دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا تو اى برترين پادشاه نه در بند افسر نه در بندگاه تو را پادشاهى بود جاودان ز هر سو بر اين هستى بى‌كران

(2) نبايد تو را يارى و لشگرى نه اسباب ديگر در اين رهبرى

(3) به عزت در اين رفعت و سرورى بمانى و دوران شود اسپرى

(4) تو را سلطنت از ازل تا ابد نه مرزى در اول نه زانسوى حد

(5) هر آن كس كه او جست پايان آن بفرسايد و در نيابد نشان

(6) رسد گر ستايش به والاترين ز وصف كمالت شود شرمگين

(7) ستايش مرا مايه‌ى گمرهى است صفتها ز پيوند يعنى تهى است نيابد به كنه تو انديشه راه در اينجا نباشد خرد تكيه‌گاه

(8) تو بودى در آغاز و نه ديگرى بمانى و بر جا نماند سرى

(9) مرا دل چو گردد به تو رهنمون عمل اندك و آروزها فزون سببها نماندست در دست من ببندد مگر رحمتم اين رسن مرا دشنه‌ى آروزها گسست ببندم به لطفت مگر باز دست

(10) مرا طاعت اندك گنه بيشمار نه دشوار آمرزش كردگار

(11) خدايا تو از كارهاى جهان همه آگهى آشكار و نهان تو را آشكارا بود رازها نهايت ببينى ز آغازها

(12) عدوى تو بر جان من گشته چير در افتاده‌ام در كمندش اسير همان را كه فرصت تو كردى نصيب نهد در ره خلق دام فريب

(13) در آن دم كه از دست خرد و كبير گريزم كه يابم ز لطفت گزير در افكند بر خاك پشت مرا بر خلق بگشود مشت مرا كه تا چون به عصيان تو رو كنم بدينسان به خذلان تو خو كنم بگيرد عنان خود از گردنم گذارد به خود تا به خود دم زنم رها در بيابان خشم خدا در افتاده و رانده از هر كجا

(14) شفيعى نباشد كه تا پا نهد مرا از گناهان رهايى دهد پناهى نباشد كه تا رو كنم نشينم بدين مسكنت خو كنم نه در ره مرا قلعه‌اى استوار كه بندد تو را راه و گيرم قرار

(15) خدايا مرا اين بود جايگاه كسى كو ز تو باز جويد پناه كه دارد به تقصير اقرارها به احسان تو باشدش كارها نبايد ز احسان شود نااميد نشايد كه از عفو تو دل بريد از آنها كه در توبه پا هشته‌اند به اميد رو كرده سرگشته‌اند مبادا كه باشم من خسته جان به كوى تو بى‌بهره‌تر بندگان به آمرزش اى از همه بهترين مرا هم ببخشاى و منما غمين

(16) تو فرمودى و من نكردم چه سود وگر كردم آن را كه در خور نبود بدانديشى و نادرستى مراست شناسم كه راهم همه بر خطاست

(17) از آن روزهايى كه در روزه بود نخواهم شهادت كز آن نيست سود شبم گر به شب زنده‌دارى گذشت پناهم به روز قيامت نگشت فزون‌تر ز واجب اگر كرده‌ام به خود بهره‌اى زان نياورده‌ام ولى واجب من چو از ياد رفت همه رستگاريم بر باد رفت

(18) نمازى اگر مستحب خوانده‌ام چو در واجباتم بسى مانده‌ام نزياد مرا هيچ از آن آبرو بنه اين حديثم از آنم مگو به راه خطا پاى بنهاده‌ام عنان را به شيطان دون داده‌ام پناهى نباشد كه تا رو كنم نشينم بدين مسكنت خو كنم نه در ره مرا قلعه‌اى استوار كه بندد تو را راه و گيرم قرار

(19) بود جاى من جايگاه كسى كه بر نفس خود خشم دارد بسى اگر هست خشنود از لطف تست گناهش گرانبار كرده درست

(20) ز يكسوى بيم و ز يكسو اميد فرو كاهد آن و دهد اين نويد همانا تو باشى سزاوارتر ز هر كس كه باشد به سويت نظر تو شايسته‌تر بهر پرهيز و بيم به اميد ما را ببخش اى رحيم مرا زآنچه بيم است ده ايمنى سزد گر ز رحمت نظر افكنى كز آنان كه خواهد از او بنده‌اى مهين مهربانى و بخشنده‌اى

