دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اى دارنده‌ى پادشاهى ابد مدت و جاودان‌

(2) و سلطنتى كه بى‌سپاه‌

(3) و دستيار با عزت پايدار در طى دهور و مرور ازمنه و توالى ايام و سالها همچنان بر جاست.

(4) سلطنتت چنان بلند پايه است كه نه آن را آغاز و نه پايانى است‌

(5) و پادشاهى تو چنان متعالى است كه هيچ چيز كنه آن را در نيابد

(6) و نهايت وصف واصفان به هر اندازه فرا رود به كمترين مرتبه‌ى رفعتى كه براى خويش بر گزيده‌اى نرسد،

(7) اوصاف درباره‌ى تو گم شده و رشته‌ى نعمتها در پيشگاه تو گسيخته و اوهام باريك در نعمت كبريايى تو مبهوت گرديده است.

(8) آرى تو اينگونه بوده‌اى اى خدا! در آغاز بى آغازت و اينگونه خواهى بود در انجام بى‌انجامت‌

(9) و منم آن بنده‌ى ناتوان در كار، و آرزو پرداز كه موجبات پيوندها و اسباب آن از كفم به در رفته، جز آنچه رحمت تو مايه‌ى اتصال آن شده و رشته‌هاى اميد من پاك گسيخته، مگر آن رشته‌ى گذشت تو كه من در آن سخت در آويخته‌ام

(10) مرا از طاعتت چيزى كه ارائه دهم نيست و بسيار فراوان است گناهان بر دوش من و هرگز در گذشتن از بنده‌ات، هر چند بد كرده باشد، بر تو دشوار نيست، پس از من در گذر!

(11) بار خدايا! دانش تو بر كارهاى نهانى ما اشراف دارد و هر پوشيده‌اى در برابر آگاهى تو آشكارست و دقايق امور از تو نهان نيست و رازهاى نهانى از تو پوشيده نمى‌ماند.

(12) آرى چيره گشت بر من همان دشمن آنچنانى تو كه براى بيراهه كردن من از تو زمان خواست و تواش فرصت دادى و تا روز كيفر از تو مهلت طلبيد تا به گمراه كردن من پردازد و تواش مهلت دادى،

(13) و در حالى كه از گناهان خرد به هلاك كشنده و معاصى مهلك كشنده به سوى تو روى در گريز داشتم، مرا بر زمين زد و از در خيانت كلمه‌ى كافر كيش خود را از خم دل ريشم كرد و با بيزارى از من فاصله گرفت و پشت نمود و مرا در بيابان تنهايى فرو گذاشت و بر آستان انتقامت مطرودم كرد.

(14) نه شفيعى كه در پيش تو شفاعتم كند و نه پناه دهنده‌اى است كه از دست تو به سوى وى پناه برم و نه دژى است كه مرا از تو مانع گردد.

(15) در حضور تو كسى ايستاده كه غير تو پناهى ندارد و سراپا معترف به گناه خويش است، تا مبادا فضلت از من دريغ ورزد و از دامان عفوت دستم كوتاه گردد و مباد كه من مايوس‌ترين بندگان تو به كار تو باشم كه روى به درگاهت آورده باشم و مباد كه من بى‌بهره‌ترين كسانى باشم كه با دو صد اميد روى به سويت نهاده‌اند. و مرا بيامرز كه تو نيك‌ترين آمرزشگرانى.

(16) بار خدايا! فرمانم دادى و من به ترك فرمانت گفتم، و نهيم كردى و من مرتكب شدم، انديشه‌ى بد گناه را در ديده‌ام بياراست و زياده روى نمودم.

