دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارخدايا اى صاحب پادشاهى ابدى و هميشگى.

(2) و صاحب سلطنت دست نيافتنى بدون لشكر و پشتيبان.

(3) و صاحب عزت باقى ماندنى در گذر روزگارها و سپرى شدن سالها و گذشت زمانها و روزها.

(4) عزيز و غالب است سلطنت تو چنان غلبه‌اى كه اولش را حدى و آخرش را انتهايى نيست.

(5) و برتر است ملك و پادشاهى تو چنان برترى كه همه چيز بدون رسيدن به نهايتش فرومانده.

(6) و توصيف وصف كنندگان به پائين ترين حد آن برترى كه براى خود برگزيده‌اى نمى‌رسد.

(7) صفت‌ها در تو گم شده‌اند، و وصف‌ها نزد تو از هم گسيخته‌اند، و باريك ترين انديشه‌ها در بزرگى تو حيرانند.

(8) اينچنين است كه تو اى خدا در ازليت خود اولى، و دائم بر اين مرتبه خواهى بود و تنزلى نخواهد داشت.

(9) و منم بنده‌اى با عمل اندك، و آرزوى سنگين كه اسباب پيوندها از دستم رفته مگر آنچه را كه رحمت تو پيوند داده، و رشته‌ى آرزوها از من بريده مگر آنچه را از گذشت تو كه به آن چنگ زده‌ام.

(10) آنچه از طاعتت نزد خود مى‌شمارم اندك است، آنچه از نافرمانيت كه بر خود اقرار دارم بسيار است، و هيچگاه گذشت از بنده‌ات بر تو سخت نيست اگر چه بد كرده باشد، پس از من بگذر.

(11) بارخدايا علم تو بر كردارهاى پنهانى من واقف است، در برابر آگاهى تو هر پوشيده‌اى آشكار است، و كارهاى اندك از تو پنهان نيست، و رازهاى نهانى از تو پوشيده نيست.

(12) و همانا دشمن تو بر من تسلط يافته كسى كه براى گول زدنم از تو زمان خواست و تو زمانش دادى، و براى گمراه كردنم تا روز جزا از تو مهلت خواست و تو مهلتش دادى.

(13) پس چون از گناهان كوچك هلاك كننده و از كارهاى بزرگ تباه سازنده و به سوى تو مى‌گريختم به زمينم زد، تا جايى كه چون معصيت تو مرتكب شدم و به تلاش زشتم سزاوار خشم تو گشتم، عنان تزوير از من بر تافت، و كلمه‌ى كفرش القاءام كرد، و از من بيزارى جست، و به من پشت كرده رفت، پس در صحراى غضبت تنهايم گذاشت، و به پرتگاه انتقامت رهايم كرد.

(14) شفيعى كه به درگاهت شفاعتم كند نيست، و نه پناه دهنده‌اى كه در برابرت ايمنم كند، و نه باروى استوار كه از تو مانعم باشد، و نه پناهگاهى كه از تو به آن پناه برم.

(15) پس اينجاست كسى كه به تو پناهنده شده و اين جا كسى است كه براى تو به اقرار آمده، پس فضل و احسان تو بر من تنگ نشود، و عفو و گذشت تو از من كوتاه نگردد، و مباد كه من بى بهره‌ترين بندگان توبه كارت، و نااميدترين اميدوارانى كه نزد تو آيند باشم، و مرا بيامرز، زيرا تو بهترين آمرزندگانى.

(16) بارخدايا تو مرا امر فرموده‌اى و من ترك كردم، و نهيم نمودى و انجام دادم، و انديشه‌ى بد برايم گناه را جلوه داد پس كوتاهى كردم.

(17) و هيچ روزى را بر روزه‌ام گواه نمى‌گيرم، و شبى را به شب زنده داريم پناه نمى‌جويم و مستحبى به برپا داشتنش مرا نمى‌ستايد، مگر واجبات تو كه هر كس واگذاشت هلاك شد.

(18) و من به برترى عملى مستحب به تو توسل نمى‌جويم با وجود بسيارى وظائفى واجبى كه از آن غفلت ورزيده‌ام، و از مرزهاى حدود تو تجاوز كرده و حرام‌ها را مرتكب شده‌ام، و گناهان بزرگى از من سر زده، كه تنها پرده‌پوش برايم از رسوايى‌هايش عافيت توست.

(19) و اين جاى كسى است كه درباره‌ى خود از تو شرم دارد، بر خود خشمگين و از تو راضى است، پس به ديدار تو آمده با دلى خاشع، و گردنى خاضع، و پشتى سنگين از خطاها، و بين اميد به تو و ترس از تو ايستاده است.

(20) و تو سزاوارترين كسى هستى كه اميد به او داشت، و شايسته‌ترين كسى كه از او ترسيد و واهمه داشت، پس اى پروردگار من آنچه اميد دارم عطايم كن، و از آنچه مى‌ترسم ايمنم ساز، و نيكى و عطاى رحمتت بر من بازگردان، زيرا تو كمترين آنانى كه درخواست شوند.

(21) بارخدايا چون مرا به عفو خود پوشش دادى، و به فضل خود در دنياى فانى در حضور امثال من عطاى بسيار دادى، پس پناهم ده از رسوايى‌هاى دنياى باقى و آخرت در برابر جايگاه شاهدان از فرشتگان مقرب و فرستادگان بزرگوار، و شهداء و صالحين، و از همسايه‌اى كه بديهايم را از او مى‌پوشاندم، و از خويشاوندى كه در خلوت‌هاى خود از او شرم داشتم.

