دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) اى خدايى كه چيزى بر او پنهان نيست، نه در زمين و نه در آسمان! چگونه از تو پنهان است اى خداى من، چيزى كه خود آفريده‌اى؟ و چگونه شماره نكرده‌اى آنچه را كه خود پديد آورده‌اى؟ يا چگونه از تو نهان باشد، چيزى را كه خود سامانش داده‌اى؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه بى‌زرق تو زندگى ندارد؟ يا چگونه از استيلاى تو رها مى‌گردد كسى كه جز در ملك تو راهى برايش نيست؟!

(2) پاك و منزهى تو! ترسنده‌ترين آفريده‌ى تو، داناترينشان نسبت به منزلت توست؛ و خاضع‌ترينشان در پيشگاه تو، عامل‌ترينشان در پيروى از توست؛ و پست‌ترين آفريده، كسى است كه تو روزى‌اش مى‌دهى و او جز تو را مى‌پرستد.

(3) پاك و منزهى تو! از اين رو، از پادشاهى‌ات نمى‌كاهد كسى كه براى تو انباز و شريك گيرد، و فرستادگان تو را دروغ مى‌دارد؛ و كسى كه حكم و فرمان تو را نپسندد، چيرگى قدرتت بازنمى‌دارد؛ و آن كس كه جز تو را مى‌پرستد، از بازخواست تو گريزى ندارد؛ و آن كس كه ديدار تو را خوش ندارد، در اين جهان جاودان نمى‌ماند.

(4) منزه و پاكى تو! چه بزرگ و باشكوه است منزلت تو؛ و چه پيروز و چيره است پادشاهى‌ات؛ و چه سخت و پابرجاست قدرت تو؛ و چه كارساز است فرمان تو.

(5) پاك و منزهى تو! فرمان مرگ را بر همگى خلق، از موحدان و كافران جارى ساخته‌اى، و همگى چشنده‌ى طعم مرگ‌اند، و همگى بازگشت كنندگان به سوى تواند. پس تو خجسته‌تر و برتر از هر عيب و كاستى هستى! تويى كه معبودى جز تو نيست، و يگانه‌ى بى‌انبازى.

(6) به تو گرويده‌ام و فرستادگانت را باور دارم، و كتاب تو را پذيرفته‌ام، و به هر معبودى جز تو كافرم، و از هر كس كه جز تو را مى‌پرستد، بيزارم.

(7) خدايا! صبح و شام مى‌كنم در حالى كه كردار خويش را اندك مى‌شمارم، و به گناه خود معترفم، و به لغزش‌هاى خود، اقرار دارم. به سبب زياده‌روى درباره‌ى خويش، زبون و خوارم. كردارم تباهم كرده است، و خواهش نفسم مرا تباه ساخته، و هوس‌هايم محرومم كرده‌اند.

(8) از اين رو، اى مولاى من! از تو مى‌خواهم، همچون خواستن كسى كه به سبب آرزوهاى درازش از خويش غافل است و نفسش به پوچى گراييده است، و بدنش به سبب تن‌پرورى غافل، و دلش به سبب فزونى نعمت، فريفته شده و مجذوب بسيارى نعمتهاست، و انديشه‌اش درباره‌ى فرجام كارش از كار افتاده است.

(9) همچون خواستن كسى كه آرزوها بر او چيره گشته، و هواى نفس او را در فتنه و بلا گرفتار ساخته، و دنيا بر او دست يافته، و اجل بر او سايه افكنده است. همچون خواستن كسى كه گناهان بسيار خود را مى‌داند و به لغزش‌هاى خود، معترف است. همچون خواستن كسى كه جز تو، نه پروردگارى دارد، و نه كارسازى، و نه رهاننده‌اى، و نه پناهى.

(10) اى خداى من! از تو مى‌خواهم، به حق واجبى كه بر همه‌ى آفريدگانت دارى، و به نام بزرگت كه بدان فرستاده‌ات را فرمان ستايش داده‌اى، و به شكوه و بزرگى ذاتت كه كهنه نمى‌گردد و دگرگون نمى‌شود و تغيير نمى‌يابد و نيستى نمى‌پذيرد، كه بر محمد و دودمانش درود فرستى، و در پرتو بندگى‌ات، از هر چيز و هر كس بى‌نيازم كنى، و در سايه‌ى خوف خود، جانم را از غم و اندوه اين جهان، تسليت بخشى، و به رحمت خويش، مرا با دستى پر از كرامت و بزرگوارى‌ات بازگردانى.

(11) پس به سوى تو مى‌گريزم، و از تو ترسانم، و به تو فريادخواهى مى‌كنم، و از تو اميدوارم، و تو را مى‌خوانم، و به تو پناه مى‌آورم، و به تو اعتماد دارم، و از تو مدد مى‌جويم، و تو را باور دارم، و بر تو تكيه مى‌كنم، و به جود و سخاى تو و بزرگوارى‌ات توكل مى‌نمايم.