(21) خدايا گناه من و حال من نهان كردى از چشم امثال من چو احسان پاى بنهاد پيش مرا آبرو ماند در جاى خويش پس آنگه كه اندر سراى دگر در آنجا كه باشد ز هر سو نظر ز خيل ملايك ز پيغمبران گروه شهيدان و يا ديگران ز نيكان ز همسايگان، دوستان كز ايشان تو را شرم بود آن چنان خدايا چنان كن كه در هر كجا مرا آبرو باز ماند به جا

(22) خدايا بر اين قوم نيكو نهاد در اين راز پوشى نبود اعتماد به لطف توام اعتماد است و بس تو در خورد اين اعتمادى و بس از آنها كه رو سوى آنها برند تويى مهربانتر تو اى ارجمند به من رحم كن اى خداى رحيم كه دانم كه لطف تو باشد عميم

(23) خدايا مرا تا ز صلب پدر كه تنگ است از استخوانش گذر سپردى به مادر كه يابم حيات گذارم قدم در سبيل نجات

(24) به روزى مرا تا كه دادى نياز به احسان تو دست من شد دراز در آنجا چو كردى مرا استوار توام روزى آن گاه دادى قرار هم از رزق مادر تو دادى نصيب دل او تو كردى به من بى‌شكيب

(25) گرم مى‌نهادى تو بر خويشتن نمى‌ماند امروز نامى ز من

(26) به احسان مرا باز اى مهربان در اين جايگه آب دادى و نان بود مهربانى تو برقرار مرا بهره باشد از آن پايدار كه دانم كه اين لطف و بخشندگى نهد پاى من در ره بندگى

(27) عنانم چو در دست شيطان بود مرا راهبر سوى خذلان بود از اين همره و هم نفس خسته‌ام در اين ورطه هم دل به تو بسته‌ام به زارى طلب باشدم اى حبيب نيايد ز شيطان به جانم فريب

(28) چنان كن كه آسان رسد روزيم وزين طرفه نعمت برافروزيم سپاس اى خداوند روزى رسان كه كردى ز من شكر نعمت عيان درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان چو روزى به دست من آسان رسد چنان كن كه تا بر دلم آن رسد به بيش و كمت دار خرسند دل نگردد به افزون از آن بند دل اگر تن بفرسود و عمرم نماند به طاعت فرس را ببايست راند كه تو بهترين رزق بخشنده‌اى نيفتد تو را از نظر بنده‌اى

(29) خداوندگارا پناهم تويى در اين دامگه تكيه‌گاهم تويى پناهم از آن آتش بى‌امان كه بر اهل عصيان نمايى روان بر آن كس كه شد از رضاى تو دور كه از آن، همه ظلمت آيد نه نور كه آسان آن سخت و نزديك دور خورد خويش را همچو هيزم تنور

(30) بهم شعله‌هايش هجوم آورند بپيچند و از يكدگر بگذرند بپوسند بس استخوانها از آن دهد آب جوشان به لب تشنگان به زارى هر آن كس به كامش رسيد نيايد از او مهربانى پديد و گر نزد او كس فروتن شود نكاهد ز سختى كه آهن شود چنان ساكنان را فرستد عذاب كه گر سنگ باشد كسى گردد آب

(31) خدايا امان و خدايا امان از آن كژدمى كو گشايد دهان ز مارش كه بگشوده بر خلق نيش ز آبش كز آن اندورن گشته ريش ز تو راه جويم پى بندگى زآتش رهان نيز شرمندگى

(32) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به رحمت زآتش پناهم بده بدان خلوت نغر راهم بده ز لغرش اگر كرده‌ام، در گذر مگر دان مرا خوار در هر نظر تو اى بهترين تكيه گاه و پناه به راهم در افكن ببخشا گناه

(33) خدايا ز رنجم تو دارى نگاه كه خود هر چه خواهى بدارى به راه به هر چيز خواهى توانا تويى چه گويم تو را زآنكه دانا تويى

(34) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ز نيكان چو آيد سخن در ميان ورا نام بر صدر آنان نشان درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه تا روز و شب مى‌رسند به دنبال هم در طلب مى‌رسند درودى كه هرگز ز هم نگسلد شمارى نيابد كه بر خود هلد فرا رفته از آسمان و زمين كه سرشار گردد از آن، آن و اين

(35) درود از خدايش رسد جاودان بدانسان كه خشنود گردد از آن درودى كه پايان نباشد بر آن تو اى مهربانتر ز هر مهربان