دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اى پادشاهى كه فرمانروايى تو پايدار و جاودانه است.

(2) و سلطنتت بى‌سپاه و بى‌ياور، قوى و نيرومند است.

(3) و اى عزيزى كه اقتدارت با گردش روزگار، و گذر زمان و سپرى شدن روزها، همچنان باقى و همواره بر جاى است!

(4) سلطنت تو چنان چيره و غالب گشته كه بيرون از مرز (زمان و مكان) و بى‌آغاز و بى‌انجام است.

(5) پادشاهى تو چنان گسترده و والاست كه همه چيز، پيش از وصول به نهايت آن، فرومانده و بى‌توان است.

(6) و منتهاى توصيف ستايندگان، از نازل‌ترين مرتبه‌ى عظمت تو كه بدان اختصاص يافته‌اى، همچنان درمانده و عاجز.

(7) صفتها در ذات مقدس تو گم، و رشته‌ى مدح‌ها در ثناى تو از هم گسسته است، و انديشه‌هاى ظريف و تيز درك، از فهم عظمت و بزرگى تو سرگشته و حيران‌اند!

(8) تو چنين خدايى هستى: خدايى كه در اوليت بى‌آغازى، و چنين نيز خواهى بود كه همواره پايدار و بى‌زوالى.

(9) و من بنده‌ى ضعيفى هستم كه كردارش اندك و بى‌مقدار، و آرزويش بزرگ و بسيار است. اسباب پيوند به قرب تو از كفم بيرون رفته، جز دستاويز رحمت تو؛ و رشته‌هاى آرزوهايم از هم گسيخته، جز رشته‌ى عفو تو كه بدان درآويخته‌ام.

(10) مرا از طاعت تو چيزى كه بدان دل خوش دارم، اندك، و از عصيان تو كه بر دوش مى‌كشم، بسيار است، و هرگز، در گذشتن و چشمپوشى از بنده‌ى گناهكارت، اگر چه بد كرده است، بر تو سخت و دشوار نيست. پس (اى خدا من) از من درگذر!

(11) خدايا! آگاهى گسترده‌ى تو بر كردارهاى پنهان من، فراگير و مراقب است، و در پيشگاه دانش تو، هر راز نهانى آشكار است، و كارهاى دقيق و ظريف، از ديد تو پنهان نمى‌ماند، رازهاى نهان از تو پوشيده نيست.

(12) و (تو مى‌دانى كه) دشمنت (شيطان) بر من چيره گشته: هم او كه براى فريب و مكر من، از تو مهلت طلبيده، و تو مهلتش داده‌اى، و براى گمراه كردن من تا روز پاداش فرصت خواسته، و تو فرصتش داده‌اى.

(13) پس با اين حال كه من از گناهان خرد عافيت‌سوز تباهى‌آور، و گناهان بزرگ و كلان هلاكت‌بار خود به سوى تو گريخته‌ام، مرا بر زمين افكنده است، تا آن جا كه تو را نافرمانى كردم، و به كردار بد خود، سزاوار خشم و قهر تو گشتم. (آنگاه) دامن از من درپيچيد، و چهره از من بگردانيد، و با سخن كفرآلود خود مرا استقبال كرد، و در حالى كه از من بيزارى مى‌جست، به من پشت كرده، به راه افتاد، و مرا در برهوت تنهايى، در دسترس غضب تو قرار داد، و تا آستانه‌ى عذاب تو به پيش راند، و به دور افتاده از رحمتت، مرا به خويشتن وانهاد.

(14) اكنون، نه شفيعى دارم كه در پيشگاه تو به شفاعت برخيزد، و نه پناه‌دهنده‌اى كه از خشم تو امانم دهد، و نه دژ و حصارى كه از عذاب تو نگاهم دارد، و نه پناهى كه مرا در پناه خود گيرد.

(15) خدايا! اين جايگاه من است؛ جايگاه بنده‌اى كه به تو پناه آورده، و جايگاه كسى كه نزد تو زبان به اعتراف، گشوده است. پس سزاوار است كه احسان و فضل تو بر من تنگ نگيرد، و عفو و گذشت تو از من دريغ نورزد، و من نوميدترين بندگان توبه‌كننده به درگاه تو نباشم، و ناكام‌ترين آنها كه بر تو وارد مى‌شوند، نگردم؛ و مرا بيامرز كه بهترين آمرزندگانى!

(16) خدايا! تو مرا فرمان دادى، عصان كردم. و نهى كردى، به جاى آوردم و بدانديشى، گناه را در نظرم بياراست. پس كوتاهى ورزيده، از حد گذراندم.

