دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) پروردگارا اى آخرين نقطه اميد و اى انتهاى طلب،

(2) اى آن كه رسيدن به مقصود و مراد نزد توست‌

(3) اى آن كه نعمتهاى تو به هيچ قيمتى فروش نمى‌رود

(4) اى آن كه بخشش تو تيره نمى‌شود به منت گذاشتن،

(5) اى آن كه تو بى‌نيازى و به تو بى‌نياز مى‌شوند.

(6) اى آن كه همه به سوى تو رغبت مى‌كنند و از او رغبت كرده نمى‌شود

(7) اى آن كه خزائن تو كاستى نمى‌يابد و هر چه به مردم ببخشى چيزى كم نمى‌شود

(8) اى آن كه حكمت تو وسايل را مبدل نمى‌كند و قطع نمى‌سازد سئوال ارباب حوائج را،

(9) اى آنكه حوائج محتاجين تو را به رنج نمى‌آورد.

(10) اى آن كه دعاى نيازمندان تو را به تعب (خستگى) نمى‌اندازد

(11) تو خود را به بى‌نيازى ستوده‌اى و از خلق بى‌نيازى، تو سزاوار بى‌نيازى از مخلوق‌

(12) و آنها را به فقر و حاجت پيوندى، آنها اهل فقر و نيازند

(13) آنها دست حاجتشان به دربار تو دراز است.

(14) آن كه خواست به قدرت خود رفع حاجت كند وامانده و ناتوان گشت. هر كس غير از دربار تو عرض حاجت نمايد مايوس و نوميد و محروم مى‌گردد. ملجا و منتهاى حاجت، آستان تو مى‌باشد، هر آن كسى كه از مخلوق تو رفع حاجت بخواهد در حرمان و نوميدى هم چنان خواهد ماند آن كسى كه رفع تحير خود را از انبياء زمان بخواهد سرگشته و حيران خواهد گشت زيرا آنها به مراتب از ارباب حاجت وامانده‌تر و حيران‌تر هستند.

(15) پروردگارا حاجت من به سوى تو مى‌باشد و طاقت من از آن بريده و قطع شده و در كار خود حيله و مكرى ندارم و چاره‌اى جز آن كه به دربار تو روى نياز آورم نيست. بردن حاجت به سوى كسانى كه حاجت خود را به عرض تو برسانند بس موجب شرمندگى و انفعال است. بى‌نياز نيست هيچ كس از ارباب حوائج از تو، كسانى كه غير از اين راه را رفته‌اند لغزش بر آنها وارد شده مانند لغزش خطاكاران و از سر زمين فرو رفته‌اند چون عسرت گناهكاران.

(16) پروردگارا به سبب تنبيه تو آگاه شدم و به ذكر تو از اين غفلت به هوش آمدم و به توفيق تو برخاستم و از لغزش خود منفعل شده برگشتم و بر وعده تو ايستادم تا مگر نجات يابم.

(17) پروردگارا تو منزهى كه به هيچ كس احتياج ندارى چگونه محتاج مى‌تواند خود رفع احتياج ديگرى نمايد، كجا رغبت مى‌كند به سوى فقير ديگر. ذات نايافته از هستى بخش كى تواند كه شود هستى بخش‌

(18) پروردگارا قصد كردم از روى رغبت اميد به سوى تو آورم و اعتماد به تو دارم‌

(19) و مى‌دانم كه طلب بسيار از تو، اندك است. زيرا تو آن كسى هستى كه دارائى تو كسر نمى‌شود آن چه از تو خواهش كنم هر قدر بزرگ باشد ناچيز و حقير است. زيرا وسعت تو بى‌حد و حصر است، كرم و بخشش تو از سوال ارباب حوائج كم نمى‌گردد، دست بخشنده تو بالاتر از هر دستى است.

(20) درود و تحيت به محمد و آل محمد (ص) الهى به كرم خود مرا تفضل فرما و بر ميزان فضل و كرمت با من عمل كن نه به عدل و استحقاق، زيرا من اول كسى نيستم كه به دربار تو رغبت كردم و من اول كسى نيستم كه موفق به دريافت بخشش و عفو تو شده‌ام تو كسانى را بخشيده‌اى و از گناهان بزرگى در گذشته‌اى كه شايسته منع بوده‌اند من اول سائل و گدائى نيستم كه از درب خانه تو مفتخر به فضل و كرم شده باشم تو بسا احسان و تفضل فرموده‌اى كسانى را كه شايسته حرمان و نوميدى بوده‌اند.

(21) پروردگارا درود و تحيت بر محمد و آل محمد (ص) پروردگارا اجابت كن دعاى مرا و به خود نزديك ساز مرا، بر زارى من رحم كن و همه آواز مرا بشنو

(22) و اميد مرا قطع مفرما مرا از دربار خود محروم مساز و سبب را قطع مكن الهى روى مرا به دربار ديگرى برنگردان‌

(23) كار مرا خود كفايت فرما و حاجت مرا برآور و مراد مرا قبل از زوال من از اين مكان بده اين كار بر من مشكل و بر تو آسان است و تو در جميع امور قادر و توانائى‌

(24) درود بر محمد و آل محمد (ص) درود دائمى و رحمتى پيوسته كه هيچگاه منقطع نگردد و در زمان و مكان محدود نشود خدايا اجابت خود را مددى براى كار من قرار ده و سبب رستگارى من بدار زيرا رحمت تو واسع و تو كريمى‌

(25) الهى تو مى‌دانى حاجت من چيست. (در اينجا مى‌فرمايد حاجت خود را بگو به سجده برو و در حال سجود بگو الهى فضل تو مرا آرام داشته و احسان تو مرا هدايت كرده پس تو را به حق محمد و آل محمد (ص) سوگند كه رحمت بر آنها بفرست و مرا مايوس مفرما).