دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه داریوش شاهین

(1) بى‌شريكا، هيچكس را آن توان نيست تا به نهايت سپاس و شكر تو رسد، مگر اينكه در همان زمان، احسان ديگرى از تو، به او خواهد رسيد كه بر او شكر و سپاسى ديگر واجب مى‌گردد.

(2) چنين كسى هر چند كوشد به غايت طاعت از تو نتواند رسيد و در برابر آن، و فضل و احسانت، روى عجز و انكسار بر خاك سايد.

(3) بى‌نيازا، سپاسگوترين بندگان تو، از شكر تو عاجز، و عابدترين ستايندگان تو از طاعت تو ناتوان باشند.

(4) هيچكس را آن سزاوارى نيست تا مورد آمرزش تو قرار گيرد، و هيچ كس را آن شايستگى نيست تا جلب رضايت تو كند.

(5) معبودا، آنكس را كه بيامرزى بر او منت نهاده‌اى، و از هر كس كه تو خشنود شوى، بر او احسان فرموده‌اى.

(6) بنده نوازا، تو بر هر كردار ناچيزى و اطاعت بى‌مقدارى، پاداش بسيار مى‌دهى. كار نيكوى هر كس به اراده و خواست خودش بود كه مى‌توانسته چنين كنند يا نكنند، اما تو جزاى نيكو و ناگسسته به همه مى‌بخشى.

(7) قدرتمندا، نه چنين باشد، بلكه تو بر نيك و بد هر كس قادر بودى حتى پيش از آنكه آنان ياراى انجام نيك و بد داشته باشند. براى آنان پاداش قرار دادى، حتى پيش از آنكه سر به فرمان تو گذارند. زيرا كه تو احسانگر و منعم و خطابخش و جرم‌پوشى.

(8) چنين است كه جمله آفريدگان يكدل و يكزبان گويند كه: تو هر كس را كيفر دهى بى‌ظلم و ستم دهى. آنان همه گواهند كه اگر به كسى از بدى ايمنى دهى، در حق او بسيار احسان نموده‌اى. همه، اى قادر متعال، به عجز خويش در شكر و سپاس از تو اعتراف دارند.

(9) بدينسان اگر شيطان آنان را از راه اطاعت و هدايت تو گمراه نسازد، هيچ گناهكارى، در پى گناه نرود. اگر او ناحق و ناراست را به شكل زيباى حق و راست، نمى‌آراست، هيچ گمراهى دل به بيراهه نمى‌داد.

(10) سبحانا، پاكى تراست. وه كه چه كرم و نعمتت بر آن كس كه مطيع تو شد، و يا كفران نمود، آشكار است. توئى كه فرمانبردار را با آنچه آماده ساخته‌اى، پاداش مى‌دهى، و نافرمان و عصيانگر را به قدرت شكيب خويش، فرصت رحمت و استغفار مى‌بخشى. به هر يك از آن دو گروه، پاداش و كيفرى مى‌دهى كه شايسته چنان پاداش و كيفر هستند،

(11) و بر هر يك از آنان چنان نعمت داده‌اى كه كردارشان در برابر آن احسان ناچيز نباشد.

(12) بعيد و دور نبود كه مومن به پاداش عظيم تو نوميد گردد، و اجر خويش از كف دهد، اما تو به فضل خويش كردار خرد و ناچيز دنيائى او را به پاداش عظيم آخرت اجر بخشيدى.

(13) پس تو، رزق بهاى روزى‌ات را كه او خورده طلب نكرده‌اى، و در بهره‌مندى از وسايل و لوازمى كه از آنها سود مى‌برد تا به تو نزديك شود، بر او سخت و تنگ نگرفته‌اى. اگر تو چنين مى‌كردى، رنج عبادت و سعى اطاعتش، در برابر كوچكترين احسان تو، هيچ مى‌شد، و در گرو نعمتهاى ديگر تو بود. حال كه احوال چنين است، پس كيست كه سزاوار پاداش تو شود؟ هيچ كس! در چه زمانى؟ هرگز!

(14) برترا، اين روى و روز كسى است كه از تو اطاعت كرده، و آئين كسى است كه در بندگى‌ات كوشيده. اما آن كس كه در فرمان تو عصيان كرده و ميل به خلاف نموده، تو در كيفر چنين خطاكارى هم شتاب نكردى. شايد كه روى از گناه برتابد و به انابت ميل كند. هر چند كه در نخستين نافرمانى سزاوار تمام كيفرهاى رنج‌آور و عظيم كه براى بندگان نافرمان خويش آماده كرده‌اى، مى‌شد، اما باز به او مهلت دادى.

(15) بدينسان هر كيفر تلخى كه برايش به تاخير افتاد، و هر عذابى كه از او دور شد، همه دليل بر گذشت تو و رضايت به كمترين شكر تو بود.

(16) كريما، كيست كه در عزت و كرم، به والائى تو رسد؟ كيست نگونبخت‌تر از آن كس كه خشنودى تو نخواهد؟ هيچ كس! چه كسى؟ هيچ كس! عزيزا، تو برتر از آنى كه جز به احسان وصف شوى. پاك‌تر از آنى كه جز از عدل تو از چيز ديگرى بيمناك شوند. از آن نمى‌ترسيم كه به عاصيان ستم كنى، و يا آنانكه در رضايت تو كوشيده‌اند، پاداش دهى، بلكه همه از عدل دادگرانه تو بيمناكند. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. دعا پذيرا، آرزويم برآورده ساز، و چنان كن كه هدايتت بر من فزونى گيرد و به يارى آن در كردار نيك و رضاى تو بيشتر كوشم و بيگمان كه تو بسيار نعمت‌بخش بزرگوارى.