دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه لطیف راشدی

(1) يارب! اى صاحب ملك ابدى و جاويد.

(2) و اى صاحب سلطنت دست نايافتنى بدون نياز به سپاه و پشتيبان.

(3) و اى كسى كه عزت ابدى دارى كه با گذشت روزگار و سال‌ها و روزهاى سپرى شده، پاينده است.

(4) سلطنت را چنان عزتى است كه اول و آخرش را حد و نهايتى نيست.

(5) (الهى!) سلطنت چنان بلندمرتبه است كه همه چيز از دست يافتن به اوج آن ساقط شده است.

(6) و بالاترين نوع توصيفى كه بندگانت از تو مى‌كنند، به پائين‌ترين مرتبه از بلندى و رفعتى كه مختص خود ساخته‌اى، نمى‌رسد.

(7) (خدايا!) اوصاف در وصف تو گمراه گشته‌اند و تعريف‌ها در نزد تو از هم گسسته‌اند و تصورات لطيف در برابر كبريايت سرگردانند.

(8) تو اى خداى اول، در اوليت خود، اول هستى و همواره و هميشه دائمى هستى و زائل نمى‌شوى.

(9) (خدايا!) من بنده‌اى هستم كه در عمل ضعيفم و آرزو بسيار دارم و وسايل پيوند با تو از دستم بيرون رفته و فقط رحمت تو باعث پيوند شده است و رشته‌هاى اميدم همه پاره گشته مگر ريسمان اميد به عفو تو كه به آن چنگ زده‌ام.

(10) طاعتى را كه به حساب آورم، كم است و نافرمانى كه به آن اعتراف كنم، بسيار و بخشيدن اين بنده‌ى گنه كارت هر چند كه بد كرده، سخت نيست، پس مرا عفو كن.

(11) خداوندا! علم تو به اعمال پنهانى من احاطه دارد و هر چيز پنهانى در برابر آگاهى تو آشكار است و كارهاى دقيق از نظر تو پنهان نيست و رازهاى نهان از تو مخفى نمى‌ماند.

(12) (الهى!) بر من چيره شده دشمن تو كه براى گمراه كردنم، مهلت خواسته و تو به او مهلت داده‌اى و براى منحرف كردن من تا روز قيامت از تو مهلت خواسته و تو او را مهلت داده‌اى.

(13) پس اين دشمن، مرا به زمين زد و من از گناهان كوچك هلاك كننده و گناهان بزرگ تباه كننده به سوى تو فرار كردم و چنان كه دچار معصيت تو شدم و به خاطر اين كار زشتم مستحق غضب تو گشتم، (پس اين دشمن) افسار مكر و حيله را از گردن من گشود و با كلمه‌ى كفر با من ديدار كرد و از من بيزارى جست و پشت كرده به راهش رفت و مرا در برابر خشم تو تنها گذاشت و در وادى انتقام تو رها ساخت.

(14) (يا رب!) كسى نيست كه مرا نزد تو شفاعت كند و نه كسى كه مرا در برابر (عذابت) پناه دهد.

(15) اين جايگاه پناه به تو و جاى اقرار در نزد توست؛ پس فضل خود را از من دريغ مكن و بخششت را از من قطع منما. مبادا كه من از زمره‌ى بى‌بهره‌ترين بندگان توبه‌كار و نااميدترين افرادى كه به خوان نعمتت نشسته‌اند، باشم؛ مرا ببخش و بيامرز كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خداوندا! به من فرمان دادى و من ترك نمودم، مرا نهى كردى و من مرتكب شدم، افكار گناه‌آلود را در نظر من، خوب نشان داد، پس تقصير كردم.

(17) (خدايا!) براى روزه گرفتنم، روز را شاهد نمى‌خواهم و نه از شب مى‌خواهم كه به خاطر تهجد و شب زنده‌دارى پناهم دهد؛ و نه سنتى را به پا داشته‌ام كه از من به خوبى ياد شود و جز واجبات تو كه هر كس آن را ضايع كند، هلاك مى‌شود، كارى انجام نداده‌ام.

(18) (اى خدا!) به خاطر انجام نافله‌اى به تو متوسل نمى‌شوم، در حالى كه از بسيارى واجبات غفلت كرده‌ام و از حدود احكامت تجاوز كرده و حرمت‌هايى را دريده‌ام و گناهان بزرگى را مرتكب شده‌ام كه تنها عافيت تو برايم فصاحت آنها را پوشانده است.

(19) و اين مقام كسى است كه از نفس خود نسبت به تو شرمنده است و بر خود خشمناك و از تو راضى است؛ پس با نفسى خاشع و گردنى افتاده و پشتى از بار گناه خم شده، با تو ملاقات نموده و در ميان ترس و اميد به تو در برابرت ايستاده است.

(20) (خدايا!) تو شايسته‌ترين كسى هستى كه به او اميد بندند و سزاوارترين كسى هستى كه از او بترسند و پروا نمايند. پروردگارا! به آنچه اميد بسته‌ام به من عطا كن و نسبت به آنچه بر حذر هستم، مرا امنيت ده و رحمتت را شامل حال من كن، زيرا تو كريم‌ترين كسانى هستى كه از آنها درخواست مى‌شود.

(21) خداوندا! اينك مرا با پرده‌ى عفو خود پوشاندى و در اين دنياى فانى در حضور خلق به فضل خود عطا نمودى، پس مرا از رسوايى‌هاى آن دنيا در مكان‌هايى كه شاهدان و نزد فرشتگان مقرب و پيامبران مكرم و شهدا و صلحا حضور دارند، پناه ده. (خدايا!) مرا از همسايه‌اى كه كارهاى زشتم را از او پنهان داشتم و از اقوامى كه در كار پنهانى خود از آنها شرم داشتم، پناه ده.

