دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) اى كسى كه رحمت مى‌آورد بر آن كه بندگان بر او بى‌مهرند.

(2) و اى كسى كه پناه مى‌دهد آن را كه در شهرها آواره و سرگردان است.

(3) و اى كسى كه نيازخواهان خويش را بى‌قدر و خوار نمى‌دارد.

(4) و اى كسى كه اصرار ورزان نيازخواه را نوميد نمى‌سازد.

(5) و اى كسى كه بر سينه‌ى گستاخان پرناز پر تمنا دست رد نمى‌زند.

(6) و اى كسى كه پيشكش بى‌مقدار مى‌پذيرد، و كار ناچيز را شكر مى‌گزارد.

(7) و اى كسى كه بر اندك، سپاس مى‌گويد و پاداش بزرگ مى‌دهد.

(8) و اى كسى كه به آن كه بر او نزديكى جويد، نزديك مى‌شود.

(9) و اى كسى كه به سوى خود مى‌خواند هر كه را كه از او روى گرداند.

(10) و اى كسى كه نعمت خود را دگرگون نمى‌سازد، و در عذاب شتاب نمى‌ورزد.

(11) و اى كسى كه نيكى را بارور مى‌سازد تا آن را ببالد، و از كار زشت مى‌گذرد، تا آن جا كه آن را ناپديد مى‌سازد.

(12) (اى خدا!) آرزوها پيش از رسيدن به نهايت كرم تو برآورده مى‌شوند. جام‌هاى خواهش‌ها از ريزش سخاى تو سرشار مى‌گردند، و وصف‌ها در توصيف و ثناى تو درمانده‌اند. پس تو راست برترى كه برتر از هر برترى، و (تو راست) جلال و احتشام، كه بالاتر از هر جلال و احتشامى.

(13) و تويى كه هر بزرگى در پيشگاه تو خرد، و هر شريفى، در جوار شرف تو بى‌مقدار است. آنان كه جز بر تو وارد شدند، نوميد گشتند؛ و آنان كه جز تو را خواستند، خود را باختند؛ و آنان كه جز بر تو فرود آمدند، تباه شدند؛ و آنان كه جز از فضل تو طلب كردند، بى‌چيز شدند.

(14) درگاه رحمت تو به روى مشتاقان باز، و سخاى تو بر درخواست كنندگان رواست، و دادخواهى تو بر دادخواهان نزديك است.

(15) آرزومندان، از تو بى‌نصيب نگردند، و بخشش خواهان، از تو نوميد نشوند، و آمرزش‌طلبان از عذاب تو شوربخت و تيره‌روز نگردند.

(16) بساط رزق تو بر گناهكاران، گسترده، و بردبارى‌ات بر دشمنان، آماده است. نيكى به بدكاران، آيين تو، و شفقت و مهلت بر درازدستان و گستاخان، راه و رسم توست، تا آن جا كه تأخير و درنگ تو، آنان را فريفته و از خوددارى از گناه واداشته، و مهلت‌ورزى و شفقت تو، آنان را از دل كندن از گناه، بازداشته است.

(17) حال آن كه مداراى تو تنها براى آن است كه به فرمان تو بازآيند، و شفقت و مهلت تو، از اين روست كه پادشاهى‌ات با دوام و همواره است. براى همين، آن كه از سعادتمندان بود، سرانجام كاميابش كردى، و آن كه درخور شوربختى، در نهايت تيره‌بخت و خوار گرديد.

(18) همه ناگزير به فرمان تو بازمى‌گردند، و كارشان به تو پايان مى‌گيرد. دراز زيستنشان نيروى تو را سست، و درنگ تو در عذاب ايشان، برهان تو را باطل نمى‌سازد.

(19) چرا كه برهان تو پابرجا و باطل ناشدنى، و نيروى تو پايدار و بى‌زوال است. پس عذاب هميشگى، براى كسى است كه از تو برگشته، و ناكامى خواركننده، كسى راست كه از تو نوميد است. بدترين تيره‌روزى، از آن كسى است كه به تو مغرور گشته است.

(20) چه بسيار در عذاب تو مى‌ماند! و چه طولانى در كيفر تو سرگشته خواهد بود! و چه دور است پايان اندوهش! و چه نوميد است از گشايش و رهايى! (همه‌ى اين گرفتارى‌ها) ريشه در فرمان عادلانه‌ى تو دارد كه در آن، ستم نمى‌ورزى، و از داورى منصفانه‌ى تو مايه مى‌گيرد كه از آن، دور نمى‌افتى.

(21) به راستى كه برهان‌ها را از پى هم آشكار كردى، و زبان بهانه‌جويى را بستى و بر تهديد، پيشى گرفتى، و مهرورزانه، تشويق كردى، و مثل‌ها را آورده، مهلت را به درازا بردى و به تأخير افكندى، حال آن كه بر شتاب ورزى توانايى، و درنگ كردى، در حالى كه بر سبقت گرفتن نيرومندى.

(22) نه درنگ و تأخيرت از ناتوانى است، و نه مهلت ورزى‌ات از سستى، و نه خوددارى‌ات از غفلت، و نه انتظارت سازش و نرمى است؛ بلكه اين همه، از آن روست كه برهان تو روشن‌تر و رساتر، و بزرگوارى و عطابخشى‌ات كامل‌تر، و احسان و نيكى‌ات انبوه‌تر و بسنده‌تر، و نعمتت تمام‌تر است. همه اينها بود و هميشه تو چنينى و چنين نيز خواهى بود.

(23) برهان تو برتر از آن است كه به وصف درآيد؛ و عظمت و شكوهت بالاتر از آن است كه نهايت ژرفاى آن، توصيف گردد؛ و نعمت تو بيشتر از آن است كه به شماره آيد؛ و نيكى‌ات انبوه‌تر از آن كه اندكش را شكر بگزارند.

(24) اكنون خاموشى، مرا از ستايش تو به عجز آورده، و خوددارى از ثناى تو مرا درمانده كرده است، و نهايت كوشش من اقرار به درماندگى است، نه از دلزدگى- اى خداى من-، كه از سر عجز و ناتوانى است.

(25) اكنون كه چنين است، اين منم كه آهنگ درگاه تو دارم و استقبال نيكوى تو را مى‌طلبم. پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و راز دلم را بشنو، و خواندم را پاسخ ده، و روز مرا به ناكامى پايان مده، و در خواهشم دست رد بر سينه‌ام مزن، و رفتنم را از درگاه تو و بازآمدنم را به سوى تو، گرامى دار؛ زيرا كه در آنچه اراده كنى، دچار تنگنا نمى‌شوى، و از برآوردن خواهش‌ها درنمى‌مانى، و تو بر هر چيز توانايى؛ و هيچ جنبش و نيرويى نيست، جز به خداوند والاى بزرگ.