دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) اى كسى كه رحم مى‌كنى بر آنكه بندگان به او رحم نمى‌كنند

(2) و اى كسى كه مى‌پذيرى كسى را كه كشورها او را نمى‌پذيرند،

(3) و اى كسى كه حاجتمندانت را خوار نمى‌كنى،

(4) و اى كسى كه اصراركنندگان (درگاه) خود را نوميد نمى‌سازى،

(5) و اى كسى كه دست رد بر سينه‌ى توقع‌داران خود نمى‌گذارى-

(6) و اى كسى كه هديه‌ى بى‌مقدار را برمى‌گزينى، و در برابر اندك عملى كه برايت انجام دهند جزا مى‌بخشى،

(7) و اى كسى كه عمل كوچك را مى‌پذيرى و مزد بزرگ مى‌دهى.

(8) و اى كسى كه هر كس به تو نزديك شود به او نزديك مى‌شوى.

(9) و اى كسى كه هر كه از تو روى بگرداند او را به سوى خود مى‌خوانى‌

(10) و اى كسى كه نعمت خود را تغيير نمى‌دهى و به انتقام شتاب نمى‌كنى،

(11) و اى كسى كه (نهال) كار نيك را به بار مى‌آورى تا آن را بيفزائى و از كار بد درمى‌گذرى تا آن را ناپديد سازى،

(12) (كاروان) آرزوها پيش از آنكه به منتهاى كرم تو رسند، با حاجتهاى (روا شده) باز آمدند، و جامهاى طلب به فيض جود تو لبريز شدند، و اوصاف به كنه نعمت تو نرسيده از هم گسيختند زيرا عاليترين (بارگاه) علو بر فراز هر عالى و جليل‌ترين (دستگاه) مجد، فوق هر جلالى مخصوص توست‌

(13) هر بزرگى در برابر بزرگى تو كوچك و هر شريفى در جنب شرف تو خوار است. آنانكه به سوى غير تو كوچ كردند، نوميد شدند- و كسانى كه جز تو را طلبيدند زيان بردند، و آنان كه به درگاه غير تو فرود آمدند تباه شدند- و نعمت خواهان از غير فضل تو دچار قحطى گشتند-

(14) در (خانه‌ى احسان) تو بر روى خواهندگان باز، و عطايت براى سائلان رايگان، و فريادرسيت به دادخواهان نزديك است،

(15) اميدواران از تو نوميد نمى‌شوند، و طالبان از عطايت محروم نمى‌مانند- و آمرزش‌خواهان به عقوبتت بدبخت نمى‌گردند.

(16) (خوان) روزيت براى گنهكاران نهاده، و حلمت براى آنانكه با تو دشمنى كردند آماده است. عادتت احسان درباره‌ى بدرفتاران، و طريقتت شفقت بر تجاوزكاران است. چندان كه مداراى تو ايشان را از بازگشت غافل ساخته و مهلت دادنت آنان را از بازايستادن، بازداشته‌

(17) در صورتى كه تو از آن جهت با ايشان مدارا كرده‌اى كه به فرمان تو بازگردند و از آن رو مهلتشان داده‌اى كه بر دوام ملك خود واثق بوده‌اى. پس هر كه شايسته‌ى نيك‌بختى بوده كارش را به نيك‌بختى فرجام داده‌اى، و هر كه سزاوار بدبختى بوده خوار و دچار بدبختيش ساخته‌اى‌

(18) همگى در چنبر فرمان تواند و مال كارشان وابسته‌ى امر توست، طول مدت (سركشى) ايشان سلطنتت را سست نساخته و از تاخير بازخواست ايشان برهانت باطل نشده.

(19) حجتت قائم و سلطنتت ثابت و بى‌زوال است پس عذاب پاينده آن راست كه از تو، رخ برتافته و نوميدى خواركننده كسى راست كه از تو نوميد شده و بدترين بدبختيها براى كسى است كه به (لطف) تو مغرور گشته.

(20) چه بسيار شكنجه‌هاى گوناگون كه خواهد چشيد، و چقدر سرگشتگيش در عقاب تو طول خواهد كشيد! و چه دير، هنگام گشايش گرفتاريش خواهد رسيد! و چه نوميدئى كه از زود رهيدن خواهد ديد (همه‌ى اين امور) از روى عدل در قضاى توست كه در آن جور نمى‌كنى و از سر انصاف در حكم توست كه ستم در آن روا نمى‌دارى،

(21) زيرا كه تو حجتهايت را متواتر ساخته‌اى، و بيان دليلهايت را از ديرباز ادامه داده‌اى- و تهديد خود را اعلام فرموده‌اى، و در ترغيب، لطف به كار برده‌اى، و مثلها زده‌اى و با آنكه بر شتاب قادر بودى، مهلت را طولانى ساخته‌اى و (زمان مواخذه را) به تاخير افكنده‌اى، و در حالى كه بر پيش‌دستى نيرو داشتى، تانى كرده‌اى.

(22) مداراى تو نه از روى عجز، و مهلت دادنت نه از باب سستى، و خودداريت نه از جهت بى‌خبرى، و تعويق افكندن مواخذات نه از روى مدارا بلكه براى آن است كه حجتت رساتر و كرمت كاملتر، و احسانت وافى‌تر، و نعمتت تمامتر باشد، همه‌ى اين امور بوده- و هست و خواهد بود،

(23) و همچنان حجتت اجل از آن است كه يكسره به وصف درآيد. و شرف و عزتت بالاتر از آن است كه كنه آن در حدى بگنجد، و نعمتت بيشتر از آن است كه همه‌ى آن به شمار آيد- و احسانت فزونتر از آن است كه بر كمترين آن سپاس گزارده شوى،

(24) و اكنون خاموشى مرا از ادامه و تكرار سپاس تو ناتوان ساخته و خوددارى از تمجيدت زبانم را از كار انداخته است، و آخرين حد توانائيم- اى خداى من- آن است كه از سر عجز- نه از بى‌رغبتى به درماندگى اقرار كنم‌

(25) پس اينك من براى حاجت خود آهنگ درگاه تو مى‌كنم و پذيرائى و كمك از تو مى‌خواهم. پس بر محمد و آلش رحمت فرست و راز مرا بشنو و دعايم را مستجاب كن، و روز مرا با نوميدى، به پايان مبر، و در مسئلتم دست رد بر سينه مگذار و رفتنم را از نزد خود و بازگشتنم را به سوى خود با احترام توام ساز، زيرا تو در هر چه اراده كنى دچار سختى نمى‌شوى، و از برآوردن خواهشها فرو نمى‌مانى، و تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى، و تاب و توانائى نيست، جز به نيروى خداى بلند مرتبه‌ى عظيم.