دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه تقدسی نيا

(1) بار خدايا! اى صاحب ملك و حكومتى كه هميشه ابدى و جاودانه است.

(2) و اى صاحب سلطنت و قدرتى كه بدون لشگر و پشتيبان هميشه نيرومند و توانا است.

(3) و اى صاحب عزت و قدرتى كه با گذشت روزگار و سالها و ايام و زمانها همواره باقى و پابرجاست.

(4) عزت سلطنت تو آنچنان غالب و قوى است كه حدى براى اولش و انتهايى براى پايانش نيست.

(5) ملك و سلطنت تو آنچنان بلند پايه است كه همه چيز از رسيدن به پايان آن فرو مانده است.

(6) و منت‌هاى توصيف وصف كنندگان به پائين‌ترين مرتبه از آن رفعت و بزرگوارى كه ويژه تو است نمى‌رسد.

(7) اوصاف درباره‌ى عظمت تو گمشده‌اند، و تمام صفتها در پيشگاه تو از هم گسيخته است، لطائف اوهام و تصورات مقام كبريائيت سرگردان گشته‌اند.

(8) با اين اوصاف تو خدايى هستى كه در اوليت خود اولى، و همچنين جاودانه و بى‌زوال خواهى بود.

(9) و من بنده‌اى هستم كه عملش اندك و آرزويش زياد است، بنده‌اى كه اسباب رسيدن به سعادت از دستش بيرون رفته جز آن وسيله‌اى كه رحمتت آن را مرتبط سازد، و رشته‌هاى آرزوها از من بريده شده جز رشته‌ى عفو و گذشت تو كه فعلا بدان چنگ زده‌ام.

(10) من از طاعت و فرمانبريت چيزى كه آن را به شمار آورم جز مقدار اندكى ندارم، اما معصيت و نافرمانى تو كه به آن اعتراف مى‌كنم بسيار دارم، و عفو و گذشت از بنده‌ات گر چه بد كرده باشد هرگز بر تو دشوار نيست، پس مرا عفو كن.

(11) بار خدايا، علم و آگاهى تو بر همه‌ى اعمال پنهانى اشراف دارد، و هر چيز مستور و پنهانى در برابر آگاهى تو آشكار است، و هيچگاه امور دقيق و ريز در نزد تو پنهان نيست، و رازهاى پنهان از تو پوشيده نخواهد بود.

(12) و دشمن تو (شيطان) كه براى اغواء من از تو مهلت خواسته و تو به او مهلت دادى بر من غلبه كرده، همان دشمنى كه تا روز قيامت براى گمراه ساختنم از تو مهلت خواسته بود و تو هم به او مهلت دادى.

(13) اين در حالى است كه از گناهان كوچك هلاك كننده و معصيت‌هاى بزرگى تباه سازنده به سوى تو گريختم ولى او بر من غلبه پيدا كرد تا آنجايى كه مرتكب معصيت تو گشتم و در اثر كردار بدم مستوجب خشم و سخط تو شدم، در اين هنگام عنان حيله و فريب خود را از من برگرفت، و با سخن كفر با من روبرو شد و از من بيزارى جست و پشت به من كرده و به راه افتاد، و مرا تنها در معرض خشم و غضب تو قرار داد، و به درگاه انتقام و كيفر تو اخراجم نمود.

(14) مرا به جايى رساند كه نه شفيعى است كه نزد تو از من شفاعت كند و نه پناه دهنده‌اى كه مرا در برابر كيفر تو ايمن گرداند، و نه قلعه محكم و استوارى است كه مانع عذاب تو از من شود، و نه پناهگاهى است كه از كيفر تو به آن پناه برم.

(15) اين مقام و جايگاه كسى است كه به تو پناه آورده، و محل و موقعيت كسى است كه در پيشگاه تو به گناه خود اقدام نموده، پس فضل و احسان تو نسبت به من تنگ نشود، و عفو و بخششت بر من كوتاه و كم نگردد، و من بى‌بهره‌ترين بندگان تائب تو نباشم، و نوميدترين آرزومندانى كه نزد تو آيند نباشم، و مرا مورد آمرزش خويش قرار ده، زيرا تو بهترين آمرزندگانى.

