دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد رسولی

(1) بار خدايا! اى آن كه صاحب حكومت و پادشاهى ابدى و جاودانه هستى!

(2) و اى آن كه سلطنت و حكمرانيت بدون لشكرها و يارى كنندگان، نيرومند و نفوذناپذير است.

(3) و اى داراى عزت و شوكت و توانايى، كه عزتش با گذشت روزگاران و زمانهاى سپرى شده و بسر آمده باقى و پاينده است.

(4) حكمفرمايى و سلطنت تو چنان غالب و بلند پايه است كه نه حدى براى اول آن است و نه انتهايى براى آخر آن.

(5) و حكمرانى و پادشاهى تو چنان اوج گرفته و بلندمرتبه هست كه همه چيز پيش از رسيدن به پايان آن فروريخته و افتاده است.

(6) و بالاترين وصف كنندگان به كمترين و پايين‌ترين چيزى از صفات كمال تو كه آنها را دارا هستى و به آن اختصاص دارى نمى‌رسد.

(7) درباره‌ى تو صفتها گم گشته، و توصيفها و تعريفها نزد تو متلاشى و از هم پاشيده‌اند. و خيالها و انديشه‌هاى ظريف و باريك درباره‌ى عظمت و بزرگى تو سرگشته و حيران و سرگردانند.

(8) همچنين تو خدايى هستى كه در اول بودنت اولى (كسى و چيزى قبل تو نبوده)، در حالى كه چنين هستى، جاودانه و پايدار مى‌باشى.

(9) و من بنده‌اى هستم كه كردار اندك و ناچيز دارم و آرزوى بزرگ و كلان مى‌نمايم، و رشته‌ها و دستگيره‌هاى آرزوها از من بريده شده به جز آمرزش و عفو تو كه من در آن آويخته‌ام.

(10) چيزى از اطاعت تو در پيش من كه روى آن حساب كنم كم و ناچيز است. ولى نافرمانى و معصيت به تو كه بايد به آن اقرار نمايم بر من زياد است. و در گذشتن از بنده‌ات هر چند زشتكارى كرده، بر تو سخت و دشوار نيست، پس مرا بيامرز و از من درگذر.

(11) بار خدايا! آگاهى و علم تو بر كارهاى پوشيده و نهان، احاطه دارد؛ و هر پوشيده‌اى پيش اطلاع و خبردارى تو باز و آشكار است. و كارهاى ريز و ظريف از تو پوشيده نمى‌ماند. و رازهاى پوشيده از نظر تو بدور نمى‌باشد.

(12) دشمن تو كه براى گمراه كردنم از تو مهلت خواسته و تو او را مهلت داده‌اى و تا روز جزا براى از راه بدر بردنم فرصت طلبيده و تو فرصتش داده‌اى، بر من چيره شده و دست يافته است. مرا به زمين زد، در حالى كه از گناهان كوچك از پاى در آورنده، و از گناهان بزرگ هلاك كننده به سوى تو گريختم، تا وقتى

(13) كه نافرمانى تو را مرتكب شدم و به زشتى كارم سزاوار خشم تو شدم، زمام فريب خود را از من برتافت و با سخن كفر آميزش با من برخورد كرد، و بيزارى جسته و روى گردان شد و رفت، و مرا به تنهايى در برابر خشم تو بيابان گردم كرد و به پيشگاه بلا و گرفتارى تو به صورت رانده شده‌ى از تو درآورد.

(14) نه يك ميانجى و شفيعى هست كه در پيش تو براى من ميانجيگرى كند، و نه ضمانتگرى كه از طرف تو براى من آسودگى و اطمينان دهد، و نه حصار استوارى كه مرا از تو حايل شود و جلوگيرى كند، و نه پناهگاهى كه از تو به سوى آن پناهنده شوم.

(15) پس اين جايگاهى كه من دارم، جايگاه پناه جوينده‌ى به تو و جاى اقرار كننده‌ى به گناه و نافرمانى به تو است، پس نكند كه احسان تو به من نرسد، و آمرزش تو پيش من كوتاه شود، و من بى‌حاصل‌ترين بندگان توبه كننده‌ى تو، و نااميدترين كسانى كه پيش تو آمده و اميدوارند باشم. و مرا ببخش و بيامرز كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) بار خدايا! تو به من امر كردى اما من امر تو را بجا نياوردم و مرا نهى كردى پس من چيزى را كه تو نهى كردى انجام دادم. خطا و گناه را خيال بد براى من جلوه‌گر ساخت، پس من در انجام وظيفه‌ام كوتاهى كردم.

