دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) اى خدايى كه چيزى در زمين و آسمان، بر تو پوشيده نمى‌ماند، و چگونه بر تو پوشيده ماند- اى معبود من!- آنچه تو خود، آفريده‌اى؟ و چگونه تعدادش را ندانى، آنچه كه خود، ساخته‌اى؟ يا چگونه از نظر تو پنهان شود چيزى كه آن را به عنايتت رو براه مى‌سازى؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه جز به روزى تو زنده نيست؟ يا چگونه از تو نجات مى‌يابد، آن كه در غير ملك و مملكتت راهى ندارد؟

(2) منزهى تو! آن كه از همه آفريدگانت به ذات اقدست داناتر است ترسش در پيشگاه عظمتت، از همه بيشتر است، و هر كه به طاعتت عاملتر است، از همه در برابرت خاضع‌تر مى‌باشد، و خوارترين بندگان در نظرت كسى است كه تو روزى‌اش مى‌دهى و او ديگرى را مى‌پرستد.

(3) منزهى تو!، هر كه به تو شرك آورد و پيامبرانت (ع) را تكذيب كند، از سلطه و پادشاهى‌ات نمى‌كاهد، و آن كه حكم تو را نپسندد، نمى‌تواند فرمانت را رد نمايد، و كسى كه نيروى تو را منكر شود، از قلمرو قدرتت خارج نمى‌گردد، و نه آن كس كه غير تو را بندگى كند، (از خاطرت مى‌رود، و نه) از دست موآخذه‌ات مى‌گريزد، و نه كسى كه از ملاقاتت اكراه داشته باشد، در دنيا پايدار مى‌ماند.

(4) منزهى تو!، چه عظيم است مقام و شانت! و چه ظفرمند است سلطه و پادشاهى‌ات! و چه سخت است نيرويت! و چه نافذ است امرت!.

(5) منزهى تو!، همه آفريدگانت را به مرگ، محكوم ساخته‌اى: چه آن كس كه تو را به توحيد، بستايد، و چه آن كه تو را انكار نمايد، و همه آنان چشنده‌ى مرگند، و يكسره به سوى تو باز مى‌گردند، پس تو از هر عيب و نقص، منزهى، و از همگان برترى، معبودى نيست جز تو، تنها و بى‌شريكى.

(6) به تو ايمان آوردم، و پيامبرانت (ع) را تصديق نمودم، و كتاب تو را پذيرفتم، و به هر معبودى كه غير تو باشد، كافرم، و از هر كه جز تو را بپرستد، بيزارم.

(7) خدايا! من، در حالى شب را به صبح، و روز را به شب مى‌آرم كه كار خيرم را اندك مى‌شمارم، به گناهم معترفم، به خطاهاى خويش، اقرار دارم، من به سبب اسرافم درباره‌ى خويشتن، خوارم، كارم دستخوش هلاكم ساخته، و هواى نفسم به تباهى‌ام انداخته، و شهواتم محرومم گردانده است،

(8) پس اى مولاى من! از تو درخواست مى‌كنم مانند درخواست كسى كه به سبب آرزوهاى طولانى، به كارهاى بيهوده پرداخته، و بدنش به علت تن‌پرورى‌اش غافل (و بى‌خبر و بى‌تحرك)، و دلش در نتيجه‌ى بسيارى نعمتهايش گرفتار، و انديشه‌اش در فرجام كارش كم است،

(9) (درخواست مى‌كنم) همچون درخواست كسى كه لشگر آرزو، به چيرگى بر او تاخته، و هواى نفس، گرفتارش ساخته، و دنيا بر او دست يافته، و مرگ بر وى سايه انداخته است، مانند درخواست كسى كه گناهانش را فراوان دانسته، و به خطاى خود، اعتراف كرده است، درخواست كسى كه پروردگار، و سرپرست و يارى جز تو، ندارد، و هيچ كس، او را از (كيفر) تو نجات نمى‌دهد، و پناهى براى وى جهت فرار از تو، جز آستانت نمى‌باشد.

(10) خدايا! از تو مى‌خواهم به حقت كه بر همه آفريدگانت واجب است، و به اسم بزرگت كه به پيامبرت (ص) فرمان دادى كه تو را با آن اسم، تسبيح گويد، و به جلال ذات كريمت، كه فرسوده نمى‌گردد، و تغيير حال نمى‌دهد، و دگرگون نمى‌شود، و فنا نمى‌پذيرد، (مى‌خواهم) كه بر محمد و آل محمد، رحمت فرستى، و مرا به توسط عبادتت، از هر چيز، بى‌نياز نمايى، و با ترست دلم را از دنيا سرد فرمايى، و به لطفت با ارمغان كرامتهاى مكرر و بسيارت بازم گردانى (و ثوابم دهى)،

(11) پس به سويت مى‌گريزم، و از تو مى‌هراسم، و از تو فرياد رسى مى‌خواهم، و به تو اميدوارم، و تو را مى‌خوانم، و به تو پناه مى‌برم، و به تو اطمينان دارم، و از تو مدد مى‌طلبم، و به تو ايمان مى‌آرم، و بر تو توكل مى‌نمايم، و به جود و كرمت اعتماد مى‌ورزم.