دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى خداوند! اى پادشاهى كه ملك تو تا ابد پاينده و جاودان است.

(2) و سلطنت تو بى لشكر و اعوان از آسيب دشمن در امان.

(3) شكوه تو با گردش دوران و گذشتن ساليان و دور زمان و اختلاف روزان و شبان پايدار و بر دوام.

(4) فر پادشاهى بيكران تو را نه آغاز است و نه انجام.

(5) همه‌ى موجودات پيش قدر والاى تو به پستى افتاده‌اند.

(6) و بليغ‌ترين گفتار ثناگويان از وصف كمترين خصائص تو فرومانده.

(7) در صفات تو عقل گمراه است و آواره، و در نعت تو خرد سرگردان و بيچاره. انديشه‌هاى باريك در كبرياى تو حيران‌اند و پريشان.

(8) توئى خدائى كه نخستين موجود در آغاز تو بودى و تا ابد هستى تو پايدار باشد و زوال نپذيرد

(9) و منم بنده‌ى اندك عمل و بسيار طمع، وسائل را از دست داده‌ام مگر رحمت تو دست گيرد و رشته‌هاى اميدم گسيخته مگر اميد عفو تو را كه هنوز بدست دارم.

(10) طاعتى كه بدان دل گرم دارم اندكست و معصيتى كه بار دوشم شود بسيار. عفو تو از بنده‌ات گرچه بدكار باشد دشوار نيست پس مرا ببخش.

(11) خدايا علم تو بر اعمال پنهان ما مشرف است و راز پنهان ما در پيش دانش تو مكشوف، هيچ چيز كوچك از تو پوشيده نيست و اسرار ناپيدا از تو مخفى نمى‌ماند.

(12) دشمن تو كه براى فريب دادن من از تو مهلت خواسته است و مهلتش دادى و تا روز جزا فرصت طلبيده است و تو فرصتش بخشيدى بر من چيره شده.

(13) و مرا بر زمين زده است و من از صغائر گناهان عافيت سوز و كبائر معاصى نقمت‌اندوز سوى تو گريختم. وقتى من به گناه آلوده گشتم و به زشتكارى سزاوار خشم تو شدم، به خيانت روى از من درپيچيد و در روى من بناسپاسى سخن گفت و از من بيزارى جست و پشت كرده بگريخت و مرا با خشم تو تنها گذاشت، مرا تا آستانه انتقام تو نزديك آورد و رها كرد

(14) كسى نيست مرا شفاعت كند و آشنائى ندارم كه مرا پناه دهد و حصارى نيست تا سنگر من شود و قلعه‌اى نه كه در آن گريزم.

(15) اينك در اين جاى ايستاده زينهار از تو خواهم و نزد تو به قصور خود اعتراف دارم. پس سعت فضل تو بر من تنگ نشود و خلعت عفو تو از قامت من كوتاه نيايد و من نوميدترين بندگان تائب تو نباشم و بى‌بهره‌ترين كسانى كه با اميد به درگاه تو روى آورده‌اند نشوم و مرا بيامرز كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا! تو مرا امر كردى و من ترك فرمان تو كردم و مرا نهى فرمودى و مرتكب نهى تو گشتم و انديشه بد، كار زشت را به نظر من نيكو نمود، پس از حد درگذشتم.

(17) هيچ روز را گواه بر روزه‌ى خود نگيرم و هيچ شب را براى بيدارى و عبادت پناه خود قرار ندهم و هيچ سنتى ستايش من نكند كه به آن درست رفتار كرده‌ام مگر واجبات تو را كه اگر كسى آنها را فرو گذارد هلاك شود.

(18) بسيارى نوافل به تو توسل نجويم چون وظائف واجبات را هم چنانكه بايد رعايت ننمودم و از حدود مقرر تو در گذشته به حريم حرمت راه يافتم و گناهان بزرگ مرتكب شده‌ام كه تو بر من پرده پوشيدى و مرا رسوا نكردى.

(19) مقام درين كسى ايستاده است از تو شرمسار و بر جان خويش خشمگين و از تو خشنود با دلى شكسته و گردنى فروافكنده پشتى از بار گناه سنگين، از يكسوى به تو اميدوار و از ديگر سوى از تو ترسان است.

(20) چون تو سزاوارترى از همه كس به اميد و شايسته‌ترى به ترس و بيم، پس آنچه اميدوارم اى پروردگار من به من ارزانى دار و از آنچه مى‌ترسم مرا ايمن گردان و از رحمت خود بهره‌مند كن كه كريمترين كسى كه از او حاجت خواهند توئى.

(21) خدايا اكنون كه به پرده عفو عيب مرا پوشيدى و ميان همكنان در سراى فانى غرق نعمتهاى خود ساختى، در سراى باقى نيز از رسوائيها محفوظ دار. آنجا كه گواهان مى‌ايستند از فرشتگان مقرب و پيغمبران معظم و شهيدان جان باخته در راه دين و شايستگان مومنين. من كار زشت خود را از همسايه پنهان مى‌كنم و از نمودن راز خود به خويشاوندان شرم دارم.

