دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، كس هنوز سپاس نعمتت را چنان كه بايد به جاى نياورده كه نعمت ديگرش ارزانى دارى و شكرى ديگرش واجب گردانى.

(2) بار خدايا، بنده‌ى تو، هر چه در طاعت تو كوشد به جايى نرسد و از طاعت تو، آنسان كه در خور فضل اوست، قاصر آيد.

(3) بار خدايا، شكرگزارترين بندگان تو از سپاس تو عاجزاند و عبادت كننده‌ترين عابدان تو در عبادت خويش قاصر.

(4) هيچ كس مستحق آن نيست كه تواش بيامرزى و آمرزش تو به پاس شايستگى او باشد و هيچ كس مستحق آن نيست كه تو از او خشنود باشى و به حق سزاوار اين خشنودى تو بود.

(5) پس هر كه را آمرزيده‌اى از انعام توست و از هر كه خشنود گشته‌اى از فضل و احسان تو.

(6) بار خدايا، در برابر اندك سپاسى جزاى فراوان دهى و در برابر اندك طاعتى ثواب بسيار چنان كه گويى شكرگزارى بندگانت- با آنكه در برابر آن برايشان ثوابى مقرر داشته‌اى و اجرى عظيم داده‌اى- چيزى است كه آنان را در برابر تو ياراى سر برتافتن از آن بوده است كه پاداششان مى‌دهى، يا آنكه خود سبب آن نبوده‌اى كه اكنون جزايشان عطا مى‌فرمايى!

(7) نه چنين است- اى خداوند من- كه زمام كار بندگان تو به دست تو بوده پيش از آنكه توان عبادتشان باشد و ثواب ايشان را مهيا كرده‌اى پيش از آنكه به اطاعتت روى آرند. زيرا شيوه‌ى تو بخشندگى است و خوى تو نيكوكارى است و راه و آيين تو بخشايندگى.

(8) بار خدايا، همه‌ى آفريدگان معترفند كه هر كه را عقوبت كنى بر او ستم نكرده‌اى و همگان بر اين گواهند كه هر كه را از عذاب رهايى بخشى در حق او احسان كرده‌اى و همه اقرار مى‌كنند كه حق عبادت و شكر تو را آن چنان كه در خور آن هستى به جاى نياورده‌اند.

(9) بار خدايا، اگر آدميان را شيطان نفريفته و از طاعت تو بازنداشته بود، هيچ گنهكارى جامه‌ى جان به گناه نمى‌آلود و اگر باطل را در چهره‌ى حق جلوه نمى‌داد هيچ گمگشته‌اى راه تو گم نمى‌كرد.

(10) خداوندا، منزهى تو. وه كه چه آشكار است نشان كرم تو در معامله با آن كه اطاعتت كند يا معصيتت ورزد: فرمانبردار را پاداش نيكو مى‌دهى و حال آنكه تو خود توان فرمانبردارى‌اش داده‌اى و كيفر گناهكار را با آنكه در مواخذتش قدرت دارى به تاخير مى‌افكنى.

(11) هر دو را چيزى عنايت مى‌كنى كه نه سزاوار آن بوده‌اند و اعمالشان از احسانى كه در حقشان روا مى‌دارى قاصر است.

(12) بار خدايا، اگر آن را كه فرمانبردار توست، به مقتضاى عملش- كه تو خود بر آنش گماشته‌اى- پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه ثواب تو از دست بدهد و نعمتى كه عنايتش داشته‌اى زايل گردد. ولى تو به كرم خود، در برابر اندك زمانى عبادت در اين دنياى فانى، پاداشى طولانى و جاويدان مى‌دهى و در برابر اعمالى زودگذر ثوابى بى‌پايان و بى‌زوال عطا مى‌فرمايى.

(13) فراتر از اين، از بنده‌ى خود كه از روزى تو خورده است و هم بدان توان طاعتش بود عوض مطالبه نكرده‌اى. براى رسيدن به آمرزش تو ابزارى به كار داشته كه تو بر سر آن بر او تنگ نگرفته‌اى. بار خدايا، اگر نه چنين كرده بودى، بنده‌ى تو همه‌ى آنچه را به رنج فراهم كرده و به كوشش فرا چنگ آورده بود در برابر كمترين انعام و احسانت از دست مى‌داد و خود در گرو ديگر نعمتهايت در نزد تو باقى مى‌ماند. پس در اين حال چه وقت مستحق چيزى از ثواب تو مى‌بود؟ هيچگاه.

(14) اى خداى من، اين حال كسى است كه تو را فرمان برده باشد و راه كسى است كه تو را عبادت كرده باشد. اما در كيفر آن كس كه در امر تو عصيان ورزيده و مرتكب مناهى شده، تعجيل نكردى باشد كه از معصيت تو دست بردارد و به طاعت تو باز گردد، حال آنكه در همان نخستين گناه، مستحق همه عقوبتهايى بود كه براى همه‌ى آفريدگانت مهيا داشته‌اى.

(15) بار خدايا، اگر كيفر گناهان را به تاخير افكنده‌اى و در خشم و انتقام و عقاب درنگ كرده‌اى، چشم پوشى توست از حق تو، و خشنودى توست، بى‌آنكه چنين خشنودى بر تو لازم آمده باشد.

(16) پس اى خداوند، چه كسى از تو كريم‌تر است؟ چه كسى شقى‌تر است از آن شوربخت كه پاى در راه خلاف رضاى تو نهد و خود را به هلاكت رساند. نه هيچ كس. بار خدايا، تو فراتر از آن هستى كه جز به احسانت وصف كنند و كريم‌تر از آن هستى كه جز به سبب دادگرى، از تو بيمناك شوند. از جور تو بر كسى كه عصيان مى‌كند حيفى نيست و كسى كه به راه رضاى تو مى‌رود از آن بيم ندارد كه در پاداش او غفلت ورزى. پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و آنچه مرا آرزوست بر من ارزانى دار و بر هدايت من بيفزاى تا توفيق عملم نصيب گردد. انك منان كريم.