(16) بار خدايا، تو مرا به كارهاى نيك فرمان دادى ولى من آنها را ترك كردم، و از كارهاى زشت نهى كردى ولى من آنها را به جا آوردم، و خاطرات بد، خطاها را در نظرم بياراست لذا در انجام فرمانت تقصير و كوتاهى نمودم.

(17) و هيچ روزى را براى روزه گرفتن خود نمى‌توانم گواه و شاهد بگيرم، و نمى‌توانم به هيچ شبى براى شب زنده‌دارى پناه ببرم، و هيچ مستحب و سنتى مرا به خاطر احياء خود مدح و ثنا نمى‌كند، به جز واجباتى كه هر كس آنها را ضايع كرده هلاك گشته.

(18) و من هرگز به خاطر فضل و برترى نافله‌اى به تو متوسل نمى‌شوم با اين كه از بسيارى از وظائف واجبات تو غفلت ورزيده‌ام، و در موارد بسيارى از حدود احكام تو تجاوز كرده و به هتك حرمتهايت پرداخته؛ و گناهان كبيره‌اى را مرتكب شده‌ام، ولى عفو و گذشت تو پرده و پوششى بر رسوائيهايم است.

(19) و اين مقام و جايگاه كسى است كه درباره‌ى خود از تو شرمسار گشته، و بر نفس خود خشم گرفته، و از تو به خاطر عفو و گذشت خوشنود گرديده است، لذا با نفسى خاشع، و گردنى افتاده و كج و پشتى از گناهان سنگين و بزرگ به پيشگاه تو آمده در حالى كه ميان بيم و اميد تو برپا ايستاده است.

(20) و تو سزاوارتر از هر كسى هستى كه مى‌توان به او اميد داشت، و شايسته‌ترين كسى هستى كه بايد از او ترسيد و هراس داشت، پس اى پروردگار من! به آنچه اميدوارم بر من عطا فرما، و از آنچه مى‌ترسم مرا ايمنى بخش، و سود رحمتت را بر من احسان فرما، زيرا تو كريم و بخشنده‌ترين مسؤلانى.

(21) بار خدايا، و هم اكنون كه گناهان مرا در اين دنيا با پرده‌ى عفوت مستور ساخته‌اى و با فضل و كرم خود مرا در حضور افرادى نظير خودم پوشاندى، پس از تو مى‌خواهم كه از رسوائيهاى سراى آخرت در مواقف شهود فرشتگان مقربت، پيامبران مكرم، و شهدا و صالحان، و از همسايه‌اى كه گناهانم را از او پنهان مى نمودم، و از خويشاوندانى كه آشكار شده اسرارم را از آنها شرم مى‌داشتم مرا پناه دهى.

(22) پروردگار من به آنها (همسايه‌ها و خويشاوندان) در حفظ اسرارم اعتماد نمى‌كنم اما به تو در مغفرت و آمرزش خودم اعتماد نمودم، و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه بايد به او اعتماد كرد، و بخشنده‌ترين كسى هستى كه بايد به او رغبت نمود، و رئوف‌ترين كسى هستى كه مى‌توان از او درخواست مهربانى كرد، پس مرا مورد رحمت خود قرار ده.

(23) بار خدايا، تو مرا به صورت آبى پست از صلبى كه استخوانهايش به هم پيوسته، و راههايش تنگ به تنگنايى رحمى كه آن را با پرده‌هاى متعدد پوشانده‌اى بيرون آوردى، در حالى كه مرا از حالى به حال ديگر مى‌گرداندى تا اين كه مرا به صورت يك انسان كامل درآورى، و اعضا و جوارح را در پيكر من ثابت و پابرجا گردانيدى چنانكه در كتاب خود توصيف نمودى:«نخست به صورت نطفه، آنگاه علقه و پس از آن مضقه سپس به صورت استخوان آفريدى بعد از آن استخوانها را به گوشت پوشاندى سپس چنانكه خود خواستى مرا به مرحله‌ى ديگرى از آفرينش درآوردى».

(24) تا جايى كه به رزق و روزى تو نيازمند شدم، و از فريادرسى احسان و فضل تو بى‌نياز نبودم، و قوت و روزى مرا از مازاد خوردنى و آشاميدنى كه براى كنيزت (مادرم) فرستاده بودى قرار دادى، مادرى كه مرا در درون وجود او مسكن دادى و در قرارگاه رحم او به وديعه گذاشتى.