(22) چون يقين ندارم سر مرا مى‌پوشند. اما به آمرزش تو اعتماد دارم. تو سزاوارترين كسى به اعتماد داشتن و بخشنده‌ترين كس كه چشم اميد به تو است و مهربانترين كس كه توقع عفو از تو بايد داشت پس بر من ببخشاى.

(23) خدايا! من آبى پست و ناچيز بودم مرا از مجراهاى باريك ميان استخوانهاى درهم فشرده‌ى پشت پدر در تنگناى رحم فرود آوردى و در ميان چند پرده نهان كردى و از حالى به حالى گردانيدى تا به صورت من كامل گشت و اندامها براى من آفريدى چنانكه در كتاب خود فرمودى: «نطفه ثم علقه ثم مضغه ثم عظما ثم كسوت العظام لحما ثم انشاتنى خلقا آخر»

(24) تا وقتى كه محتاج روزى تو گشتم و از ريزش فضل تو بى‌نياز نبودم از زيادتى آب و طعام كنيزكت كه مرا در شكم او جاى داده و به رحم او سپردى براى من خوراك مقرر داشتى.

(25) و اگر در آنحال مرا واگذاشته و به تدبير خودم سپرده بودى تاب و توان از من رفته و نيرو از من دور گشته بود.

(26) اما تو مرا از فضل خود به مهربانى و لطف روزى دادى و تا اين غايت به همانگونه پروريدى. هيچگاه از احسان تو محروم نبوده‌ام و در فضل تو نسبت به من كم و كاستى روى نداد با اين حال يقين من هنوز به رسيدن روزى تو مستحكم نشده است تا به آرامش خاطر به كارى پردازم كه سبب روسفيدى من نزد تو شود.

(27) شيطان عنان مرا گرفته سوى ضعف يقين و بدگمانى مى‌كشاند اكنون از بد صحبتى او نسبت به من و خوش طاعتى خودم نسبت به او شكايت دارم و از چيره گشتن او پناه به تو مى‌برم و به لابه و زارى از تو مى‌خواهم كيد او را از من دفع كنى.

(28) و راه روزى را بر من سهل گردانى تو را سپاس كه به من نعمتهاى بزرگ بخشيدى و شكر احسان خود را به من الهام فرمودى. پس درود بر محمد و آل او فرست و روزى را بر من آسان گردان و مرا به قسمت خود قانع كن و به نصيب خودم در آنچه روزى كرده‌اى خرسند ساز و هر چه از تن و عمر من گذشته است در راه طاعت خود صرف كن كه تو بهترين روزى‌دهندگانى.

(29) خدايا من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه گناهكاران را بدان عذاب مى‌كنى و هر كه از راه رضاى تو منحرف شود بدان بيم مى‌دهى. آتشى كه پرتو آن تاريكست و اندك آن بسيار و دردناك و دور آن سخت نزديك. آتشى كه هر قسمت آن قسمت ديگر را مى‌بلعد و فرو مى‌برد، پاره‌اى از آن بر پاره‌اى ديگر مى‌تازد

(30) آتشى كه استخوانها را فرسوده مى‌كند و مى‌ريزد و ساكنانش را از آب جوشان مى‌نوشاند. آتشى كه به زارى و لابه كسى گوش فرا نمى‌دهد و از عجز و نياز احدى به بخشايش نمى‌آيد كسى نمى‌تواند به فروتنى و تسليم از شكنجه و عذاب او بكاهد. و ساكنان را به عذابى دردناك و كيفرى سخت ناگوار هر چه سوزانتر كه در حد توان او باشد پاداش مى‌دهد.

(31) و پناه به تو مى‌برم از كژدمهاى آن كه دهان گشوده‌اند و مارهاى نيش برآورده، و نوشيدنى آن كه دل و امعاى ساكنان را پاره پاره مى‌كند و قلب آنها را از جاى برمى‌كند، و از تو مى‌خواهم كه مرا راه نمائى به آنچه مرا از آتش دور مى‌گرداند و آن را مى‌راند.

(32) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و مرا به فضل و رحمت خود پناه ده و از لغزش دست گير و خوار مگذار اى بهترين پناه دهندگان.

(33) خداوندا! تو بندگان را از هر ناپسندى محفوظ مى‌دارى و حسنه مى‌دهى و هر چه بخواهى بجاى مى‌آورى و بر همه چيز قادرى.

(34) خدايا درود بر محمد و آل او فرست هرگاه ذكر نيكان شود، و درود بر محمد و آل او فرست تا روز و شب در گردشند، درودى كه دنباله آن بريده نشود و عدد آن به شمار نيايد، درودى كه فضا را پر كند و زمين و آسمان را فرا گيرد

(35) درود خداى بر او باد به اندازه‌اى كه خرسند گردد و درود خداى بر او باد پس از خرسندى او به اندازه‌اى كه پايان و كرانه براى آن نباشد يا ارحم الراحمين.