دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) اى كه رحم مى‌كنى بر آن مردمان كه بر او رحم نمى‌كنند.

(2) و اى كه مى‌پذيرى آن كه را شهرها راهش نمى‌دهند و او را مى‌رانند.

(3) اى آن كه نيازمندان به آستانش را خوار نمى‌كند.

(4) و پافشاران درگاهش را نوميد نمى‌سازد.

(5) اى كه دست رد بر سينه آنان كه توقع بسى دارند نمى‌زد.

(6) اى كه هداياى بى مقدار را مى‌پذيرد و اعمال كم شمار را پاداش مى‌دهد.

(7) اى آن كه اندك عملى را سپاس مى‌گزارد و مزد گران مى‌بخشد.

(8) اى كه به آن كس كه نزديكش شود نزديك گردد.

(9) و هر كه ازش روى برتابد به سوى خود خواند.

(10) اى كه نعمتش را از كسى نمى‌ستاند، و در انتقام شتاب روا نمى‌كند.

(11) اى كه نيكى مردمان را نتيجه دهد و شكوفا سازد تا آن را بيفزايد، و از بدى درگذرد و ناديده انگارد تا اينكه آن را بزدايد.

(12) خدايا، بى گمان آرزوها پيش از رسيدن به منتهاى كرمت، روا شوند و بازگشتند و جام‌هاى حوائج به باران جود و كرمت سرشار شدند و لبريز گرديدند، اوصاف، قبل از رسيدن به حد صفاتت متلاشى شود، پس برتر از هر بزرگى، تو والايى، و بالاتر از هر صاحب مقامى، تو داراى شكوه و جلالى.

(13) هر بزرگى در پيشگاهت خرد بود و هر شريفى در برابر شرافتت بى مقدار باشد. خداى من، آنان كه روى به غير تو نهادند نوميد شدند و آنان كه از جز تو طلب كردند زيان ديدند، آنان كه بر درگه غير نشستند خوار گشتند، و آنان كه از غير گنج احسان تو خواستند به ورطه بى‌نوايى افتادند.

(14) اين در رحمت توست كه بر مشتاقان گشوده است، و اين خوان نعمت توست كه براى حاجتمندان به رايگان گسترده است. اين يارى توست كه به يارى خواهان نزديك باشد.

(15) و هيچ اميدوارى از درگهت نوميد بازنگردد. هر كس عطايى از تو خواهد مأيوس نشود و هر كه از تو گذشت طلب شوربخت نگردد.

(16) خدايا، سفره روزى‌ات را حتى بهر گناهكاران گسترده‌اى، و بردبارى‌ات را براى دشمنانت نيز شامل كرده‌اى. عادتت احسان به بدكاران باشد و شيوه‌ات شفقت و ترحم بر گناهكاران بود. آن سان كه بردبارى‌ات آنان را از توبه غافل ساخته، و درنگ و مهلت دادنت ايشان را از پرهيز از گناه بازداشته.

(17) با آن كه تو مدارايشان كردى تا به اطاعت فرمانت سر نهند، و مهلتشان دادى چون به دوام سلطنتت يقين دارى. پس هر كه سزاوار نيك‌بختى است فرجام كارش سعادت كنى، و آن كه لايق شوربختى است بس خوارش سازى.

(18) سرانجام همگى سر به حكم تو سپارند، و فرجام كارشان بسته به فرمان تو باشد. اگر مهلت طولانيشان دهى دليل محكمت بر عذابشان سستى نپذيرد، و اگر با ايشان مدارا كنى برهان و حجتت بر ايشان شكست نگيرد.

(19) خدايا، حجت تو استوار باشد و باطل نشود، و سلطنت تو پايدار بود و زايل نگردد، پس واى بر آن كه از آستانت روى برتابد، و يأس و ذلت از آن كسى باد كه از درگهت نوميد باشد. شوربخت‌ترين كس آن باشد كه به بردبارى‌ات مغرور گردد.

(20) كه در اين صورت چه بى‌شمار در وادى عذابت دست و پا زند، و چه بسيار در ورطه كيفرت گرفتار آيد و اندوهش پايان نپذيرد و از گشايش و آسايشش بسى نوميد باشد. خدايا، تمام اين‌ها عين قضاوت عادلانه توست كه ستم در آن روا نمى‌دارى، و حكم منصفانه توست كه به جورش نمى‌آلايى.

(21) زيرا كه پياپى حجت‌ها بيان كردى، و عذرها را هويدا ساختى. قبل از وقوع گناه تهديد به عذاب كردى، مهربانه تشويق به فرمان بردارى‌ات نمودى مثالها زدى، مهلت‌هاى طولانى همى دادى، كيفرشان بسى تأخير انداختى با آن كه بر شتاب يارايى، و با ايشان مدارا كردى با آن كه بر اقدام توانايى.

(22) نه تأخيرت از سر عاجزى است و نه مدارايت از روى كاهلى و نه خوددارى‌ات از سر بى خبرى، و نه درنگت از روى سازش و هوادارى، بلكه از آن روست كه حجت تو محكم و رساتر گردد و كرمت به نهايت رسد و احسانت بى‌شمار شود، و نعمتت تمام‌تر بود. اين همه از ازل بوده، هميشه و پيوسته نيز بود و هرگز فنا نپذيرد.

(23) خداوند، حجت تو فراتر از آن است كه به وصف آيد و عظمتت والاتر از آن كه كنه آن معلوم گردد، نعمتت از شمار چنان فزون است كه به شمارش نيايد، و احسانت آن سان از حد برون است كه شكر كمترينش نشايد.

(24) اكنون خاموشى گزيده‌ام و اين مرا از ستايشت بازداشته، زبان بربسته‌ام و اين مرا از قدردانى‌ات زبون ساخته. پروردگارا، پايان كلامم اقرار به درماندگى در ستايشت باشد آن هم نه از روى بى رغبتى، كه از سر بيچارگى.

(25) خدايا، اين منم كه آهنگ درگهت دارم و عطاياى گران بهايت را خواهانم. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مناجاتم را بشنو، دعايم اجابت نماى، و امروزم را به نوميدى ختم مفرماى، در حاجتم دست رد بر پيشنيم مگذار، رفتنم از پيشگاهت و بازگشتم به آستانت گرامى دار، كه بى‌گمان تو در آنچه اراده كنى به تنگنا نيفتى، و بر آنچه خوانده شوى درمانده نباشى. كه تو بر هر چيز توانايى، و هيچ تاب و توانى نباشد مگر به نيروى تو اى خداى بلند مرتبه كه بسيار والايى.