دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خداوندگارا تو پاكى تو پاك اگر ديگرى اين نداند چه باك خدايا ز تو نيست چيزى نهان نه اندر زمين و نه در آسمان ندانى چسان؟ آنچه خود ساختى نبينى همان را كه پرداختى گريزد ز تو آنكه در زندگى ز رزق تواش بوده پايندگى چسان دور گردد كس از منظرت كه نبود گذارش جز از كشورت

(2) ز مخلوق تو هر كه داناتر است فزونتر ز تو بيمش اندر سر است فزونتر چو خيزد به فرمان تو مهين خاكسار است بر خوان تو كند ديگرى را اگر بندگى به رزقت سپارد ره زندگى چنين بنده از هر كسى خوارتر به چنگال شيطان گرفتارتر

(3) كسى كاو به يكتاييت رو نبرد ره شرك را بى‌محابا سپرد ز پيغمبران هيچ باور نكرد به غير از خطا كار ديگر نكرد نكاهد از او پادشاهى تو را تو را پادشاهى بود اى خدا پسند كس ار نيست فرمان تو نسازد دگر گونه پيمان تو توانت چو باور ندارد كسى ندارد از آن باز خود را بسى پرستد اگر غير تو آدمى گريزى نيابد ز راهت دمى كس ار نيست ديدار تو كام او نپايد بسى دير ايام او

(4) به پاكى مقام است والا تو را نزيبد خداوندى الا تو را به شاهى تو را بر جهان چيرگيست كه انديشه‌اى غير از اين خيرگيست كسى در نيابد توان تو را به فرمانروايى نشان تو را

(5) چو مخلوق را مرگ تقدير بود ز كافر ز مؤمن چه تدبير بود از اين جام نوشند هر مرد و زن نيابند تأخير يك دم زدن بنوشند و آيند تا درگهت چنين است و پويند بايد رهت تا جاويدى و جمله اهل فنا نباشد به غير از خدا را بقا خدايا تو را هيچ انباز نيست جهان را فراتر از اين راز نيست

(6) مرا باور است اى خداوندگار كه گرديده هستى ز تو استوار كنم باورت نيز پيغمبرت كتابى كه بودست روشنگرت نگشتم پرستشگر ديگرى به غير از تو را كرده‌م كافرى اگر ديگرى را پرستد كسى به بيزارى از او فزايم بسى

(7) مرا بام شد شام و شد شام بام دريغا كه اعمال بد ناتمام پذيرم كه بس بر خطا رفته‌ام به غفلت سوى ناروا رفته‌ام فزودم به سنگينى بار خويش كه نشناختم هيچ مقدار خويش نهادم فراتر بسى پاى خويش به خوارى در افتادم از راى خويش

(8) مرا قصه از آن بود دردناك كه گرديدم از كرده‌ى خود هلاك دريغا كه چون اوفتادم به راه مرا ساخت اين نفس ظالم تباه مرا خواهش نفس اماره‌ام ببسته است هر سو ره چاره‌ام

(9) خداوندگارا مرا آرزوست كه اين آرزو را ز هر جست و جوست در افكنده در جهل و غفلت مرا در انداخته در بطالت مرا ز بس جمع گرديده بر من نعم مرا گشته انديشه‌ى حشر كم ز تو خواهم اى داور بى‌نياز تو از مكرمت كار بر من بساز كسى دست يازد به سويت كه او در افتاده در دامن آرزو هم از خواهش نفس اماره‌اش نماندست راهى سوى چاره‌اش از آن كس كه دنيا بر او تاخته به دام اسارت در انداخته ورا سايه‌ى مرگ بر سر بود قدم سوى دنياى ديگر بود خرد سخت كوچك گناهش بزرگ شناسد ز خود بس خطاى سترگ ندارد به غير از تو پروردگار نه در دوستى كس ورا پايدار رهاننده‌اش نيز تنها تويى نخواهد پناه دگر تا تويى

(10) خداوندگارا به حقت قسم به حقى كه بر جمله شد محترم به اسمت قسم آرى اسم عظيم كه تسبيح آن شد ز احمد قويم به عز و شكوهت كه باشد گرام كه هرگز نگردد بماند مدام نيابد دگرگونى و نيستى نيابد كسش چونى و چيستى درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا از عبادت چنان كن كه باز نيارم به كس جز تو عرض نياز خدايا به دل بيم خود را بهل نمانم دگر مهر دنيا به دل پناهم ز هستى همه نام تست توكل همه سوى اكرام تست

(11) خدايا به سوى تو دارم گريز وگر بيم باشد خود از تست نيز خدايا مرا باش فريادرس اميدم همه سوى تو هست و بس تو را خوانم و جويم از تو پناه نباشد كسم غير تو تكيه‌گاه خداوندگارا تو ياريم ده به ايمان فزا رستگاريم ده توكل مرا باشد و اعتماد به جود تو و بخششت اى جواد