دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) هر آن خواهندگانت آنچه خواهند حوايجها و خواهشها برآنند كه در آن انتها ذات وجودت رساند خويش خواهش را ز جودت‌

(2) تويى آن كس كه هر چه آرزومند تقاضايش به ذات اقدست بند ز تمنيات ما بى‌انتهايش ذخيره در خزانه آنچه خواهش‌

(3) خداى من ز نعمت بى‌قياست ز قيمت نيست ما را در فراست كه نفروشى به ما اين روزى ما به روزى خور عطايت روزى ما

(4) الهى اين عطيات و مواهب نه منت نه كدورت بلكه راغب به مخلوقات خود ننهاده منت هميشه بندگان در غرق نعمت نگيرندى ز تو آنها ملامت نكردى سرزنش بل در ملاحت‌

(5) الهى سايه تو در عنايات كه تا آن ما سوايت در عطيات ز تو مستغنى و هرگز نه آنان توانگرتر ز تو باشد به دوران‌

(6) الهى قلبهاى ما هميشه به سويت پر كشد از بيخ و ريشه و جان راغب ماها ز درگاه ز تو رو برنگرداند در اين راه‌

(7) خداى من ز غيب اين خزانه نگردد او تهى در هر زمانه كه بر اين كائناتت از زر و سيم بيفشانى ندارى تو ز كس بيم‌

(8) الهى هر حوادث كى تواند نظام حكمتت در هم شكاند مشيت از تو بر اين ماسوايى ز تغييرش نگردد جابه‌جايى‌

(9) الهى خواهش خواهندگان را بجا آرى دل واماندگان را

(10) نماند وا به لحظه از تمنا نگردد خسته از بنده تقاضا

(11) كه خود بر بى‌نيازييت ستودى و موجودات محتاجت نمودى سزاوار تو باشد بى‌نيازى كه ما محتاج تو بر هر نيازى‌

(12) كه خود بر بى‌نيازييت ستودى و موجودات محتاجت نمودى سزاوار تو باشد بى‌نيازى كه ما محتاج تو بر هر نيازى‌

(13) و هر كس خواهد از فقرش گريزان به درگاه تو پيش آرد دو دستان كه تا از فقر بر سوى غنايى اجابت از تو خواهد بر دعايى گمان او قوى در اين اجابت صلاحش يافته از اين حقيقت كه راه خانه‌ات را او شناسا فقط در درگه تو بر تقاضا

(14) ولى گمراه باشند آن كسانى كه كوبد حلقه درب ديگرانى نگيرد بهره جز حسرت و حرمان ز گمراهى شود هر دم پشيمان‌

(15) الهى من كنون دست دعا را به ذات اقدس تو التجا را به تو محتاج بينى التماسم بجز خوان تو خانه ناشناسم خداى من ز هر چه حاجت خويش بكوشيدم و هر چه حيله در پيش نه تدبيرم به كار از اين تقلا نه حاجت پيش بردم از تمنا كه اين نابردبار نفس امار مرا در وسوسه بنموده وادار كف حاجت برم بر سوى مردم كه گر از تو بخواهد او نشد گم به وسواسم ز خوان تو براند مرا بر خانه خلقت كشاند و نفس من از اين در اضطرابى و قلب من ز لرزش در شتابى و ترس من بود چون يك خطاكار زره لغزم همانند گنه كار

(16) ولى لطف عميمت گشت همراه رسيده داد من آورده بر راه ز خواب غفلت خود گشت بيدار پناه تو ز لغزش باز و هشيار كه ماندم بر كنارى از شقاوت به سويت بازگشتم در سعادت‌

(17) ز دل گفتم الها كردگارا جلال ويژه‌ى تو آشكارا ولى اين فكر ما باشد كه كوچك كه گاهى كوتهى آرد چو كودك تباهى مى‌كند گرديده مغموم و گرنه اين بديهى هست و معلوم كه هرگز آنكه بيچاره بود بيش نيارد حاجتش در نزد درويش تهيدستان تهيدست دگر را نيارد حاجتش گر هر قدر را

(18) الهى رو به سويت كرده يك بار و با آن شوق و رغبتهاى بسيار ز خواهش حلقه درب خانه‌ات را زدم زان بخشش جانانه‌ات را

(19) كه ايمانم چو كوهى استوار است و خواهش هر چه آن دشوار و زار است برايت نيست سنگين هست آسان اگر چه بسيارى باشدش آن كه او در پيشگاهت هست اندك و اندكتر بود از ذره كوچك ز رحمت وسعتش از حد فزون است كريميت فرا از چند و چون است كه اين دو كل خلقانت فراگير ز دست بخششت مخلوق تو سير و بخششهاى تو آن بى‌شمار است نگشته كم هميشه برقرار است بنابراين تو جاويدى و مطلق و آن ختم رسل دارد ز ما حق‌

(20) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش مرا هم آنچنان فضل و كرامت ز هر چه اقتضا دارد عنايت و بر درگاه خود ما را پذيرا اگر حقم نظر آرى خدايا ز استحقاق آن بر من حوالت شوم محروم از آن در عطايت نخستين كس نباشم من به كويت ز حاجت آورم دستان به سويت كه شايسته نباشم در اجابت فقط اميد فضلت تا عنايت و خواهنده نباشم از نخستين كه با روى سياه و قلب غمگين به سويت رو نموده هست خواهان و تو با آن كسانى كرده احسان كه استحقاق نعمت را ندارند تو بخشيدى غنائت آنچه دارند و هم بر مردمانى اندر اين دار كه از فضل تو نابوده سزاوار تو از افضال انعامش نمودى در اين دنيا تو خوش كامش نمودى‌

(21) درودم بر محمد (ص) هم ز آلش به اذعان در كمال بى‌مثالش صدايم را شنو فرما عنايت تضرع التماسم را ز حاجت دعايم را ز رحمت كن اجابت مكن نوميدم از اين ره عطايت‌

(22) تويى خالق تويى پروردگارم و مگذارى دل اميدوارم به اميد تو و آن ذات ذيجاه كه نوميد از تو گردم باز زين راه و زين رشته كه قلبم را دهد بند و بر آن آسمانها داده پيوند بريده قطع گردد بگسلد بند كه تو حاجت رسانى اى خداوند من حاجت از تو خواهم نى ز ديگر مرا از خود مران اى حى داور

(23) برآور حاجتم اى حى دانا هنوز از من به كف دريوزگيها نيفتاده فرو از درگه تو برآور خواهشم را زان ره تو فروبسته گره از فعل و كارم تو بگشا اين گره اى كردگارم مرا بر سرنوشتى در سعادت به پايان آر آن را در سلامت‌

(24) به روح پاك آن ختم پيمبر و بر اولاد او اى حى داور فرستى رحمتت را بى‌نهايت كه ذات اقدس بى‌انتهايت و هم بى‌ابتدا زين دو بركت ز تو خواهم رسانى با محبت كه زيرا رحمتت داراى وسعت از اين وسعت كرم بنما ز رحمت‌

(25) در اينجا حضرت سجاد بنشست زمين را مسح بنموده زده دست سپس پيشانيش بر خاك بگذاشت به سجده درگه حق عرضه مى‌داشت كه رحمتهاى تو يا رب ستوده زبانم عرض حاجت را گشوده و احسان تو از مهر و وفايى مرا بر درگه خود رهنمايى هم اكنون من محمد (ص) را شهادت و هم آلش كه تا بر من شفاعت تو منما نااميد از حضرت خويش مگر دانى تو باز از رحمت خويش‌