(17) روزه‌ى هيچ روزى را براى روزه‌دارى‌ام به گواهى نمى‌آورم، و شب زنده‌دارى هيچ شبى را پناه خود نمى‌گيرم، و هيچ سنتى را زنده نكرده‌ام، تا بدان مدح و ثنايم كنى، مگر واجبات و فريضه‌هايى را كه هر كس آنها را تباه كند، هلاك خواهد شد.

(18) و آهنگ آن ندارم كه به فضيلت «نافله»اى در پيشگاه تو توسل جويم؛ چرا كه بسيارى از آداب و شرايط فريضه‌هاى تو را در بوته‌ى فراموشى سپرده‌ام، و آن چنان كه شايسته بود، به جا نياورده‌ام، و از منزلت و جايگاه حدود و دستورات تو تجاوز كرده‌ام، تا آن جا كه حريم مقدسات تو را شكسته‌ام، و گناهان بزرگى را مرتكب شده‌ام: گناهانى كه در پرده‌ى عافيت خويش پوشانده‌اى، و مرا از رسوايى‌هاى آنها رهانيده‌اى.

(19) پس اين مقام بنده‌ى توست، كه درباره‌ى خويش از تو شرمسار و بر جان خود، سخت خشمگين است، و از اين همه لطف و مهر تو راضى و خشنود. پس با تو روياروى شده است، با دلى شكسته و ترسان، و گردنى فروافكنده، و پشتى گران‌بار از خطاها، بر سر دو راهى بيم و اميد ايستاده است.

(20) و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه به او اميد ورزيده، و سزاوارترين كسى كه از او ترسيده و پروا كرده است. پس اى پروردگار من! آنچه را كه بدان اميد بسته‌ام، ارزانى دار، و از آنچه مى‌هراسم، امانم ده، و از رحمت خويش بهره‌مندم ساز؛ چرا كه تو كريم‌ترين كسى هستى كه از او حاجت مى‌خواهند.

(21) خدايا! چنان كه در اين سراى گذرا رسوايى‌هايم را در پرده‌ى عفو خود مخفى داشتى، و در حضور همگنان و هم رديفانم در درياى فضل خود فروبردى در آن سراى باقى نيز از فضيحت و بى‌آبرويى امانم ده؛ در آن جا كه گواهان: فرشتگان مقرب، و فرستادگان ارجمند، و شهيدان، و صالحان با ايمان، به گواهى مى‌ايستند؛ (و نيز) از همسايگانم كه كارهاى زشت خود را از آنان مى‌پوشاندم، و از بستگان و خويشانى كه در برابر آنان، احساس شرم مى‌نمودم و راز خود را مى‌پوشاندم، امانم ده.

(22) چرا كه در رازپوشى، به ايشان اطمينان نداشتم، و تنها به تو در آمرزش گناهانم اعتماد ورزيدم؛ و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اعتماد مى‌شود، و تو از همه كس به بخشش و دل سپردن، شايسته‌ترى، و تو از همه كسى به رحمت خواستن، مهربان‌ترى. پس (اى خداى من) بر من رحم كن!

(23) خدايا! قطره‌ى آبى بودم پست و بى‌مقدار كه از پشت (پدر)، از ميان استخوانهاى درهم فشرده و راه‌هاى باريك، در تنگناى رحم (مادر) فرود آوردى و در ميان پرده‌هايى نهان كردى. آن گاه در من تصرف كرده، از حالى به حالى ديگر منتقل ساختى، تا آن كه در هيئت تمام و صورت كامل، هستى‌ام را نقش بستى، و عضوها و اندام‌ها را در وجودم بپرداختى، همچنان كه در كتاب خويش، توصيف كرده‌اى: در آغاز «نطفه» سپس «علقه» آن گاه «مضغه»؛ و پس از اين مراحل، استخوان‌ها رابه گوشت پوشانيدى، و در نهايت، آن چنان كه خود خواستى، به «آفرينشى ديگر»، مرا پديد آوردى.

(24) تا اين كه به روزى تو نيازمند گشتم، و از مدد احسانت بى‌نياز نبودم، از مازاد و باقى‌مانده‌ى خوردنى و نوشيدنى كنيزت (مادرم)- كه مرا در اندرونش جاى داده، در قرارگاه رحمش به وديعت نهادى-، برايم غذايى فراهم آوردى.

(25) و اگر مرا اى پروردگار من! در اين حالاتى كه بر من گذشت، به دست تدبير خودم مى‌سپردى، و به نيروى خويشم ناچار مى‌كردى، تدبير از من بركنار، و توان از من دور مى‌گشت.