(17) هيچ روزى را در روزه به سر نبرده‌ام تا گواه خود گيرم و هيچ شبى را شب زنده‌دار نبوده‌ام تا آن را دستمايه‌ى زينهار خود قرار دهم،

(18) و هيچ سنتى را زنده نكرده‌ام كه مورد ستايش قرار گيرم، جز فرائضى كه هر كس به ترك آن گويد هلاك شود. چگونه مى‌توانم به فضيلت نوافل خود متمسك شوم با آنكه از بسيارى از وظايف خود در اداى فرايضت قصور ورزيده‌ام و از مرز مناهى تو در گذشته و مرتكب گناهان بزرگ شده‌ام، كه تنها عافيت تو چون پرده‌اى مرا از رسوايى‌هاى آن در ذيل خود فرو گرفته است.

(19) در اينجا منم آن كس كه به سبب شرم از اعمال خود بر خود خشم‌زده و از تو خشنود، در ايستاده‌ام، و با قلبى فروتن و گردنى و پشتى خميده از بار گناه، اميدوار به تو و هراسناك از تو موضع گرفته‌ام‌

(20) و سزاوارتر از تو كسى را نيافته‌ام كه دل در وى بندم يا از وى بترسم يا بپرهيزم. اى پروردگار من! آنچه را كه بدان اميد بسته‌ام به من عطا كن و از آنچه بيم زده‌ام مرا ايمن گردان و صله‌ى رحمت خود را بهره‌ام فرماى، كه تو گرامى‌ترين كسى مى‌باشى كه از او چشم مسئلت دارند.

(21) بار خدايا! اكنون كه مرا در زير پرده‌ى گذشت خود و در نابود سراى دنيا، در برابر اقران و امثال مرا با تشريف فضلت در پوشيده‌اى، در سراى پايدار آخرت نيز در مواقف مشهود فرشتگان مقرب و رسولان بزرگوار و شهيدان و صلحا نيز از آن همسايه‌اى كه بديهايم را از وى نهان مى‌داشتم و از آن خويشاوندى كه نمى‌خواستم به خفاياى كار من آگاه شود، در پناه گير!

(22) پروردگارا! من به رازدارى آنها اطمينان نكردم و تنها، پروردگارا، وثوقم به توست، و تنها تويى كه سزاوارترين كس به اطمينانى و تو بخشنده‌ترين كسى مى‌باشى كه روى بدو كنند و تو مهربان‌ترين كسى مى‌باشى كه از او چشمداشت مهربانى دارند، پس به من رحم كن!

(23) بار الها! من قطره‌ى آبى ناچيز بودم كه مرا از پشت پدر، از خلال استخوانهاى به هم فشرده و راههاى باريك به تنگناى رحم مادر در پس آن پرده‌ها كه بر آن پوشيده‌اى، فرو افكندى و مرا از حالتى به حالتى در آوردى، تا آنگاه كه بدان شكلى تمام بخشيدى، و اعضا بدان دادى، همانگونه كه در كتاب خود آوردى: نطفه‌اى بود، آنگاه آويزك (شد و به جدار رحم آويخت) سپس گوشت جويده شد، بعد عضله گرديد، آنگاه روى عضلات را گوشت پوشانيدى و سپس از من، همانگونه كه خواستى، شكل (نهايى) ديگر آفريدى.

(24) تا چون نيازمند روزى تو شدم و از فريادرسى و احسان تو بى‌نياز نبودم، از مازاد خوراكى و نوشيدنى كنيز خود كه مرا در اندرون او جا داده و در امانتخانه‌ى زهدانش به وديعت نهاده بودى قوتى برايم مقرر فرمودى.

(25) و پروردگارا! اگر مرا در اين احوال بتدبير خود وامى‌نهادى، يا متكى به نيروى خويشم مى‌ساختى، مرا نه توانى بود و نه نيرويى.

(26) ولى تو مرا با مهربانى و لطف و از سر احسان غذا دادى و آن همه لطف را از سر رحمت تا بدين پايه كه رسيده‌ام همچنان بر من مبذول داشته‌اى، نيكيت كم نمى‌شود و روش خوب تو كندى نمى‌گيرد، با اين همه وثوقم نسبت به تو استوار نمى‌گردد تا براى آنچه در نزد تو مرا ثمر بخش‌تر است تلاش كنم.

