دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) اى كه رحم مى‌كنى بر كسى كه بندگان بر او رحم نمى‌كنند.

(2) و اى كه مى‌پذيرى كسى را كه سرزمين‌ها او را نمى‌پذيرند.

(3) و اى كه گدايان خويش را تحقير نمى‌كنى.

(4) و اى كه اصرار كنندگان درگاهت را نوميد نمى‌سازى.

(5) و اى كه دست رد بر سينه گستاخان جسور بر خود نمى‌زنى.

(6) و اى كه تحفه كوچك را برمى‌گزينى، و اندك عملى را كه براى تو انجام شود سپاس مى‌دارى.

(7) و اى كه عمل كم را سپاس مى‌دارى و پاداش بزرگ عطا مى‌كنى.

(8) و اى كه به هر كس به تو نزديك شود نزديك مى‌شوى.

(9) و اى كه فراريان از خود را به سوى خود مى‌خوانى.

(10) و اى كه نعمت را تغيير نمى‌دهى، و در انتقام شتاب نمى‌ورزى.

(11) و اى كه نيكى را بار مى‌آورى تا زيادش كنى، و از بدى مى‌گذرى تا به كلى محوش سازى.

(12) اميد و آرزوها پيش از پايان كرمت حاجت روا بازمى‌گردند، و ظرف خواسته‌ها از ريزش جودت پر مى‌شوند، و توصيف‌ها پيش از رسيدن به حقيقت وصفت از هم مى‌پاشند؛ پس تو راست بالاترين برترى فوق هر برتر، و تو راست ارجمندترين شكوه فوق هر شكوه.

(13) هر بزرگى در برابر تو كوچك است، و هر شريفى در برابر شرف تو حقير است؛ آنان كه بر غير تو درآمدند نوميد و تهيدست ماندند، و آنان كه سر راه غير تو نشستند زيان ديدند، و آنان كه سراغ غير تو رفتند ضايع شدند، و آنان كه سرزمين خرمى غير سرزمين خرم فضل تو جستند به قحطى دچار گشتند.

(14) در خانه‌ات به روى علاقمندان باز، و جود و بخششت براى درخواست كنندگان روا، و فريادرسى تو به فرياد خواهان نزديك است.

(15) آرزومندان از درگاهت نوميد نگردند، و آنان كه بر سر راهت نشينند از عطايت مأيوس نشوند، و آمرزش خواهان به سبب كيفرت به بدبختى نرسند.

(16) سفره روزيت براى گنهكارانت گسترده است، و بردبارى تو سر راه ستيزندگانت نشسته است. عادت تو احسان به بدكاران است، و روش تو مهربانى با تجاوزگران، تا جايى كه درنگ و بردبارى تو آنان را از توبه و بازگشت فريب داده، و مهلت دادنت آنان را از دست كشيدن از گناه بازداشته.

(17) و تنها از اين رو در عذابشان درنگ كرده‌اى تا به فرمانت بازگردند، و از آن جهت مهلتشان داده‌اى كه به دوام سلطنت خود اطمينان دارى، پس هر كه شايسته سعادت باشد كارش را به سعادت پايان دهى، و هر كه سزاوار شقاوت باشد به شقاوتش مى‌سپارى.

(18) همه آنان به حكم تو بازخواهند گشت، و كارهاشان به امر تو خواهد انجاميد. در مدت دراز مهلتشان حجت تو سست نگردد، و به خاطر شتاب نكردن در عذابشان برهان تو باطل نشود.

(19) حجت تو برپا و بطلان ناپذير است، و سلطنت ثابت و بى زوال؛ پس افسوس هميشگى براى كسى است كه از تو روى برتابد، و يأس ذلت بار براى كسى است كه از تو نوميد گردد، و بدترين بدبختى براى كسى است كه به تو غره شود.

(20) چقدر در عذاب تو خواهد گشت، و چقدر در كيفر تو حيران و سرگردان خواهد ماند! وه چه دور است كه در كار او گشايش حاصل شود، و چه نوميد است از اين كه آسان برهد! و اين از حكم عادلانه توست كه در آن ستم نمى‌ورزد، و از حكم منصفانه توست كه بر او جفا نمى‌كنى.

(21) زيرا حجت‌ها را پياپى فرستاده، و عذر و بهانه‌ها را گوشزد نموده، و هشدارهاى لازم را پيشتر داده، و با زبان نرم تشويق نموده، و مثل‌هاى گوناگون زده، و مهلت دراز داده‌اى، و با آن كه قدرت بر شتاب داشتى عذاب را تأخير افكنده، و با آن كه قادر بر پيشدستى بودى درنگ و تأمل نموده‌اى.

(22) البته درنگ تو از روى عجز، و مهلت دادنت از سر سستى، و خودداريت از روى غفلت، و انتظار بردنت مداراى چاره پذير نيست، بلكه براى آن است كه حجتت رساتر، و كرمت كامل‌تر، و احسانت پر پيمانه‌تر، و نعمتت تمام‌تر باشد، همه اينها از ازل با تو بوده، و تا ابد هم با تو خواهد بود.

(23) حجت تو بزرگتر از آن است كه همه را وصف توان كرد، و ارجمنديت بالاتر از آن است كه به عمق حقيقتش توان رسيد، و نعمت‌هايت بيش از آن است كه همه را شمار توان كرد، و احسانت بيش از آن است كه شكر تو را بر كمترين آن به جاى توان آورد.

(24) و حقا سكوتم مرا در سپاس و تايشت مقصر نموده، و خودداريم از سخن مرا در تمجيدت به لكنت افكنده، و نهايت كارى كه توانم كرد اقرار به درماندگى است اى خداى من ؛ نه اين كه نخواهم بلكه نمى‌توانم.

(25) هان، اينك منم كه قصد وارد شدن بر تو را دارم، و صله و عطاى تو را خواستارم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و راز و نياز مرا بشنو، و دعايم را مستجاب كن، و روزم را به نوميدى پايان مده، و در مورد خواسته‌ام دست رد به سينه‌ام مزن، و مرا با اكرام و سربلندى از نزد خود برگردان، و با اكرام و احترام به سوى خود بازگردان، كه تو در آنچه بخواهى در تنگنا نباشى، و نسبت به آنچه از تو خواهند ناتوان نيستى، و تو بر هر چيز توانايى، و هيچ حركت و نيرويى نيست جز به يارى خداى والا و بزرگ.