دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محیی الدين مهدی الهی قمشه ای

(1) اى خدا اى آن كه در حوائج خلق منتهاى هر مطلوب و آرزوئى (و درگاه لطف و كرم تو به روى خلق عالم باز و براى همه‌ى محتاجان جهان فرازست)

(2) و اى خدائى كه بندگان همگى بهر مطلب و مقصود نزد تو نائل مى‌شوند.

(3) اى خدائى كه نعمتهايش را به بها نتوان خريد

(4) و اى خدائى كه عطاهايش به منت آلايش نيابد

(5) و اى خدائى كه تنها به تو از همه‌ى عالم بى‌نياز توان شد و به همه‌ى خلق از تو بى‌نياز نتوان شد

(6) و اى خدائى كه همه‌ى بندگان راغب و مشتاق تواند و روى از تو به غير نتوانند كرد

(7) اى آنكه گنجهاى او هرگز نابود نشود (و هر آنچه به خلق عطا كنى ابدا از آن گنجهاى بى‌حد و نهايت كم نگردد)

(8) اى خدائى كه حكمت كاملش را در نظم عالم هيچ سبب و علتى مبدل نسازد (و نظام اتم و اكمل و اشرف آفرينش را هيچ وسيله دگرگون نتواند كرد)

(9) و اى خدائى كه حوائج نيازمندان از او قطع نشود (و هميشه خلق در وجود و لوازم وجود به او فقير و نيازمند است و حتى در حال غنى هم سراپا محتاجيم)

(10) و اى خدائى كه دعاى همه اهل عالم او را ملول نكند (و قضاى حوائج اهل دعا او را نيازارد بلكه هر كه از بندگان به درگاهش بيشتر دعا كند و افزون حاجت طلبد او را بيشتر دوست دارد)

(11) توئى كه خود را به وصف غنى و بى‌نيازى از خلق توصيف كردى (آنجا كه فرمودى و الله الغنى) و استغناء و بى‌نيازى حقيقتا مخصوص تست (كه در ذات و در اوصاف ذاتى و در فعل و قدرت و ايجاد و تمام شئون مستغنى از عالمى)

(12) و خلق را به فقر و حاجت نسبت دادى (آنجا كه فرمودى يا ايها الناس انتم الفقراء الى الله) و حقيقتا خلق (در وجود و اوصاف و افعال همه فقير و محتاج تواند و) نيازمند به ذات بى‌نياز تو

(13) پس هر كس رفع حاجت خويش را از نزد تو خداى غنى الذات طلبيد و برطرف شدن فقر و نياز خود را به درگاه آن ذات بى‌نياز درخواست كند او حاجتش را از مظان خود طلبيده و به آنجا كه حاجت بايد برند روى آورده است (كه منحصرا حاجتها نزد تو روا و فقيرها از جود و احسان تو غنى مى‌گردند)

(14) و هر كس روى حاجت به احدى از مخلوقت كند يا جز تو ديگرى را سبب نجاح و فيروزى خود قرار دهد البته خويش را معرض محرومى و هدف نوميدى ساخته و از احسان تو مستحق حرمانست.

(15) پروردگارا مرا به درگاه تو حاجتى است كه من خود بر انجام آن حاجت ناتوان و قاصرم و چاره‌اى بر آن نتوانم جست و در آن حاجت بيچاره و درمانده‌ام و نفس اماره (كافر كيش مشرك) من براى آن حاجت با خيالات باطل از درگاه تو مرا به درگاه مخلوقى كه سر تا پا نيازمند و محتاج تست ترغيب و تشويق مى‌كرد و اين عمل (كه بنده خدا حاجتش را نزد مخلوق عاجز محتاج برد از لغزشهاى خطاكاران است و از كردار بد گناهكاران‌

(16) اما من چون لطف و كرمت متذكرم ساخت از غفلت خود (و تسويلات نفس) به هوش آمدم و توفيق و تاييد تو مرا از اين لغزش و خطاكارى نگهداشت به درگاه تو روآوردم‌

(17) و (با خود) گفتم پاك و منزه پروردگار من (سبحان الله) چگونه بنده‌ى محتاجى درخواست حاجتش را از بنده محتاجى ديگر مى‌كند و گدائى عور چگونه از گدائى عور مانند خود طلب حاجت مى‌كند (لذا به تذكر و تاييد تو و توفيق و لطف و كرمت)

