دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه داریوش شاهین

(1) محتاج نوازا، اى آنكه سرانجام اميد حاجتمندان و نياز خواهانى.

(2) اى آنكه وصال به هر خواست، تنها به يارى تو مقدور است.

(3) اى آنكه نعمت مى‌بخشى و بهاى نعمت نمى‌ستانى.

(4) اى آنكه بخشش تو بى‌منت است و كرمت بى‌ذلت.

(5) اى آنكه همه به تو نيازمندند و بى تو بى‌نياز نيستند.

(6) اى آنكه همه رو به تو آرند و از تو روى برتافتن نتوانند.

(7) اى آنكه خزائن نعمت و كرمت را هرگز كاهشى و پايانى نيست.

(8) اى آنكه هيچ سببى و اسبابى حكمت با عظمت تو را تغيير ندهد.

(9) اى آنكه دعا و استدعاى نيازمندان مدام به سوى تو هست.

(10) اى آنكه كثرت بيرون از شمار دعاها و نيازها، تو را هرگز به رنج و تنگ حوصلگى نياورد.

(11) اى آنكه خود ستوده‌اى، بى‌آنكه نيازى به ستايش ديگران داشته باشى و شايسته آنى كه تو را چنين مقامى باشد.

(12) اى آنكه خلق را نيازمند خود خوانده‌اى و آنان هم سزاوار چنين نياز باشند.

(13) پناه پذيرا، آنكس كه بخواهد بر نياز خويش «سد» گذارد باز هم رو به تو آرد، و آنكس كه احتياج و نياز خويش را تنها به يارى تو به ثمر رساند، باز هم رو به سوى تو كند و اين راهى شايسته براى حاجات، و طريقى بايسته براى وصول به نياز است.

(14) چنين كسى اگر براى نياز خويش، رو به يكى از آفريدگان تو آورد و از غير تو حاجت جويد، نوميد گردد و بر او حق است كه ديگر احسان از تو نبيند.

(15) برترا، مرا به تو حاجتى و اميد اجابتى است كه خود هر چه كوشيدم به جائى نرسيدم و به هر در كه زدم، روزنه اجابت گشوده نشد، تا اينكه وجود و دلم به سوى تو اشارت كرد، كه مرا جز تو هيچ حاجت‌پذيرى نيست. آنچه پيش از اين وجودم، از جود مى‌طلبيد باعث لغزش گناه آلود من شد. گناه كردم، گناهى پر ز لغزش و بر پاى عجز افتادم،

(16) آنگاه تو مرا به ياد خويش آوردى و به يارى تو و به قدرت ايمان بپا خاستم و به قدرت تو از ذلت لغزش به عزت بخشش رسيدم.

(17) گفتم: پروردگارا، پاكى تراست. مگر مى‌شود كه نيازمندى از نيازمند ديگرى حاجت بخواهد؟ مگر مى‌شود كه فقيرى تهى مايه، از درويشى بى‌مايه، ثروت و سرمايه خواهد؟

(18) پروردگارا، من در اين حالت و از روى رغبت رو به سوى تو آوردم، و تمام وجودم همه اميد بود و ايمان.

(19) دانستم هر چه بيش از تو خواهم در برابر احسانت كم، و هر چه كثير خواهم در برابر رحمتت قليل است. توئى آنكس كه فراخناى احسانت، با همه‌ى جود و بخششت تنگ نشود، و دست كرمت در ميان هر چه دست لطف است، برتر و بهتر باشد.

(20) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. اوج آشيانا، از روى جود و كرم، به من تفضل و كرم نما و با چنان دادگرى كه دارى، با من به استحقاق و نيازى كه دارم رفتار كن. آفريدگارا، من اول عابدى نيستم كه رو به تو آورده، و هر چند كه سزاوار سرزنشم، اما تو، به من كرم نموده‌اى. من اول نيازمندى نيستم كه حاجت از تو خواسته، و هر چند كه شايسته نوميدى‌ام، اما تو به من احسان كرده‌اى.

(21) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. دعا پذيرا، دعايم اجابت فرما، و به دعا و التماسم توجهى بنما و به دعوتم پاسخ بگوى.

(22) بار الها، در اميدى كه دارم، نوميدم مساز و روى اجابت دعا از سوى من برمتاب، كه تنها تو اين نياز و نيازهاى ديگرم را روا ساز.

(23) پيش از حركت از اين مكان، كارم آسان و تقديرم نيكو نما، و در حاجت و خواسته‌ام مرا يارى فرما.

(24) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى كه پيوسته رو به افزايش باشد و هرگز گسسته نگردد و آنرا پايانى نباشد. خداوندا، تو اين درود را يارى‌كننده حاجتم ساز، كه مى‌دانم عرصه رحمت و بخشش تو بس وسيع است.

(25) پروردگارا، حاجت و نياز من اين است كه... من به فضل تو از بند غم رها شدم و آرام گرفتم و به احسان خويش مرا به درگاه خود نزديك كرده‌اى. اينك به حق خدائيت و به حق «محمد» و آل او- كه درودت بر او و خاندانش باد- از تو به نياز مى‌خواهم كه مرا در حاجتم نوميد نگردانى.