(22) من به پرده‌پوشى ايشان اى پروردگار من اعتماد ننمودم، و در آمرزيدنم به تو اى پروردگار من اعتماد كردم، و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه به او اعتماد شود و بخشنده‌ترين كسى كه به او رغبت شود، و مهربان‌ترين كسى كه از او مهربانى خواسته شود، پس به من مهربانى كن و رحم آور.

(23) بارخدايا و تو مرا سرازير كردى و به صورت آبى كم ارزش از پشتى كه استخوانهايش درهم شده و راههايش تنگ گشته، به سوى رحمى تنگ كه به پرده‌ها آنرا پوشانده‌اى، مرا از حالتى به حالت ديگر مى‌گرداندى تا به شكلى تمام به پايانم رساندى، و در من اعضايى استوار كردى، چنانچه در كتابت توصيف فرموده‌اى: «منى و نطفه سپس خونى بسته شده سپس تكه گوشتى سپس استخوان را به گوشت پوشاندى: سپس خلفتى ديگر بر من ايجاد نمودى و جان بخشيدى» همانگونه كه خود خواستى.

(24) تا زمانى كه به روزى تو نيازمند شدم، و از دستگيرى احسان تو بى‌نياز نبودم، برايم خوراكى قرار دادى از زيادى خوردنى و آشاميدنى كه براى كنيزت (مادرم) مقدر فرموده بودى كه مرا در اندرون او جاى دادى، و در آسايشگاه رحم او به امانت سپردى.

(25) و اگر مرا اى پروردگار من در اين حالات به توان خودم وا مى‌گذاشتى، يا به نيروى خود ناچارم مى‌ساختى، همانا توان از من كناره مى‌گرفت، و نيرو از من دور مى‌شد.

(26) پس به فضل و احسان خويش غذايم دادى مانند غذا دادن شخصى نيكوكار و مهربان، با من همچنان از سر لطف چنين مى‌كنى تا بدين پايه رسيده‌ام، نيكى تو را گم نمى‌كنم، و خوبى احسانت درباره‌ام كندى نمى‌كند، و با اين وجود اعتمادم استوار نيست، تا براى آنچه نزد تو برايم سودمندتر است تلاش كنم.

(27) در حقيقت شيطان عنانم را در بدگمانى و ضعف باور بدست آورده، پس من از بدى همسايگى او و پيروى نفسم از او شكايت مى‌كنم، و از چيرگى او از تو درخواست حفظ دارم، و در رويگردانى مكرش از من به درگاه تو مى‌نالم.

(28) و از تو مى‌خواهم براى رسيدن به روزيم راه را هموار سازى، پس ستايش و حمد از آن توست، بر ابتدا كردنت به نعمت‌هاى بزرگ، و الهامت به شكر بر احسان و انعام، پس درود فرست بر محمد و آلش، و روزيم بر من آسان كن، و به اندازه‌اى كه برايم مقدر فرموده‌اى قانعم ساز، و در آنچه قسمتم نمودى به سهم خود راضيم دار، و آنچه از بدن و عمرم بكار رفته را در راه طاعت خود قرار ده، كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) بارخدايا من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به آن سخت مى‌گيرى بر هر كه نافرمانيت كرده، و به آن وعده‌ى كيفر داده‌اى هر كه را روى از رضاى تو برتافت، و از آتشى كه نورش تاريكى است و ملايمش دردناك، و دورش نزديك، و از آتشى كه بعضى ديگر را مى‌خورد، و برخى بر برخى ديگر حمله مى‌برد، و از آتشى كه استخوان را خاكستر مى‌كند، و اهل خود را آب جوشان مى‌نوشاند، و از آتشى كه بر زارى كنان مهربانى نمى‌كند، و بر مهربانى خواهان رحم نمى‌نمايد.

(30) و بر كاستن از كسى كه برايش فروتنى كند و تسليمش گردد توانا نيست، بر ساكنين خود گرمترين آنچه دارد را مى‌افكند از عذاب دردناك و گرفتارى شديد.

(31) و پناه مى‌برم به تو از عقرب‌هاى آن كه دهان گشوده‌اند و مارهاى آن كه نيش مى‌زنند، و آشاميدنى آن كه روده‌ها و شكمهاى ساكنين آن تكه تكه مى‌كند، و دلهايشان از جا مى‌كند، و راهنمايى و هدايت تو را خواستارم براى آنچه از آن آتش دور كند و از آن برگرداند.

(32) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و از آن پناهم بخش به برترى رحمت خود، و از لغزش‌هايم در گذر به نيكويى گذشت، و خوارم مساز اى بهترين پناه دهندگان.

(33) بارخدايا تويى كه از معصيت و سختى بازمى‌دارى، و نيكى عطا مى‌كنى، و آنچه اراده كنى به انجام مى‌رسانى و تو بر هر چيزى توانايى.

(34) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش هنگامى كه از نيكان ياد شود، و درود فرست بر محمد و آلش تا زمانى كه روز و شب جايگزين شوند، درودى كه زمانش قطع نشود، و عددش شماره نگردد.

(35) درود فرستد خدا بر او تا آنجا كه راضى گردد، و درود فرستد خدا بر او و آلش پس از آن رضا، درودى كه حد و مرزى ندارد و انتهايى برايش نيست، اى مهربان‌ترين مهربانان.