دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) اى آنكه رحم مى‌كند كسى را كه بندگان به او رحم نمى‌كنند،

(2) و اى آنكه مى‌پذيرد كسى را كه اهل شهرها او را نمى‌پذيرند،

(3) و اى آنكه نيازمندانش را خوار نمى‌گرداند، و

(4) اى آنكه اصراركنندگان خود را نوميد نمى‌سازد،

(5) و اى آنكه دست رد و منع بر پيشانى كسانى كه به محبت او اعتماد دارند نمى‌زند،

(6) و اى آنكه چيز خردى را كه به او ارمغان دهند مى‌پذيرد و اندك چيزى را كه براى او انجام دهند جزا مى‌دهد،

(7) و اى آنكه عمل كم را مى‌پذيرد و پاداش بزرگ مى‌دهد،

(8) و اى آنكه نزديك مى‌شود به كسى كه به او نزديك شود،

(9) و اى آنكه به سوى خود مى‌خواند كسى را كه از او رو برگرداند،

(10) و اى آنكه نعمت را تغيير نمى‌دهد، و به كيفر رساندن (گنهكار) شتاب نمى‌كند،

(11) و اى آنكه نيكى را به بار مى‌آورد تا آن را بيافزايد، و از بدى درمى‌گذرد تا آن را ناپديد كند،

(12) آرزوها پيش از رسيدن به منتهى و پايان جود تو با (روا شدن) حاجتها برگشتند، و جامهاى حاجتها و خواسته‌ها به جريان و روان شدن جود و بخشش تو پر شد، و اوصاف پيش از رسيدن به (كنه) وصف تو از هم گسيختند، زيرا بلندترين بلندى بر بالاى هر بلندى، و بزرگترين بزرگى بر بالاى هر بزرگى بس ترا است،

(13) هر بزرگى در برابر تو خرد، و هر ارجمندى در كنار ارجمنديت خوار است، آنانكه به سوى غير تو آمدند نوميد گشتند، و آنانكه جز تو را درخواست نمودند زيان كردند، و آنانكه به درگاه جز تو فرود آمدند تباه شدند، و نعمت خواهان جز كسى كه از فضل و احسان تو نعمت خواست دچار خشكسالى گرديدند،

(14) در (رحمت) تو به روى آنانكه خواهانند باز است، و بخشش تو براى درخواست كنندگان مباح و روا است، و فريادرسيت به فريادرس خواهان نزديك است‌

(15) اميدواران از تو محروم نمى‌مانند، و درخواست‌كنندگان از عطا و بخششت نوميد نمى‌گردند و آمرزش‌خواهان به عذاب و كيفرت بدبخت نمى‌شوند

(16) روزى تو براى كسى كه معصيت و نافرمانيت كرده گسترده، و حلم و بردباريت براى آنانكه با تو دشمنى نموده رو آوردنده است، (زيرا) عادت و روش تو به بدكاران احسان و نيكى است، و طريقه‌ى تو بر تجاوزكنندگان از حد رحمت و مهربانى است تا اينكه مهلت دادن تو ايشان را از بازگشت مغرور ساخته، و شتاب نكردن تو (در كيفر) آنها را از بازايستادن (و مرتكب نشدن گناه) باز داشته،

(17) و اينكه آنان را مهلت داده‌اى براى آنست كه به فرمان تو باز گردند، و اينكه درباره‌ى (كيفر) آنها شتاب ننمودى از جهت دوام ملك خود مى‌باشد، پس هر كه سزاوار سعادتمندى بوده پايان كارش را نيكبخت گردانيدى، و هر كه شايسته‌ى بدبختى بوده او را از جهت بدبختى خوار ساختى،

(18) همه‌ى ايشان (خوبان و بدان) به حكم تو مى‌رسند، و گفتار و كردارشان به فرمان تو باز مى‌گردد و طول مدت (مهلت) ايشان حجت و دليل تو را (در انتقام) سست نساخته، و از جهت شتاب نكردن در (بازخواست) اينان دليل آشكار تو باطل و نادرست نشده،

(19) حجت و دليل تو پا برجا است كه باطل نمى‌شود، و سلطنت تو ثابت و هميشگى است كه نيست نمى‌گردد، پس عذاب هميشگى كسى را است كه از تو برگشته، و نوميدى خواركننده كسى را است كه از تو نوميد گرديده، و بدبخت‌ترين بدبختى براى كسى است كه به (كرم) تو مغرور و فريفته شود،

(20) چه بسيار است پى در پى باز گشت او در عذاب تو، و چه طولانى است سرگردانيش در كيفر تو، و چه دور است پايان غم و اندوهش، و چه نوميد است از رهائى يافتن به آسانى (همه‌ى اين گرفتارى) از روى عدل در حكم تو است كه در آن ظلم نمى‌كنى، و از روى انصاف و دادگرى در فرمان تست كه بر او ستم نمى‌نمائى،

(21) براى آنكه حجتها و دليلهايت را پى در پى و به كمك يكديگر گردانيده‌اى، و دليلها را بيان كرده و آشكار ساخته‌اى، و تهديد و ترساندن را اعلام نموده‌اى، و در ترغيب (به پاداش) لطف و نيكوئى بجا آورده‌اى و (در قرآن) مثلها زده و داستانها بيان فرموده‌اى، و مهلت دادن را طولانى كرده و (كيفر را) به تاخير انداخته‌اى در حاليكه تو بر شتاب كردن توانائى، و شتاب نكردى و تو بشتاب نمودن قادرى،

(22) مكث و درنگ نمودن تو نه از روى ناتوانى است و مهلت دادنت نه از روى سستى است، و خودداريت نه از روى بى‌خبرى است، و به تاخير انداختنت نه از روى خوشرفتاريست بلكه براى آنست كه حجت تو رساتر، و كرم و بخشش تو كاملتر، و نيكى تو فراوانتر، و نعمت تو تمامتر باشد، و همه‌ى آنچه گفته شد بوده و هميشه بوده و هست و هميشه خواهد بود،

(23) حجت و دليل تو بزرگتر از آنست كه به همه‌ى آن وصف شود، و بزرگى تو بالاتر از آنست كه كنه و حقيقت آن به حدى درآيد، و نعمت تو افزونتر از آنست كه همه‌ى آن شمرده شود، و نيكى تو بيشتر از آنست كه بر كمتر آن سپاس گزارده شوى،

(24) و خاموشى مرا از سپاس گزاردن تو ناتوان ساخته، و خوددارى مرا از بزرگ داشتن تو درمانده كرده، و نهايت كوشش من (در سپاسگزارى) اعتراف به درماندگى است نه از روى بى‌رغبتى و دورى گزيدن از سپاسگزارى اى خداى من بلكه از روى ناتوانى است،

(25) پس اينك منم كه آمدن به درگاه تو را قصد مى‌كنم و عطاى نيكو از تو مى‌خواهم، پس بر محمد و آل او درود فرست و مناجاتم را بشنو، و دعا و درخواستم را روا ساز، و روزم را به نوميدى به پايان مرسان، و در خواهشم دست رد و منع بر پيشانيم مزن، و رفتنم را از نزد خود و بازگشتنم را به سويت گرامى دار، زيرا تو به آنچه بخواهى گرفتار سختى نمى‌شوى، و از آنچه از تو خواسته شود ناتوان نيستى، و تو بر هر چيز توانائى، و انتقال (از گناه) و توانائى (بر طاعت) (نيست جز به يارى خداى بلندمرتبه‌ى بزرگ)