(17) و من بر روزه داريم هيچ روزى را گواه نمى‌گيرم. و با شب زنده داريم هيچ شبى را پناهگاه نمى‌شمرم. و زنده كردن عمل مستحبى بدون انجام واجبات تو كه هر كس آنها را ضايع كند و بجا نياورد هلاك مى‌شود، براى من سودبخش و مايه‌ى سربلندى و ستايش نيست.

(18) و من به سبب فضيلت يك عمل مستحبى با آن همه غفلتى كه از انجام آداب و شرايط واجبات تو داشته‌ام به سوى تو رهجويى و وسيله نمايى ننمايم. و از جايگاه‌هاى حدود و مقررات تو تجاوز كرده و چيزهايى را كه تو آنها را حرام كرده‌اى مرتكب شدم و گناهان بزرگى را انجام دادم كه عافيت و خوشحالى دادن تو براى من پوششى شده از درك رسواييهاى آنها.

(19) وليكن اين جايگاه من، جايگاه كسى است كه از تو در پيش خودش شرمنده و شرمسار است. و بر نفس خود خشمگين و از تو خشنود است؛ پس با وجودى افتاده، و گردنى فرونهاده، و پشتى از گناهان سنگينى يافته، در برابر تو ايستاده، در حالى كه ميان اميد به تو و ترس از تو بپا ايستاده است.

(20) و تو بالاترين و سزاوارترين كسى هستى كه به او اميد داشته و شايسته‌ترين كسى هستى كه از او ترسيده و پرهيز كرده. پس اى خداى من! آنچه را كه من اميدوارم بر من ببخش و از آنچه كه من مى‌ترسم مرا آسوده و ايمن گردان. و بر من فايده‌ى رحمت و احسانت را بازگردان، كه تو بخشنده‌ترين درخواست شدگانى.

(21) بار خدايا! جايى كه مرا با آمرزش خودت پوشانده و در فضل و احسان خود در خانه‌ى نيستى در پيش هم مثلها فروبردى؛ پس، از رسواييهاى خانه‌ى هميشگى در جايگاههاى گواهان از فرشتگان مقرب، پيامبران ارجمند و والامقام، شهيدان، نيكان، و صالحان، از همسايه‌اى كه گناهان و زشتيهايم را از او پوشيده نگه مى‌داشتم و از خويشاوندى كه از او در مورد كارهاى پوشيده‌ام نگران بودم و بيم داشتم پناهم ده.

(22) پروردگارا! من به آنها درباره‌ى پوشيده نگه داشتن رازم اعتماد نداشتم ولى به تو اى پروردگارم! در آمرزيده شدنم اعتماد نمودم. و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اعتماد مى‌شود. و بخشنده‌ترين كسى هستى كه به او روى آورده مى‌شود. و مهربان‌ترين كسى هستى كه از او مهربانى خواسته مى‌شود. پس بر من رحم و مهربانى فرماى.

(23) بار خدايا! تو مرا از آبى پست و از صلبى كه استخوانهاى آن به هم پيوسته و راههايش تنگ است به رحم و زهدان تنگى كه آن را با پرده‌ها پوشانده‌اى پايين آوردى، در حالى كه مرا از حالى به حالى مى‌گردانى، تا اين كه مرا به صورت يك هيكل تمام و كامل درآوردى، و اعضا و اندامها را در بدن من جايگزين و پابرجا نمودى، همان طورى كه در كتاب خود تعريف كردى: «اول به حال نطفه، سپس خون بسته شده، و پس از آن پاره گوشتى مثل گوشت جويده شده، و بعد استخوان آفريدى، و آنگاه استخوانها را با گوشت پوشاندى، سپس مرا آنگونه كه خواستى آفريده‌ى ديگرى ايجاد كردى و آفريدى».

(24) تا اين كه وقتى به روزى تو نيازمند شدم و از پناه جويى به احسان تو بى‌نياز نشدم، از زيادى خوراك و آشاميدنى كه براى كنيزت روان ساختى و روزى كردى كه مرا در اندرون وجود او نشاندى و جا دادى، و در قرارگاه و جايگاه رحمش سپردى، برايم روزى و خوراك قرار دادى.

(25) و اى پروردگارم! اگر در آن حال به حال شدن، مرا به قدرت و توانايى خودم مى‌گذاشتى و يا اين كه مرا در تنگناى نيروى خودم قرار مى‌دادى البته توانايى از من كناره مى‌گرفت و نيرو از من دور مى‌شد.