(26) اما تو مرا به مانند نيكوكارى مهربان از خوردنى و نوشيدنى‌ها برخوردارم كردى، و آن همه مهربانى‌ها را از سر لطف انجام دادى تا به اين حال كه هستم، رسيده‌ام. اين همه احسان و نيكى را از ياد نمى‌برم، و با اين حال، رفتارهاى نيك تو درباره‌ى من هيچ‌گاه به تأخير نمى‌افتد، (ولى) هنوز با اين همه خوبى‌ها كه از تو ديده‌ام، اعتمادم (به روزى رسانى تو) محكم نشده است، تا فارغ از هر چيز، به كارى بپردازم كه در پيشگاه قرب تو بر نصيب من بيفزايد.

(27) به راستى كه شيطان، مهارم را در بدگمانى و سست باورى در دست دارد. از اين رو، از همجوارى زشت او نسبت به خويش و پيروى من از او به شكايت آمده‌ام، و از چيرگى او بر خويش، پناه مى‌جويم، و در پيشگاه تو زارى مى‌كنم.

(28) و از تو مى‌خواهم كه راه روزى‌ام را هموار و آسان گردانى! پس ستايش و سپاس تو راست بر نعمتهاى بزرگ و آغازيت، و بر سپاسگزارى در برابر احسان و نعمت بخشى‌ات كه بر من الهام فرمودى. پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و روزى‌ام را آسان گردان، و مرا به هر مقدار كه برايم مقدر كرده‌اى، قانع و سازگار، و به سهمى كه قسمت فرموده‌اى، راضى و خشنود ساز، و آنچه از نيروى بدنم كه كاسته شده، و از دوران زندگى‌ام كه سپرى گشته است، در راه طاعتگزارى‌ات به حساب آور؛ زيرا كه تو بهترين روزى‌دهندگانى!

(29) خدايا! به تو پناه مى‌برم از آتشى كه وسيله‌ى سختگيرى بر نافرمانان ساخته‌اى، و كسانى را كه از راه رضاى تو روى برتافته‌اند، به آن تهديد كرده‌اى؛ و از آن آتشى كه پرتوش تاريكى، و اندك آن، دردناك و جانسوز، و دور آن نزديك است.

(30) و از آن آتشى كه بخشى از آن، بخشى ديگر را مى‌بلعد و پاره‌اى از آن، بر پاره‌اى ديگر مى‌تازد؛ و از آتشى كه استخوان‌ها را مى‌گدازد و مى‌پوساند، و ساكنانش را از آب جوشان مى‌نوشاند؛ و از آتشى كه براى زارى كنانش، از عذاب چيزى كم نمى‌گذارد، و بر كسانى كه از آن عطوفت و رحمت مى‌طلبند، رحم نمى‌كند، و بر كاستن عذاب از كسانى كه در برابرش خاشع و تسليم‌اند، قدرت ندارند؛ (آتشى كه) با ساكنان خود، با سوزنده‌ترين عذابها و دردناك‌ترين كيفرها و وخيم‌ترين عقوبتها ملاقات مى‌كند.

(31) و پناه مى‌برم به تو از (گزيدن) كژدم‌هاى دهان گشوده‌ى دوزخ، و مارهاى آن كه با نيش‌هاى زهرآلودشان مى‌زنند، و از آشاميدنى‌اش كه اندرون ساكنان خود را پاره‌پاره مى‌سازد، و دل‌ها را مى‌شكافد، و قلبشان را از جاى برمى‌كند؛ و از تو هدايت مى‌طلبم به انجام دادن كارى كه مرا از آتش دور مى‌دارد و از عذاب آن، پس مى‌راند.

(32) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا در پرتو فضل و رحمت خويش، از آتش دوزخ پناه ده، و به گذشت و عفو نيكوى خويش، از لغزش‌هايم درگذر، و خوارم مكن اى بهترين‌هاى پناه‌دهندگان.

(33) خدايا! تويى كه بندگان خويش را از ناپسندى‌ها نگاه مى‌دارى، و خوبى‌ها را مى‌بخشى، و آنچه بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيز توانايى.

(34) خدايا! هرگاه كه ياد خيرى از نيكوكاران به ميان آيد، بر محمد و دودمانش درود فرست، و تا زمانى كه شب و روز در گردش‌اند، بر محمد و دودمانش درود فرست، درودى بى‌كران و بى‌پايان و بى‌شمار؛ درودى كه فضا را سرشار، و زمين و آسمان را لبريز سازد.

(35) رحمت و درود خداوند بر او باد تا خرسند گردد، و رحمت و درود خداوند بر او و دودمانش باد، پس از خشنودى او؛ رحمت و درود بى‌كران و بى‌پايان، اى مهربانترين مهربانان!