(18) اى خدا مشتاقانه براى رفع حاجتم به درگاه تو آمدم و با بار اميد بر تو (خداى غنى الذات كريم) وارد شدم در حالى كه به تو (و به جود و احسان تو) وثوق كامل دارم‌

(19) و دانستم كه درخواست حاجات بسيار من نزد تو ناچيز و اندك است (و در مقابل درياى رحمت و لطف بى انتهاى تو حاجتهاى خلق چيزى بشمار نيايد) و بزرگترين هبه و عطائى كه من از تو مى‌طلبم در مقابل رحمت واسعه تو (و بحر جود و احسان بى‌پايانت) حقير و ناقابل است و گنج كرم (بى حد و حساب) تو از درخواست هيچكس كم نگردد و دست عطا و جودت از هر دست بالاتر است (يعنى هر كس چيزى به كسى عطا كند از دست تو گرفته است و از عطاى تو بخشنده است و الا خلق گداى عور از خود عطائى ندارد)

(20) پروردگارا بر محمد و آل پاكش درود فرست و (كرم كن و) به فضل و احسان خود بار بر دوشم نه نه به عدل و استحقاق اى خدا من اول كس نيستم كه به درگاه كرمت به قدم شوق و رغبت آمد و از فضل به او عطا كردى در صورتى كه او (به نافرمانى تو) مستحق منع عطاى تو بود و من اول سائلى نيستم كه از تو درخواست كرد و تو در حقش فضل و كرم نمودى در صورتى كه او مستوجب حرمان بود (و لايق احسان نبود)

(21) پروردگارا بر محمد و آل پاكش درود فرست و دعاى مرا (از كرم) اجابت فرما و به نداى من (از لطف) توجه فرما و به تضرع و زاريم ترحم كن و صداى دعاى مرا (كه مى‌شنوى از كرم) اجابت فرما

(22) و اميدم را از فضل و كرمت نااميد مگردان و توسل مرا و سبب و رابطه‌ام را از عنايتت قطع مكن و مرا در اين حاجت كه روى به درگاهت آوردم و ساير حاجتهايم رويم به غير خود مگردان (و حاجاتم را تو خود برآورده و رويم را به ماسواى خود متوجه مساز كه هر كس در حاجتها رو به تو آورد آبرو يابد و اگر به غير تو توجه كند بى‌آبرو شود)

(23) و مرا از درگاه رحمتت با ظفر و فيروزى به مطالب و برآوردن حاجت و نيل به مقاصد منصور و موفق بدار پيش از آنكه از اين موقف حاضر (كه به درگاهت دعا مى‌كنم) بازگردم مشكلات كارم آسان گردان و حسن تقدير خود را در جميع امورم مقدر فرما (يعنى مقدرات خوش و سرنوشت حسن عاقبت و سعادت ابد بر من در قضا و قدر خويش مقدر گردان)

(24) و بر محمد و آل پاكش درود فرست درود و رحمتى دائم و روز افزون كه هرگز انقطاع نپذيرد و طول مدتش به انتها نرسد (بلكه درود و رحمتت را بر آن حضرت و آل اطهارش ازلى و ابدى و سرمدى قرار ده) و اين دعا را (يعنى صلواه بر پيغمبر و آلش را يا تمام اين دعا را) براى فيروزى و ظفر به مقاصدم وسيله و سبب گردان كه همانا تو رحمتت واسع (و كرمت بى‌نهايت) است‌

(25) و از حاجتهاى من اى خدا كذا و كذاست (اينجا حاجات را يك يك ذكر كنيد پس به سجده رويد و در سجده بگوئيد) اى خدا فضل و كرم تو مرا با تو مانوس مى‌سازد و احسانت مرا به سوى درگاه تو رهبرى مى‌كند پس بارالها از تو درخواست مى‌كنم به مقام محمد (ص) و آلش كه درود و رحمتهايت بر آن ارواح پاك الهى باد به حق آن بزرگواران كه مرا نااميد از درگاه خود باز مگردان كه توئى پذيرنده دعاى بندگان و نزديك با خلقان و نگهبان تمام موجودات عالم امكان.