دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اى مطلوب نهايى نيازها

(2) و اى كه درگاهت جايگاه نيل به خواسته‌هاست،

(3) اى آن كه در برابر نعمتهايت بهايى نمى‌ستانى،

(4) و اى آن كه زلال دهشت را با منت تيره نمى‌سازى،

(5) اى آن كه به او بى‌نياز توان شد و از او بى‌نياز نمى‌توان گشت،

(6) اى آن كه روى بدو توان كرد و از وى رخ بر نمى‌توان تافت،

(7) اى آن كه گنجينه‌هاى تو با خواهش اين و آن فناپذير نيست،

(8) و اى آن كه در آويختن به وسيله‌ها مايه‌ى تغيير حكمت او نمى‌گردد،

(9) و اى آن كه نياز نيازمندان از او منقطع نمى‌شود،

(10) و اى آن كه دعاء دعاكنندگان او را به مشقت نمى‌افكند،

(11) همانا كه تو خود را به بى‌نيازى از خلقت ستوده‌اى و تو به بى نيازى از آنان شايسته‌اى‌

(12) و تو به آنان نسبت فقر داده‌اى و به راستى كه آنها به تو نيازمندند،

(13) پس هر كس كه بخواهد تا مبادرت به رفع نياز از درگاهت كند و به يارى تو دفع فقر از خويش نمايد، به راستى كه از جايى نياز خود را خواسته كه مى‌بايد خواست، و خواهش خود را از همانجا كه سزاوارست طلب كرده‌

(14) و هر كس نياز خود را به سوى يكى از بندگان تو متوجه سازد و او را در بر آوردن آن نياز كاره‌اى پندارد حقا كه خود را در معرض نوميدى قرار داده و در خور آن است كه محروم از احسان تو باشد.

(15) بار الها! مرا به سوى تو نيازى است كه براى رسيدن به آن تابم از كف رفته و سررشته‌ى چاره جويى من در برابر آن گسيخته است و نفس من ارائه‌ى آن را پيش آن كس كه خود براى رفع نياز به سوى تو مى‌آيد بياراست و اين خود لغزشى است از لغزشهاى خطاكاران و از پا در فتادنى است از سنخ از پا در افتادن گناهكاران،

(16) ولى با يادآورى تو از غفلتم بيدار شدم و به توفيقت از لغزش خويش بر پاى خواستم‌

(17) و پيش خود گفتم: پاكا كه تويى! پروردگارا! چگونه نيازمندى از نيازمند ديگر رفع نياز مى‌كند و چگونه بى‌چيزى از بى‌چيز ديگر رفع حاجت مى‌طلبد؟

(18) پس آنگاه، اى خداى من با رغبتى هر چه تمام آهنگ تو كردم، و به اعتمادت روى اميد به سويت آوردم‌

(19) و دانستم كه خواسته‌هاى فراوان من در جنب توانگرى تو اندك و خواهشهاى بزرگ من در برابر فراخى رحمت تو بس خرد است و همانا دهش تو از خواست احدى تنگ نمى‌گردد و دست دهشمند تو از هر دستى بالاترست!

(20) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و مرا به سائقه‌ى كرم خويش و فضل خود بنواز، نه به صرف شايستگى من، كه همانا من نخستين خواهنده‌اى نيستم كه با رغبت و شوق روى به سوى تو آورده است و با آنكه در خور منع بوده است تواش به كرم نواخته‌اى و نخستين مستمندى نيستم كه از تو درخواست كرده‌ام و تو بدو تفضل فرموده‌اى، با آنكه در خور حرمان بوده.

(21) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و دعاى مرا پذيرا شو و به ندايم التفات فرما و به زارى من رحمت‌آور و صداى مرا بشنو

(22) و اميدم از خويشتن مگسل و در اين نياز، و نيازهاى ديگرم مرا به غير خود حواله مفرماى‌

(23) و به حسن تقدير خويش، پيش از آنكه از جاى خود برخيزم، در همه‌ى كارها خواسته‌ام را برآور و نيازم را پاسخ گوى و دشوارم را آسان فرماى.

(24) و درود بر محمد و خاندان وى، چنان درودى كه همواره پايدار باشد و مدت آن را پايانى نباشد و آن را براى من ياورى و سببى در بر آورده شدن خواسته‌ام قرار ده، همانا كه تويى تو فراخ بخش دهشمند.

(25) و آنگاه نياز خود را يادآور شو و سپس بگو: پروردگارا حاجتم چه و چه است، آنگاه به سجده مى‌افتى و در سجود خود مى‌گويى: فضل تو آسودگى خاطرم بخشيد و احسانت مرا به سوى تو راه گشود، پس از تو، تو را به تو و محمد و خاندان وى مسئلت مى‌دارم كه مرا نوميد نسازى!