(22) پروردگارا! در پوشيدن اسرارم به آنها اطمينان نكردم. ولى به تو اعتماد كردم كه مرا ببخشى و تو شايسته‌ى اطمينان كردن هستى و بخشنده‌ترين كسى هستى كه به او روى مى‌آورند و مهربان‌ترين كسى هستى كه از او رحمت مى‌خواهند، پس بر من رحم كن.

(23) خدايا! تو مرا از آبى كم ارزش از صلبى- كه استخوان‌هايش در هم فشرده و راه‌هايش تنگ است- به رحم تنگ كه آن را ميان پرده‌ها پوشيده‌اى، وارد ساختى و از حالى به حال ديگر گرداندى، تا اينكه به صورت كامل درآوردى و اعضاى بدنم را پايدار نمودى، همان گونه كه در كتابت توصيف نموده‌اى؛ در نطفه، سپس علقه، آن گاه مضغه، سپس استخوان‌بندى و پس از آن، استخوان‌ها را با گوشت پوشاندى و آن گاه به همان ترتيب كه خواستى، مرا به مرحله‌اى ديگر از آفرينش درآوردى.

(24) تا آنجا كه وقتى به روزى تو محتاج گشتم و از يارى كرمت بى‌نياز نبودم و از بركت خوردنى و آشاميدنى مادرم كه مرا در شكم او جاى دادى و در رحم او به وديعت سپردى، براى من روزى قرار دادى.

(25) اى خدا! اگر مرا در آن حالات، به خود وامى‌گذاشتى و يا ناگريزم مى‌ساختى كه از نيروى خودم استفاده كنم، همانا كه توان راه‌يابى به هدف، از من كناره مى‌گرفت و نيرو از من دور مى‌شد.

(26) پس تو چون شخصى نيكوكار مهربان، از فضلت به من غذا دادى و تنها از لطف و احسان توست كه به اين جا رسيده‌ام و اين لطف را هم چنان درباره‌ام به جاى آور؛ از نيكى تو محروم نمى‌شود و خوبى انعامت درباره‌ى من به تأخير نمى‌افتد و با اين همه لطف، اعتمادم به تو محكم نمى‌شود تا به كارى كه نزد تو سودمندتر است، تلاش نمايم.

(27) (خدايا!) شيطان، مهار مرا در بدگمانى و ضعف يقين، مالك است و من به تو از همنشين بد و از اطاعت نفسم از او شكايت مى‌كنم و از تسلط او بر من، به تو پناه مى‌برم در نزد تو زارى مى‌كنم تا مكر او را از من دور كنى.

(28) خداوندا! از تو مى‌خواهم كه راه آسانى براى به دست آوردن روزى، براى من قرار دهى، و حمد و سپاس مخصوص توست كه نعمت‌هاى بزرگ را آغاز كردى و شكر كردن بر نيكى و نعمت‌هاى خود به من الهام كردى، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و (به دست آوردن) روزى را برايم آسان گردان و مرا به آن اندازه كه برايم مقدر نموده‌اى، قانع بگردان و به سهم خود در آنچه نصيبم كرده‌اى، راضى‌ام نما و چيزى را كه از جسم و عمرم گذشته در راه بندگى خود قرار بده، زيرا كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خداوندا! به تو پناه مى‌برم از آتشى كه وسيله‌ى عقوبت خود براى گناهكاران قرار داده‌اى و به وسيله‌ى آن هر كس را كه از خشنودى تو دور شود، وعده‌ى عذاب داده‌اى و از آتشى كه نور آن ظلمت و تاريكى و ملايمت آن دردناك و دور آن نزديك است. (به تو پناه مى‌برم) از آتشى كه بعضى از آن، بعضى ديگر را مى‌بلعد و برخى بر بخشى ديگر حمله مى‌كند.

(30) (خدايا! به تو پناه مى‌برم) از آتشى كه باعث پوسيدگى استخوان مى‌شود و اهل خود را از آب جوشان سيراب مى‌كند، و از آتشى كه بر تضرع كننده‌اش دلسوزى نمى‌نمايد و بر كسى از او عطوفت و مهربانى خواهد، رحم نمى‌كند و براى آن شخص كه در مقابل او خضوع كرده و تسليم شده، قادر به تخفيف مجازات نيست. آتشى كه با ساكنان خود با دردناك‌ترين عذاب و شديدترين وبال روبرو مى‌شود.

(31) (خداوندا!) به تو پناه مى‌آورم از عقرب‌هاى دهان گشوده‌ى جهنم و مارهاى نيش زننده‌اش و از آشاميدنى آن كه دل و روده‌ى ساكنان خود را پاره پاره مى‌كند و دل‌هايشان را از جاى مى‌كند.(اى خدا!) راهنمايى‌ات را نسبت به آتش جهنم و رهايى از آن را از تو درخواست مى‌كنم.

(32) يا رب! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و مرا به فضل و رحمت خود، از آتش جهنم پناه ده و با حسن چشم‌پوشى، از لغزش‌هايم چشم‌پوشى كن و مرا خوار و پست مكن اى بهترين پناه دهندگان.

(33) خدايا! تو هستى كه مرا از معصيت نگاه مى‌دارى و خوبى عنايت مى‌كنى و هر چه بخواهى انجام مى‌دهى و تو بر هر چيز توانايى.

(34) خداوندا! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، تا هنگامى كه شب و روز در گردش‌اند، درودى كه هيچ گاه قطع نگردد و به شماره درنيايد، درودى كه فضا را پر نمايد و زمين و آسمان را پر كند.

(35) خدايا! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، تا زمانى كه راضى گردد. درودى كه هيچ حد و مرز و پايانى ندارد، اى مهربان‌ترين مهربانان.