دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا به درمانده‌ى چاره ساز پناهى تو در وحشت جانگداز خطاها، مرا كرده بى‌غمگسار به قهرت، توانم نيايد بكار بدينسان ندارم دگر هيچ يار به بيمم ز روى تو اى كردگار از آن لحظه هستم به جان بيمناك كه بينم لقاى تو اى ذات پاك

(2) كه ميبخشدم از لقايت امان؟ چو بيمم بود از تو اى مهربان چه كردى تو تنهايم اى كردگار كه گردد بر اين بنده پيوند و يار كه بخشد بر اين بنده توش و توان؟ در آنجا كه سازى توام ناتوان

(3) كه بخشد پناهم در آن گير و دار؟ مگر ذات دانايت اى كردگار به جز غالب از دام مغلوب را چه كس مى‌تواند نمايد رها؟

(4) پراكنده را هيچكس نيست يار مگر طالبش اى خداوندگار بدينسان نباشد مرا هيچكس مگر آنكه گردى تو فرياد رس خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود پناهم ده اى پاك پروردگار از اين بينوا بنده حاجت برآر

(5) بگردانى ار روى خوش از برم كنى نااميدم ز فضل و كرم و يا روزيت بازگيرى ز من و يا بگسلانى ز فيضت رسن رود آرزوها يكايك به باد چه كس مى‌رساند مرا بر مراد؟ به دست تو باشد ز من اختيار بود از تو بر جان و دل و اقتدار

(6) به حكمت نهادم سر اى كردگار قضايت عدالت كند بر قرار مرا نيست ياراى بيرون شدن كه در سلطه‌ات هستم اى ذوالمنن به جز سايه‌ى لطفت اى كردگار نگردم ز خشنوديت كامكار ندانم دگر چاره اى مهربان مگر بر تو باشم ز فرمانبران

(7) خدايا شبم صبح شد روز شام كه بودم ترا عبد مسكين مدام نبودم توانا به دفع زيان كه سودم بود از تو اى مهربان بدينسان در اين ذلتم خود گواه ندارم در اين ناتوانى پناه مگر خود تو بر وعده سازى وفا بر اين بنده كامل نمائى عطا منم زار و بى‌ارزش و بينوا به خوارى بجويم پناه ترا

(8) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود مفرما به غفلت زيادت دچار ز انعامت اى پاك پروردگار مكن غافل از ياد احسان خويش برآور تو حاجت مخواهم پريش مكن نيز نوميدم اى كردگار و گر چند شد دير، حاجت برآر اگر در خوشى بودم ار در خطر به صحت، و گر در بلا غوطه‌ور تهى‌دست بودم و گر مالدار خدايا از اين بنده حاجت برآر

(9) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود نصيبم بفرماى حمد و ثنا كه گويم بهر جا سپاس ترا نه دلخوش شوم چون كنى بهره‌مند نه چون بازدارى شوم دل نژند دلم را بياراى تقوى شعار تنم را به كار، پسندت گمار روانم به طاعات خود بر گمار ز انديشه‌ى نابجا باز دار نگردم بر آن ناروا دوستدار كه خشمت برانگيزد اى كردگار رضاى تو بر هر چه گيرد قرار همان را دگر ناپسندم مدار

(10) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود دلم را به مهر خود آباد دار بود شاد، با بيم پروردگار به رغبت سوى خويشتن باز خوان كه دل گردد از طاعتت پر توان براه خوشايند خويشش بران بهر حال در دست گيرش عنان

(11) ز تقوى كرم كن تو زاد سفر كه گردم سوى رحمتت رهسپر به خشنوديت چونكه كردم ورود بهشتم شود جايگاه فرود به دوشم ببخشا توانى چنان كه بار رضايت نباشد گران گريزم به سويت به ميل و صفا قرارم بده نزد خود اى خدا دلم را بپوشان لباسى چنان كه وحشت نمايد ز خودكامگان به فرمانبرانت شوم مهربان نباشد مرا منت كافران

(12) به فرمانبرانت شوم مهربان نباشد مرا منت كافران به فاجر نيافتد نيازى مرا انيسى نجويد دلم جز خدا به پيوند اين بنده با بندگان كه شايسته باشند نزدت بجان

(13) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود به آل محمد (ص) مرا يار دار در اينكار بر بنده منت گذار به شوقم بخوان سوى خود اى خدا كه كار پسند تو آرم بجا توانا توئى اى خداوندگار كه آسان بود بر تو دشوار كار