ده، و مرا نيرويى بخش كه بتوانم همه خشنوديت را بر دوش گيرم، و گريزم را به سوى خودت و رغبتم را در آنچه نزد توست قرار ده، و دلم را از آفريدگان بدت گريزان ساز، و انس با خودت و دوستان و فرمانبرانت را به من ارزانى دار.

(12) و براى هيچ بدكار و كافرى منت بر من و لطف به من قرار مده، و مرا نيازمند آنها مكن، بلكه آرام دل و انس جان و بى نيازى و كفايتم را به خودت و آفريدگان خوبت قرار ده.

(13) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا قرين آنان قرار ده، و مرا ياور آنان قرار ده، و شوق به خودت و عمل به آنچه را كه تو دوست دارى و مى‌پسندى به من ارزانى دار، كه تو بر هر چيز توانايى، و اين كارها بر تو آسان است.