دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه داریوش شاهین

(1) مهربانا، اى كه به كسى رحمت مى‌آورى كه هيچ بنده‌اى به او رحم نكند.

(2) اى كه شهر رانده را تو مى‌پذيرى و پناه مى‌دهى.

(3) اى كه نيازمند را تو خوار و شرمسار نمى‌گردانى.

(4) اى كه بسيار حاجتمندان را مايوس و نوميد نمى‌سازى.

(5) اى كه دست رد بر سينه مهرجويان خويش نمى‌نهى، و آنان را كه در تو افراط و تجاوز مى‌كند، از خود دور نمى‌كنى.

(6) اى كه هر اطاعت كوچكى را مى‌پذيرى و هر كردار ناچيزى را پاداش مى‌دهى.

(7) اى آنكه حتى اعمال كوچك را مى‌پذيرى و پاداش مى‌بخشى.

(8) اى كه به آنكس كه به تو نزديك شود، تو به او نزديكتر شوى.

(9) اى كه عاصى و سركش از فرمان خويش را به سوى خود مى‌خوانى.

(10) اى كه نعمت خويش ديگرگون نكنى، و در كيفر گناهكار نشتابى.

(11) اى كه نيكى را به ثمر مى‌رسانى تا بر سود آن بيفزائى، و از بدى مى‌گذرى تا كه پنهانش سازى.

(12) حكمت آموزا، آمال و آرزوهايمان پيش از آنكه به پايان بى‌انتهاى خود رسند، اجابت شدند. جام نياز ما از جوشش جويبار بخششت لبريز شد. اى كه انديشه از وصف تو ناتوان گردد. زيرا كه تو فرازى، و جلال تو برتر از هر عظمت و جلالى است.

(13) جليل و جبارا، هر بزرگى در برابر تو كوچك، و هر شريف و گرانقدرى در برابر تو خوار و بى‌قدر باشد. بخشنده و مهربانا، آنانكه رو به سوى غير تو آوردند، مايوس و نوميد شدند، و كسانيكه از غير تو سود خواستند، زيان ديدند. آنانكه رو به درگاه غير تو آوردند، روسياه شدند، و نيازمندانى كه جز از تو فضل و نياز طلبيدند، گرفتار قحطى و سختى و بدبختى شدند.

(14) قدير و قدوسا، در احسان تو به روى نيازمندان باز، و بخشش و كرمت در حق نيازخواهان رواست. يكتا و بى‌شريكا، تو به فرياد مظلوم و محروم مى‌رسى،

(15) و اميدواران، هرگز از تو نوميد نشوند و حاجتمندان را مايوس نگردانى، و آمرزش‌طلبان را نگونبخت و افسرده نسازى.

(16) خلاق و رزاقا، خوان نعمت بى‌انتهاى تو حتى در برابر عاصيان و كافران گسترده، و شكيبائيت در انتقام از آنانكه از فرمان تو روى برتافته، بر آنان هميشه رسيده است. رسم و راه تو در حق بدكاران، پيوسته احسان نمودن، و آئين و روش تو در حق متجاوزان از رحمتت، لطف و مهربانى كردن است. رحيم و رحمانا، مهلت و فرصتى كه به بدكاران دادى تا «توبه» كنند و به تو بازآيند، آنان را به غرور و فريب كشاند، و شكيبائيت در كيفر آنان، موجب تداوم گناهشان شد.

(17) حال آنكه آنان غافل از فرصت و مهلت و بازگشت به سوى تو هستند. عدالت پرورا، اگر در كيفر كافران و عاصيان شكيب آوردى، بدان سبب بود كه بر اقتدار و جاودانگى خويش اعتماد و اطمينان داشته‌اى. از اينرو، سزاوار سعادت را در پايان، جزاى نيك بخشيدى، و شايسته نكبت و ذلت را سرانجام ذليل و خوار كردى.