(25) اى پروردگارم! اگر مرا در آن احوال به توانايى خودم وا مى‌گذاشتى، و مرا نيز به نيروى خودم ناچار مى‌ساختى، هر آينه تدبير از من بر كنار و قوت از من دور مى‌شد.

(26) ولى تو مرا به احسان و فضل خود همچون شخصى مهربان از سر لطف غذا دادى، آن همه لطف را از روى احسان و تفضل تا به اينجا كه رسيدم عنايت كردى، اين همه مهربانيت را به نيستى نمى‌كشانم، و نيكى احسانت درباره‌ام به تعويق نيفتاده و با اين همه مهربانى‌ها اعتمادم به روزى دادن تو استوار و محكم نشده تا همه تلاش خود را در آنچه نزد تو برايم مفيد است مصروف نمايم.

(27) شيطان مهار مرا در بدگمانى و سوء ظن و ضعف يقين به دست گرفته است، از اين رو من از سوء مجاورت و پيروى نفسم از او پيش تو شكايت مى‌آورم، و از تسلط او به تو پناه مى‌آورم، و براى رفع مكر و كيد او در پيشگاه تو تضرع و زارى مى‌كنم.

(28) و از تو مى‌خواهم كه براى تحصيل روزيم راهى آسان فراهم سازى، پس حمد و سپاس مخصوص تو است كه نعمتهاى بزرگ را از ابتداء آغاز نمودى، و شكر احسان و انعام را الهام نمودى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و روزيم را بر من آسان گردان، و اين كه روزى مرا به اندازه‌اى كه مقرر و تعيين فرموده‌اى قانع سازى، و به سهمى كه نصيبم فرموده‌اى خشنود فرمائى، و هر چه از نيرويم و عمرم صرف شده در راه اطاعت خود محسوب دارى، زيرا تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) بار خدايا، من از آتشى به تو پناه مى‌برم كه آن را وسيله‌ى سخت‌گيرى بر گناهكاران قرار داده‌اى، و به وسيله‌ى آن بر هر كسى كه از رضا و خشنودى تو دورى گزيند وعده‌ى عذاب داده‌اى، آتشى كه نور آن ظلمت و ملايمش دردناك، و دورش نزديك است، آتشى كه بعضى از شعله‌هايش بعضى ديگر را مى‌خورد، و بعضى بر بعضى ديگر حمله مى‌برند.

(30) آتشى كه استخوانها را مى‌پوشاند، و ساكنين خود را با آب جوشان سيراب مى‌كند، آتشى كه اگر كسى در برابرش تضرع و زارى نمايد چيزى برايش باقى نمى‌گذارد، و به كسى كه از آن درخواست مهربانى نمايد رحم نمى‌كند، و قادر بر تخفيف نيست از كسى كه در برابرش خشوع مى‌كند و سر تسليم فرود مى‌آورد، و از ساكنان خود با سوزنده‌ترين عذاب و كيفر دردناك و با شديدترين وضع استقبال مى‌كند.

(31) و به تو پناه مى‌برم از عقربهاى آن كه دهنهاشان را گشوده‌اند، و از مارهاى نيش زننده‌اش و نوشيدنى‌هايش كه روده ما و دلهاى ساكنينش را پاره پاره مى كند، و دلهاشان را از جا مى‌كند، و از تو درخواست مى‌كنم كه آنچه مرا از آن آتش دور مى‌سازد راهنمايى فرمايى.

(32) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به فضل رحمت خود از آن آتش پناه ده، و با حسن عفو و بخششت از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار و ذليل مساز اى بهترين پناه دهندگان.

(33) بار خدايا، تو ما را از كارهاى مكروه حفظ مى‌نمايى، و به ما حسنه و نيكى عطا مى‌كنى، و آنچه مى‌خواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر كارى قادرى.

(34) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست هر زمان كه از نيكان ياد شود، و بر محمد و آل او درود فرست تا هنگامى كه شب و روز برقرار است، درودى كه پايانش قطع نشود، و عددش قابل شمارش نباشد، فضا و هوا را پر نمايد، و زمين و آسمان را مملو سازد.

(35) درود خدا بر او باد تا خوشنود و خرسند گردد، و خدا بر او و آلش پس از خشنود شدن درود فرستد، درودى كه نه حدى و نه پايانى برايش باشد، اى بخشنده‌ترين بخشندگان.