دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اى كار ساز بنده‌نواز و بى‌نياز كننده‌ى مردمان تنها مانده‌ى ناتوان، و اى نگه‌دارنده از آسيب پديده‌هاى بيمناك كننده! اكنون به سبب خطاهايم تنها مانده‌ام و از اين رو، ياورى ندارم، و بر اثر خشم تو ناتوان و درمانده‌ام و پشتيبانى ندارم، و براى همين است كه از ديدار تو در بيم و هراسم و هيچ آرامش‌دهنده‌اى ندارم.

(2) چون به وحشت و هراسم بيفكنى، چه كسى است كه مرا ايمنى بخشد؟ و چون تو تنهايم بگذارى، چه كسى است كه يارى‌ام دهد؟ و چون تو ضعيف و ناتوانم خواهى، چه كسى قدرت و توانم بخشد؟

(3) اى معبود من! هيچ پرورده‌اى را جز پروردگارش پناه نمى‌گيرد، و هيچ شكست‌خورده‌اى را جز آن كه بر او چيره و غالب است، امان نمى‌دهد، و هيچ مطلوبى را جز آن كه جوينده‌ى اوست، دستگيرى نمى‌كند.

(4) و سررشته‌ى همه اينها به دست توست، و گريزگاه همه‌ى فراريان تويى. پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا در پناه خود گير، و حاجتم را روا كن!

(5) خدايا! اگر مهر و لطف خويش را از من بگردانى، يا فضل و احسانت را از من دريغ دارى، يا روزى خود را از من بازگيرى، يا رشته‌ى (شفقت و مهربانى) خود را از من بگسلى، به هيچ يك از آرزوهايى كه از تو دارم، راه نمى‌جويم، و بدانچه در دست توست، جز به يارى تو راه نمى‌يابم؛ چرا كه من بنده‌ى تو و اسير در پنجه‌ى قدرت توام.

(6) اختيارم در دست توست و با بودن فرمان تو مرا فرمانى نيست. حكم تو درباره‌ام روان است، و داورى‌ات در مورد من بر عدالت و داد، استوار؛ و از چيرگى و استيلاى تو گريزى نيست، و فراز آمدن بر قدرت بيكرانت، ناممكن است، و هرگز نمى‌توانم تو را هواخواه خود كنم و به رضاى تو دست يابم، و به آنچه در پيش توست، نايل گردم. مگر از راه طاعت و بندگى و در سايه‌سار رحمت سرشارت.

(7) الهى! شب را به روز رساندم و روز را به شب آوردم. در حالى كه همواره، بنده‌ى ذليل و خوار توام و جز به يارى تو بر سود و زيان خويش، چيره نخواهم بود. بر اين خوارى خود، گواهى و به ناتوانى و بى‌تدبيرى‌ام اعتراف دارم. پس آنچه را كه وعده كرده‌اى، برآور، و نعمتهايى را كه بر من ارزانى داشته‌اى، تمام و كامل گردان؛ زيرا كه من بنده‌ى بى‌چيز، وامانده، ناتوان، پريشان حال، پست و ناچيز، تهى‌دست و ترسانم كه از تو پناه مى‌جويم.

(8) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا در پرتو نعمتهايى كه ارزانى داشته‌اى، فراموش كننده‌ى ياد خود، قرار مده، و در سايه‌ى احسانت از آنچه بخشيده‌اى، غافل مساز، و در هر حال، حال خوش يا ناخوشى، سختى يا آسايش و سلامتى يا گرفتارى، پريشانى يا نعمت، تنگدستى يا توانگرى، درويشى يا بى‌نيازى، اگرچه به تأخير افتد، دعايم را اجابت كن و از رحمت خويش، نااميد مگردان!

(9) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و چنان كن كه همواره ثناى تو گويم، و سپاس تو بگزارم، و ستايش تو را به جاى آورم تا به بهره‌ى خود از دنيا فرحناك نگردم، و از آنچه بازداشته‌اى، اندوهناك نشوم. (خدايا!) بر دلم پرواى از خويش را بنما، و جسم و تنم را در آنچه كه از من مى‌پذيرى، به كار گير، و مرا از هر چه كه بر من وارد مى‌شود، تنها به طاعتگزارى و بندگى‌ات وادار، تا بدانچه نمى‌پسندى، دل نبندم، و به آنچه كه مى‌پسندى، دل بسپارم!

(10) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و دلم را از هر چه جز دوستى توست، بپرداز، و به ياد خويش مشغول دار، و به ترس و بيم از خود، بالنده و شاداب كن، و به دلبردگى‌ات نيرومند و پرتوان ساز، و به طاعتگزارى‌ات، مشتاق گردان.

(11) و به راهى كه دوست‌تر مى‌دارى، درانداز، و در همه‌ى روزگار زندگى‌ام به شوق آنچه در پيش توست، رام و فرمانبردارش كن، و پرواز از خود را در اين دنيا ره توشه‌ى فردايم و مقصد سفرى را كه در پيش دارم، به سوى رحمتت، و راه ورودم را خشنودى‌ات، و قرارگاهم را بهشت خويش قرار ده، و نيرو و توانم ده تا بدان، بار خشنودى تو را بر دوش كشم، و گريزگاهم را درگاه تو، و اشتياقم را به آنچه در جوار (رحمت) توست. قرار ده، و دلم را به ديباى هراس از بدترين خلق خود، بياراى، و انس و دوستى با تو و دوستان و طاعتگزارانت را ارزانى‌ام دار.

(12) و بر من، از هيچ انسان بدكار و كافر كيشى منت منه و از او بر من نعمتى، و براى من از او حاجتى مگذار؛ بلكه آرامش جانم و آسايش خاطرم بى‌نيازى از خلق، و كفايت كارم به تو و بهترين خلق تو باشد.

(13) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا هم‌نشين و ياور ايشان قرار ده، بر من منت گذار و شوق ديدارت را نصيبم كن، و به انجام دادن آنچه كه دوست مى‌دارى و مايه‌ى خشنودى توست، موفق بدار؛ زيرا كه تو بر هر كارى توانايى، و آنچه را كه طلب كردم، برآوردنش بر تو آسان است.