دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) بار خدايا! كسى به پايان شكر و سپاس نمى‌رسد جز آنكه از احسان و نيكى‌ات چيزى برايش فراهم مى‌آيد كه او را به شكرى ديگر وادار مى‌گرداند،

(2) و هر چه كوشش نمايد به حدى از طاعتت نخواهد رسيد جز آنكه در برابر استحقاق تو بر اثر فضل و احسانت عاجز و ناتوان است،

(3) سپاسگزارترين بندگانت از سپاست، و پرستنده‌ترين آنان از فرمانبرداريت ناتوان است.

(4) كسى شايستگى آمرزش تو، و سزاوار خشنودى تو نمى‌باشد،

(5) هر كه را بيامرزى از انعام تو، و از هر كه خشنود گردى از احسان تو است.

(6) عمل اندكى كه بپذيرى را سپاس گفته، و به اطاعت و فرمانبردارى اندك پاداش مى‌دهى، كه گويا شكر بندگانت كه پاداششان را بر آن لازم گردانيده‌اى، و جزاى ايشان را بزرگ نموده‌اى، كارى است كه بى‌عنايتت بر امتناع و بازايستادن از آن قدرت دارند، پس از اينرو آنها را پاداش داده‌اى، يا سبب آن سپاسگزارى به دست تو نبوده، و از اينرو اينان را جزا داده‌اى.

(7) پروردگارا! اينگونه نيست، بلكه تو مالك و قادر ايشان بوده‌اى پيش از آنكه بر بندگيت توانا شوند، و پاداششان را آماده نموده‌اى پيش از آنكه به فرمانبريت درآيند، و اين براى آنست كه طريقه‌ى تو انعام، و روش تو احسان و نيكى، و راه تو عفو و گذشت است.

(8) از اينرو همه‌ى آفريدگان اعتراف دارند كه هر كه را كيفر دهى ستمكار نيستى، و گواهند هر كه را عافيت داده‌اى درباره‌ى او احسان نموده‌اى، و همه درباره‌ى خود به ناتوانى از آنچه سزاوار مى‌باشى اقرار دارند،

(9) و اگر شيطان آنان را از طاعت و پيرويت نفريبد گناهكارى تو را عصيان نمى‌كرد، و اگر او باطل و نادرستى را برايشان به صورت حق نشان نمى‌داد گمراهى از راهت گمراه نمى‌گشت.

(10) پاك و منزهى، چه روشن است كرم و بزرگواريت در رفتار با كسى كه اطاعت و فرمانبرى كرده يا عصيان و نافرمانيت را نموده است، فرمانبردار را براى آنچه خود برايش آماده ساخته‌اى پاداش داده، و در كيفر گناهكار در آنچه انجام داده با توانائى مهلت مى‌دهى،

(11) به هر يك آنچه سزاوار آن نيستند را عطا فرموده، و بر هر يك آنچه اعمالشان از آن كوتاهست احسان نموده‌اى.

(12) و اگر فرمانبردار را بر آنچه تو او را بر آن وادار ساخته‌اى پاداش مى‌دادى، نزديك بود كه پاداش تو را نيابد، و نعمت و بخششت از دست او برود، ولى به كرم و بزرگواريت او را بر عمل در مدت كوتاه دنيا، به پاداش در مدت دراز هميشگى آخرت، و بر كردارى كه پايانش نزديك بوده و زائل‌نشدنى است، به پاداشى كه پايانش طولانى و جاودانه است پاداش داده‌اى.

(13) آنگاه از او در آنچه از روزى تو خورده و به وسيله‌ى آن بر طاعت و فرمانبريت توانائى يافته، عوض نخواستى، و او را در ابزارى كه به كار بردن آنها را وسيله‌ى رسيدن به آمرزش تو قرار داده سختگيرى ننموده‌اى، و اگر با او چنين رفتارى مى‌كردى آنچه براى آن رنج كشيده و آنچه در آن كوشش نموده، در برابر كوچكترين احسانها و نعمتهايت از دست رفته بود، و در نزدت براى باقى نعمتهايت در گرو مى‌بود، پس كى چيزى از پاداشت را سزاوار است، نه، كى.

(14) خدايا! اين حالت كسى است كه فرمانبردارى تو را كرده، و روش كسى است كه در بندگيت كوشيده، اما كسى كه امرت را به جاى نياورده و نهيت را مرتكب گشته، پس در كيفرش شتاب نكردى تا حال خود را در معصيتت به حال توبه و بازگشت به طاعتت تغيير دهد، و به راستى كه در اولين دفعه‌اى كه قصد نافرمانيت را نمود همه‌ى كيفرهايت كه براى همه‌ى آفريدگانت آماده ساخته‌اى را سزاوار مى‌گرديد.

(15) پس هر كيفرى را كه از او به تاخير انداختى، و هر عذاب خواركننده‌اى كه از او بازداشتى، چشم‌پوشى از حق خود و خشنودى به كمتر از استحقاق خويش مى‌باشد.

(16) خداوندا! كيست بزرگوارتر از تو، و كيست بدبخت‌تر از كسى كه برخلاف رضاى تو تباه گردد، نه، كيست، زيرا تو بزرگترى از اينكه جز به احسان و نيكى وصف شوى، و پاك و منزهى از اينكه جز از عدلت بترسند، ترس از آن نيست كه بر كسى كه تو را معصيت كرده ستم كنى، و پاداش آنكه تو را خشنود گردانيده فروگذارى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و آرزويم را به من ببخشاى، و هدايت و راهنمائيت را بر من بيفزا، كه به وسيله‌ى آن به توفيق در اعمالم برسم، زيرا تو بسيار نعمت‌دهنده و بزرگوارى.