دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) اى خدايى كه چيزى در زمين و آسمان بر او پوشيده نمى‌باشد! و چگونه بر تو مخفى و پوشيده باشد- اى خداى من!- آنچه تو خود خلق كرده‌اى؟ و چگونه به شمار نياورى آنچه كه خود ساخته‌اى؟ يا چگونه از تو چيزى غايب شود در حالى كه تو خود آن را تدبير كرده‌اى؟ يا چگونه كسى مى‌تواند از تو فرار كند كه جز به روزى تو زنده نمى‌ماند؟ يا چگونه از تو نجات مى‌يابد آن كسى كه در غير مملكت تو راهى برايش وجود ندارد؟

(2) تو منزه و پاكى! ترسنده‌ترين آفريده‌ى تو، داناترين ايشان به توست و خاضع‌ترين ايشان در پيشگاه تو مطيع‌ترين آن‌ها و عامل‌ترين‌شان نسبت به فرمان‌بردارى از توست؛ و پست‌ترين آن‌ها كسى است كه تو او را رزق و روزى مى‌دهى ولى او غير تو را عبادت و پرستش مى‌كند.

(3) پاك و منزهى تو! هر كس براى تو شريكى پنداشته و رسولان تو را تكذيب نموده، از سلطنت تو چيزى نمى‌كاهد و كسى كه حكم تو را نپسنديده توان و قدرت رد و بازگرداندن فرمان تو را ندارد. و هر كس قدرت تو را منكر شود، نتواند خود را از تو بازدارد و هر كس غير تو را پرستش كند از مؤاخذه و بازخواست تو فوت نگردد و هر كس لقا و ديدار تو را نپسندد در دنيا جاويد نخواهد ماند.

(4) پاك و منزهى تو! چه بزرگ است مقامت! و چه غالب و چيره است سلطنت و قدرت تو! و چه شديد و سهمگين است قوت و نيروى تو! و چه نافذست امر و فرمان تو.

(5) پاك و منزهى تو! براى همه مخلوقات، مرگ را حتمى فرمودى خواه تو را به يكتايى پرستش كنند يا به تو كفر ورزند؛ و همگان مرگ را خواهند چشيد و همگان به سوى تو باز خواهند گشت. پس چه پاك و والا و برترى، خدايى نيست جز تو، يكتايى و بى‌شريك.

(6) به تو ايمان آوردم و رسولان تو را تصديق نمودم و كتاب تو را پذيرا گشتم و به هر معبودى جز تو كفر ورزيدم و از هر كه غير تو را پرستيد، بيزارى جستم.

(7) خدايا! در حالى صبح و شام مى‌كنم كه عمل خويش را اندك مى‌شمارم و به گناه خويش اعتراف، و به خطاياى خود اقرار دارم. من به خاطر اسراف و تعدى به خويش ذليل گشته‌ام. عملم مرا به هلاكت افكنده و هوى و هوسم مرا به پستى كشانده و شهواتم مرا محروم نموده.

(8) پس- اى مولاى من!- از تو مى‌خواهم، خواستن كسى كه به خاطر آمال و آرزوهاى دراز به بيهوده كارى كشيده شده و بدنش به سبب تن‌پرورى در غفلت مانده و دلش شيفته فراوانى نعمت‌ها شده و فكرش نسبت به فرجام و آينده‌اى كه به سوى آن پيش مى‌رود اندك گشته است.

(9) خواستن كسى كه آرزو بر او غالب آمده و هوى و هوس او را مفتون ساخته و دنيا بر او چيره گشته و مرگ بر او سايه افكنده، خواستن كسى كه گناهانش را بسيار يافته و به خطاى خود اذعان و اعتراف نموده، خواستن كسى كه پروردگارى جز تو و سرپرستى غير تو براى او نيست. و كسى نيست كه او را از (خشم) تو برهاند و براى او پناهى جز تو براى فرار از تو نيست.

(10) خداى من! از تو به حقى كه بر همه‌ى مخلوقات دارى و به اسم عظيم تو كه به رسول خويش امر كردى كه تو را بدان تسبيح نمايد و به جلال و شكوه ذات كريم و بزرگواريت كه نه فرسوده و نه دست‌خوش تغيير و فنا مى‌گردد مى‌خواهم كه بر محمد و آل محمد درود فرستى و مرا با عبادت خويش از هر چيز ديگر بى‌نياز گردانى و با خوف و ترس از خودت، جانم را از اندوه دنيا تسلى بخشى و (از علاقه‌ى بدان بركنى). و به رحمتت با كرامت‌هاى فراوانت مرا بازگردانى.

(11) پس به سوى تو مى‌گريزم و از تو مى‌ترسم و به تو استغاثه و فريادرسى مى‌كنم و تنها از تو اميد دارم و تنها تو را مى‌خوانم و تنها به تو پناه مى‌آورم و تنها به تو اعتماد و اطمينان مى‌كنم و تنها از تو كمك مى‌خواهم و تنها به تو ايمان دارم و تنها بر تو توكل مى‌كنم و تنها بر جود و بخشش و كرم تو تكيه مى‌كنم.