(26) پس مرا با فضل و احسان خودت، همچون غذا دادن نيكوكار نيك سيرت غذا دادى، و اين كار را از روى بخشش و احسان بر بنده‌اى چون من كه اين چنين هستم انجام دادى. من نيكى و احسان تو را گم نمى‌كنم و نيكوكاريت براى من به موقع مى‌رسد؛ و ليكن با وجود اين مهربانيها، وثوق و اعتمادم محكم و استوار نمى‌گردد تا براى بجا آوردن چيزى كه براى من پيش تو بهره دهنده‌تر است فرصت جويم و مشغول شوم.

(27) شيطان مهار مرا در بدگمانى و ضعيف بودن باور و يقينم به دست گرفته، پس من از همسايگى بد و نامناسب او با من و فرمانبرى نفسم از او شكايت دارم. و از چيرگى و تسلط او بر من، از تو طلب نگهدارى و محافظت مى‌كنم. و در مورد برگرداندن مكر و نيرنگ او از من، به پيشگاه تو زارى مى‌نمايم.

(28) و از تو مى‌خواهم براى روزى من راهى آسان قرار دهى. پس تو را سپاس در برابر اين نعمتهاى بزرگ كه شروع كردى. و شكرگزارى بر احسان و نعمت دادنت را الهام فرمودى. پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و روزيم، را بر من آسان گردان. و مرا به تقديرت كه براى من مقدر كرده و در نظر گرفته‌اى قانع و خشنود ساز. و به سهم و بهره‌ام در چيزى كه براى من قسمت كرده‌اى راضى نما. و آنچه از جسم و تنم و از عمر و روزگارم طى شده و رفته، در راه فرمانبردارى خودت قرار ده؛ كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) بار خدايا! من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه با آن بر هر كسى كه تو را نافرمانى كند سختگيرى و تندى كرده‌اى. و با آن بر هر كسى كه از رضا و خشنودى تو دورى كند وعده‌ى عذاب و گرفتارى داده‌اى. و از آتشى به تو پناه مى‌برم كه روشنايى آن تاريكى است. و آسان و كم آن دردناك است. و دور آن نزديك است. و از آتشى كه قسمتى از آن قسمت ديگر را مى‌خورد. و برخى از آن بر بعضى ديگر حمله و يورش مى‌برد.

(30) و از آتشى كه استخوانها را پوسيده مى‌سازد و اهل خود را آب جوش مى‌خوراند. و از آتشى كه كسى به آن زارى كند اعتنا نمى‌كند و از سوزاندن فروگذارى نمى‌نمايد. و بر كسى كه از آن خواستار مهربانى باشد، رحم نمى‌كند. و بر تخفيف دادن و سبك كردن از كسى كه براى آن خوارى و كوچكى كند و مطيع و فرمانبردار آن باشد و تسليم شود، يارايى ندارد. ساكنان خود را با گرم‌ترين چيزى از كيفر دردناك و مجازات سخت برخورد مى‌كند.

(31) و به تو پناه مى‌برم از عقربهاى جهنم كه كامهاى خود را گشوده و دهانهايشان را باز كرده‌اند. و از مارهاى آن كه با نيشهايشان مى‌زنند. و به تو پناه مى‌برم از نوشيدنى آن كه روده‌ها و دلهاى ساكنانش را پاره پاره مى‌سازد، و دلهايشان را مى‌كند. و از تو راهنمايى مى‌خواهم به سوى چيزى كه ما را از آن آتش دور ساخته و از آن تأخير اندازد و پس گرداند.

(32) بار خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و با زيادى رحمتت مرا از آن آتش پناه ده. و با گذشت نيكو و عفو زيبايت لغزشهاى مرا ناديده بگير و ببخش. و اى بهترين پناه دهندگان! مرا خوار مگردان.

(33) تويى كه ناگوارى را دفع مى‌كنى و نگاه مى‌دارى، و حسنه و خير و نيكى را مى‌بخشى، و آنچه را كه بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيز توانايى.

(34) بار خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، وقتى كه نيكان ياد شوند. و بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست، مادامى كه شب و روز پى هم درآيند و يكى جاى ديگرى قرار بگيرد. درودى كه دنباله‌اش قطع نشود. و كشش آن بريده نگردد. و تعدادش قابل شمارش نباشد. درودى كه هوا را آكنده ساخته و زمين و آسمان را پر كند.

(35) خداوندا تا آنجا بر او درود فرستد كه راضى و خشنود شود. و خدا بر او و خاندان و آل او پس از خشنودى درود فرستد؛ درودى كه براى آن حد و مرز، اندازه و پايانى نيست، اى مهربان‌ترين مهربانان.