(27) شيطان لگام مرا در چنگ گرفته و مرا به وادى بدگمانى مى‌كشاند و پايه‌هاى يقين مرا سخت سست مى‌گرداند و از اين روى من از سوء مجاورت وى و پيروى نفسم از او و فرمان پذيريم از وى، پيش تو شكوه مى‌آغازم و از سلطه‌اش نسبت به من چنگ در دامن تو درمى‌زنم و در بازگرداندن ترفند او از خويش به سوى تو زار زار مى‌گريم‌

(28) و خواستارم كه موجبات تسهيل روزيم را فراهم آورى، پس تو را سپاس باد بر آن نعمتهاى بزرگى كه در آغازم دادى و نيز حمد باد تو را كه سپاس احسان و انعامت را به من الهام فرمودى. درود بر محمد و خاندان وى، و روزى مرا به آسانى براى من فراهم ساز و از تو خواستارم كه مرا به همان اندازه كه خود برايم مقرر فرمودى خرسند دارى و به سهم خود در هر آنچه براى من مقدر كرده‌اى خشنود سازى و چنان كنى كه هر چه از بدنم كاسته مى‌شود و از روزهاى عمرم سپرى مى‌گردد، در راه طاعت خود حساب كنى، چرا كه تو بهترين روزى رسانانى.

(29) بار خدايا! پناه به تو مى‌برم از آتشى كه آن را وسيله‌ى تنگ گرفتن بر سركشان درگاهت قرار داده‌اى و بدان هر كه را از طريق خشنودى تو منحرف گردد بيم داده‌اى،

(30) از آتشى كه نور آن تاريكى است و ملايمش درد آور و دور آن نزديك است و از آن آتشى كه پاره‌اى از زبانه‌هاى آن پاره‌اى ديگر را مى‌خورند و برخى بر برخى مى‌تازند و از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند و ساكنان خود را آب جوشان مى‌نوشاند و از آتشى كه نه بر آن كس كه زار زار مى‌كند ابقا مى‌نمايد و نه بر آن كس كه از او تقاضاى ترحم مى‌كند اظهار مهر از خود نشان مى‌دهد، آتشى كه بر آن كس كه در برابرش فروتنى نمايد يا تسليم گردد تخفيفى نمى‌دهد، بلكه ساكنان خود را با كيفرى سوزنده و دردناك و وبالى سخت مى‌گدازد.

(31) و به تو پناه مى‌برم از كژدم‌هاى دهان گشوده و مارهاى تيز دندان و آن آشاميدنيهايش كه امعاء و احشاء را پاره پاره مى‌گرداند و دلهاى ساكنانش را جاى كن مى‌نمايد و از تو راه مى‌جويم بدانچه مرا از آن شراره‌ها دور و بر كنار مى‌سازد.

(32) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و مرا به فضل رحمت خويش از آن آتش زنهار ده و به حسن عفو خويش از خطايايم در گذر! اى بهترين پناه دهندگان! خوارم مپسند

(33) چرا كه تو از مكروه بيزارى، و خوبى را عطا مى‌فرمايى و هر چه را خواهى به جاى مى‌آورى و تو به هر كار توانايى بى‌پايان دارى.

(34) بار الها! هر زمان كه يادى از نيكان كنند بر محمد و خاندان وى درود و تا شب و روز از پى هم درآيند بر محمد و خاندان وى چنان رحمتى باد كه دنباله‌ى آن انقطاع نپذيرد و شماره‌ى آن به حساب در نيايد، چنان رحمتى كه هوا را مشحون و زمين و آسمان را آكنده سازد.

(35) درود خدا بر محمد باد تا آنگاه كه وى از تواتر رحمت تو خشنود گردد و پس از خشنوديش باز سرشارى رحمت بر او گسترده باد! چنان رحمتى كه مرز پايان نداشته باشد، اى مهربانترين مهربانان!