(18) نيكان و بدان هميشه به فرمان تو بازگردند، و كارشان به امر تو چنين و چنان شود. فرصت و مهلتى كه به آنان داده‌اى، هرگز دليل سستى قدرت تو نيست، و شكيبائى در كيفرشان دليل تو را بر كيفر آنان باطل نسازد.

(19) گواه تو بر آنان پايدار، و پادشاهيت جاودانه است و نابودى نپذيرد. پس عذاب جاودان تو بر آن كسى است كه روى از تو برتابد، و خوار و شرمسار كسى است كه از تو نوميد و مايوس شود. نگونبخت‌ترين بخت برگشتگان آنكس است كه به احسان تو مغرور شود، و در عصيان بر تو بى‌پروائى كند.

(20) چنين بخت برگشته‌اى، چه بسيار به زجر و شكنجه بازآيد، و چه روزگار كيفر ديدنش از تو بس دراز باشد. غمش را پايانى و رهائى يافتنش را سرانجامى نيست. تو از روى عدل خويش در حق آنان داورى كنى، و هرگز بر آنان ستمى نكنى. فرمانت از روى انصاف است و ظلمى به كسى روا نمى‌دارى.

(21) غفور و غفارا، بى‌گمان كه تو دلائل خويش عيان ساخته‌اى، و بيم از عذاب اعلام فرموده‌اى، و در تشويق و ترغيب، راه لطف و مهربانى در پيش گرفته‌اى. براى ما مثالها آورده‌اى و داستانها بيان داشته‌اى، و مهلت و فرصت را طولانى كرده‌اى و كيفر را به تاخير انداخته‌اى. حال آنكه، تو بر شتاب عذاب قادرى، اما چنان نكنى و البته كه تو در هر كار نيرومند و توانائى.

(22) معز و منعما، اگر در كار عذاب درنگ و شكيب آوردى، هرگز از روى ضعف و سستى نباشد، و اگر به ما مهلت و فرصت داده‌اى، هرگز از روى ناتوانى نيست. مهلت تو از بى‌خبرى، و تاخير تو به دليل لطف تو نيست. بلكه هر دو به اين دليل است تا حجت و نعمت و كرمت بر ما تمام شود. و تمام اينها از پيش بوده و حال هست، و آينده نيز خواهد بود.

(23) كريم و برترا، دليل تو برتر از آنست كه جملگى وصف و توصيف شود. و مجد و بزرگواريت بالاتر از آنست كه به نقطه انتها و پايانى رسد. نعمت تو افزونتر از آنست كه يك يك همه در شماره آيد، و نيكى تو بيشتر از آنست كه حتى مقدار كمى از آنرا سپاس گوئيم.

(24) قدير و قدوسا، از ناتوانى و خردى خودم در عظمت حمد تو ديگر سكوت اختيار كرده‌ام، و از ضعف و سستى خود در بزرگ داشتن تو درمانده گرديده‌ام. اوج و غايت سعى و كوشش من اينست كه به درماندگى خويش در برابر تو اعتراف كنم. اين اعتراف نه از سر بى‌ميلى و دورى از شكر و سپاس از تو است، بلكه بر اثر عجز و ناتوانى و ضعف و سستى من باشد.

(25) عابد نوازا، اينك اين منم كه عزم و قصد آستان تو دارم و عطاى نيكو از تو مى‌خواهم. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. اى داناى هر راز و بر هر خبر آگاه. اينك تو رازم بشنو، و حاجتم بپذير، و روزم را با ياس و نوميدى به شب نرسان و چون نياز به تو آورم، دست رد بر سينه نيازمند من مگذار، و آنگاه كه به سوى تو مى‌آيم مرا عزيز خويش بدار. زيرا تو در آنچه خواهى به تنگى و سختى نيفتى، و از اداى آنچه از تو خواهند، عاجز نشوى، زيرا كه تو بر هر چيز بس توانائى. قادرا، ما را هيچ تحولى در كار و هيچ قدرتى در نياز نباشد، مگر به يارى خداى برتر و بزرگ.