دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا اى منتهاى درخواست حاجتها،

(2) و اى آنكه رسيدن به خواسته‌ها نزد او است‌

(3) و اى آنكه نعمتهايش را در برابر عوض نمى‌فروشد،

(4) و اى آنكه بخششهايش را به منت گزاردن تيره نمى‌سازد،

(5) و اى آنكه به (وسيله‌ى) او بى‌نياز مى‌شوند و از او بى‌نياز نمى‌گردند،

(6) و اى آنكه به او روى آورند و از او روى گردان نمى‌توانند شد،

(7) و اى آنكه گنجينه‌هاى او را درخواستها نابود نمى‌گرداند،

(8) و اى آنكه اسباب و دستاويزها حكمت او را تغيير نمى‌دهد،

(9) و اى آنكه حاجتهاى نيازمندان از او قطع نمى‌شود،

(10) و اى آنكه دعاى دعاكنندگان او را به رنج نمى‌افكند،

(11) خود را به بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى و تو به بى‌نيازى از آنها شايسته‌اى،

(12) و آنان را به احتياج و تنگدستى نسبت داده‌اى و ايشان هم احتياج به تو را سزاوارند،

(13) پس (بنابراين) هر كه بستن رخنه‌ى نيازمندى خود را از درگاه تو بطلبد و برطرف كردن احتياج را از خويش به وسيله‌ى تو بخواهد حاجت خود را در جايگاهش خواسته، و براى رسيدن به مطلب خويشتن از راهش درآمده است،

(14) و هر كه براى حاجت خود به يكى از آفريدگانت روى آورد، يا جز تو را سبب برآمدن آن حاجت قرار دهد به تحقيق به نوميدى گرائيده، و سزاوار از دست دادن احسان از تو گرديده است،

(15) بار خدايا و مرا به سوى تو حاجتى است كه طاقت و توانائيم به آن نمى‌رسد، و نفس من بردن آن حاجت را پيش كسى كه حاجتهايش را نزد تو مى‌آورد و در خواسته‌هايش از تو بى‌نياز نيست در نظرم جلوه داده است (تا روا شدن را از او بخواهم) و آنچه نفس جلوه داده لغزشى است از لغزشهاى خطاكاران، و به سر درآمدنى از به سر در آمدنهاى گناهكارانست،

(16) با آگاهانيدن تو مرا از غفلت و فراموشى خويشتن آگاه شدم، و با توفيق تو از لغزشم برخاستم، و با راهنمائى تو از به سر درآمدنم (در گناه) برگرديدم،

(17) و گفتم: منزه است پروردگار من، (شگفتا) چگونه نيازمندى از نيازمندى (ديگر) درخواست مى‌نمايد؟ و كجا فقيرى (در گرفتاريها) به فقيرى (مانند خود) رو مى‌آورد؟

(18) پس (در اين حال) اى خداى من از روى رغبت قصد تو نمودم و با اعتماد به تو اميدم را به سوى تو آوردم،

(19) و دانستم بسيار آنچه از تو بخواهم در برابر توانگرى تو كم است، و بزرگ آنچه از تو خواهش نمايم در برابر فراخى رحمت تو كوچك است و جود و بخشش تو از درخواست كسى تنگ نمى‌گردد، و دست (قدرت) تو در بخششها از هر دستى برتر است،

(20) بار خدايا پس بر محمد و آل او درود فرست، با كرم و جود خود با من به تفضل و احسان رفتار فرما، و با عدل و دادگريت با من به استحقاق و سزاوار بودن رفتار مكن، كه من اول روآورنده‌اى نيستم كه به تو رو آورده و با اينكه سزاوار منع است به او بخشش نموده‌اى، و نه اول خواستارى كه از تو درخواست كرده و با اينكه سزاوار نوميدى است به او احسان كرده‌اى،

(21) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و دعاى مرا برآورنده و به آوازم نزديك و به زاريم مهربان و به صدايم شنوا باش،

(22) و اميد مرا از خودت مبر، و دعايم را از درگاهت برمگردان، و مرا در اين حاجت و حاجتهاى ديگرم به جز خودت رو آورم مكن

(23) و به برآمدن مطلب و روا شدن حاجت و رسيدن به خواسته‌ام پيش از رفتن از اينجا با آسان نمودن دشوارى و نيكى تقدير (حكمت و مصلحت) تو درباره‌ى من در همه‌ى امور، مرا يارى فرما،

(24) و بر محمد و آل او درود فرست، درود هميشگى كه رو به فزونى است و براى روزگار آن سر رسيد و مدتش پايان نباشد، و آن را كمك من و براى برآمدن حاجتم وسيله قرار ده، زيرا تو داراى رحمت بى‌پايان و بخشش بسيارى،

(25) و از جمله‌ى حاجت من پروردگارا چنين و چنان است و حاجت خود را به ياد مى‌آورى سپس به سجده مى‌روى (پيشانى بر زمين مى‌نهى) و در سجده مى‌گوئى فضل و بخشش تو مرا آرام نموده، و احسان تو مرا (به سويت) راهنمائى كرده پس از تو درخواست مى‌نمايم به ذات پاكت و به تقرب محمد و آلش درودهاى تو بر ايشان باد مرا نوميد برنگردانى