دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى كه مهربانى بر آنكه بندگان با او بى‌مهرند

(2) اى كسى كه سامان مى‌دهى آن را كه از شهرها آواره است.

(3) اى كه نيازمندان خويش را خوار نمى‌كنى.

(4) اى كه خواهندگان را نوميد نمى‌سازى.

(5) اى كه گستاخان را دست رد بر پيشانى نميزنى‌

(6) اى كسى كه ارمغان ناچيز را قبول مى‌كنى و كار اندك را پاداش مى‌دهى.

(7) اى كسى كه عمل كم را به خوشى مى‌پذيرى و پاداش بزرگ عطا مى‌كنى.

(8) اى كه نزديك مى‌شوى به آنكه با تو تقرب جويد.

(9) و سوى خود مى‌خوانى آنكه از تو گريزد.

(10) اى كه نعمت خود را تغيير نمى‌دهى و در عذاب شتاب نمى‌كنى.

(11) اى كه كار نيكو را بارور و نيرومند مى‌سازى و از كار زشت درمى‌گذرى تا آن را ناپديد گردانى‌

(12) آرزومندان از آستان كرمت با حاجات روا شده بازگشتند و كاسه‌ى خواهش دريوزه‌گان از ريزش جود تو مالامال شد. ثناگويان به كنه نعمت تو نارسيده درماندند. بلندى تو برتر از هر بلندى است و فر و شكوه تو بالاتر از هر ارجمندى.

(13) هر بزرگى نزد تو خرد است و هر مهترى در برابر تو كهتر. نوميد گشت آنكه بر غير تو در آمد و زيان كرد آنكه پيش غير تو عرض حاجت كرد. تباه شد عمل آن كس كه به غير آستان تو فرود آمد. به زمين خشك رسيد آنكس كه در غير وادى فضل تو آب و چرا جست.

(14) در سراى تو بر وى راغبان باز است و بخشش تو بر خواهندگان ريزان. آنكه دادرسى خواهد زود بدادش رسى.

(15) آرزومندان از تو محروم نشوند و آنها كه عرض حاجت بر تو كنند از عطاى تو نوميد باز نگردند و آمرزش‌طلبان، به عذاب تو بدبخت نشوند.

(16) خوان روزى تو براى گناهكاران نهاده است و حلم تو بر سر راه مخالفان آماده. عادت تو است كه با بدكاران نيكوئى كنى و طريقت تو است كه تجاوزكاران را مهلت دهى به حدى كه از مداراى تو مغرور مى‌شوند و به توبه باز نمى‌گردند و تاخير انتقام تو آنان را از پشيمانى باز مى‌دارد.

(17) تو با آنها بردبارى نمودى كه به فرمان آيند و مهلت دادى چون قدرت تو هيچگاه به انتها نرسد پس هر كس سزاوار سعادت بود سرانجام كار او را به سعادت آوردى و هر كس در خور شقاوت بود او را واگذاشتى تا به شقاوت رسيد.

(18) همه سوى فرمان تو باز مى‌گردند و كارشان به حكم تو منتهى مى‌شود ملك تو از طول مهلت آنان سستى نپذيرد و حجت تو از ترك شتاب باطل نشود.

(19) برهان تو برپاى است و پادشاهى تو بر جاى و زوال نپذيرد پس عذاب دائم آنكس را بود كه از تو روى بگرداند و نوميدى و خوارى آن را كه از در خانه‌ى تو محروم گردد و بدترين بدبختيها آن را كه فريفته‌ى مهلت شود.

(20) در عذاب تو بسيار ماند و عقاب تو بر وى دراز گردد، آرزوى گشايش از او دور و اميد نجات بر روى او بسته، قضاى تو عدل است و جور در آن راه ندارد، و داورى تو از روى داد و انصاف، و تو بر او ستم نكردى‌

(21) دليلهاى پى در پى و روشن آوردى و زبان بهانه‌جوى را بر بستى و از پيش تخويف كردى و به لطف ترغيب فرمودى و مثلها زدى و مهلتها دادى و در عذاب تاخير كردى و مى‌توانستى تعجيل نمائى و به حلم مدارا كردى و مى‌توانستى عتاب كنى‌

(22) حلم تو از ناتوانى نبود و مهلت تو از سستى نه اعراض تو از كيفر آنان نه از بيخبرى است و تاخير عذاب آنان نه از مسامحه، بلكه تا حجت تو تمامتر باشد و كرم تو كاملتر و احسان تو بيشتر و نعمت تو افزونتر. پيوسته چنين بود و هميشه خواهد بود

(23) حجت تو بزرگتر از آنست كه به كمال وصف توان كرد و بزرگوارى تو بالاتر از آنكه كنه آن را بتوان بشناخت و نعمت تو افزونتر از آنكه همگى را شماره توان كرد و احسان تو بيش از آنكه كمترين آن را شكر توان گذارد.

(24) بى‌زبانى مرا از سپاس تو بازداشت و ناتوانى از تمجيد تو زبان مرا بست. منتها كار من آنكه اقرار كنم كه خاموش ماندم نه به ميل خود بلكه از ناتوانى.

(25) اكنون قصد آستان تو دارم و از تو مى‌خواهم مرا نيك پذيرائى كنى، پس بر محمد و آل او درود فرست و راز مرا بشنو و دعاى مرا مستجاب كن و روز مرا به نااميدى به پايان مبر و دست رد بر پيشانى من مزن و بازگشت مرا به كرامت مقرون دار و باز آمدن مرا نزد خود نيز، كه تو هر چه بخواهى بر تو دشوار نيست و هر چه از تو خواهند از اجابت مسئول آنان عاجز نمانى. تو بر هر چيز توانائى و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظيم.