دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه تقدسی نيا

(1) بار خدايا! هيچ كس به پايان شكر و سپاس تو نمى‌رسد مگر اين كه از احسان و نيكى تو چيزى بر او فراهم آيد كه او را به شكرى ديگر وادار مى‌گرداند.

(2) و هر چند كوشش نمايد به درجه‌اى از طاعت و فرمانبرداريت نخواهد رسيد جز آن كه در برابر استحقاقت بر اثر فضل و احسانت عاجز و ناتوان است.

(3) پس شاكرترين بندگانت از شكر و سپاس تو عاجز، و عابدترين آنان از طاعتت ناتوان و مقصر است.

(4) هيچ كس شايستگى ندارد كه به سبب استحقاقش او را مورد مغفرت قرار دهى، و يا به علت سزاواريش از او راضى و خشنود گردى.

(5) پس هر كس را بيامرزى به خاطر احسان تو است، و از هر كس راضى و خشنود شوى به واسطه‌ى فضل و لطف تو است.

(6) به شكر و سپاس كم پاداش مى‌دهى، و به طاعت و فرمانبردارى كم ثواب عنايت مى‌كنى، تا آنجا كه گوئى شكرگزارى بندگانت كه ثواب را براى شكرگزارى آنان واجب كرده‌اى و اجرشان را عظيم ساخته‌اى چيزى است كه آنان توان امتناع از اين سپاس را بدون قدرت و توانايى دادن تو در پيشگاهت دارند لذا به آنان پاداش عنايت كرده‌اى، يا گويى كه سبب آن به دست تو نبوده و لذا به آنان مزد عطا كرده‌اى.

(7) اما چنين نيست بلكه اى خداى من تو مالك امر آنان بوده‌اى پيش از آن كه مالك عبادت تو گردند، و مزد و ثوابشان را آماده نموده‌اى قبل از آن كه به طاعتت درآيند، و اين از آن جهت است كه سنت و طريقه‌ى تو انعام و عادتت احسان، و طريقه‌ات عفو و گذشت است.

(8) از اين رو همه‌ى بندگان اعتراف دارند كه هر كس را (به خاطر گناهش) عقوبت كنى ظالم و ستمكار نيستى، و شهادت مى‌دهند كه هر كس را عفو كنى درباره‌ى او احسان نموده‌اى و همه‌ى بندگان در مورد خويش به تقصير از انجام آنچه تو سزاوارى اقرار دارند.

(9) پس اگر شيطان آنها را از طاعت تو فريب نمى‌داد هيچكس تو را عصيان نمى‌كرد، و اگر او باطل را به صورت حق براى ايشان تصوير نمى‌كرد هيچكس از راه تو گمراه نمى‌شد.

(10) پس منزهى تو، چه روشن است كرم و بزرگواريت در معامله و رفتار با كسى كه تو را اطاعت يا عصيان نموده است، كه از شخص مطيع و فرمانبردار آنچه خود برايش فراهم ساخته‌اى تشكر كرده و پاداش مى‌بخشى، و گنهكار را با آن كه شتاب و عجله در كيفرش در دست تو است مهلت مى‌دهى.

(11) و به هر دو گروه (مطيع و گنهكار) چيزى (پاداش و مهلت) عطا فرموده‌اى كه سزاوار آن نيستند، و بر هر يك تفضلى فرموده‌اى كه عملشان قاصر است.

(12) و اگر مطيع را به مجرد عملش با اين كه خود قدرت بر انجام آن را به او داده‌اى پاداش مى‌دادى بيم آن بود كه پاداش تو را از دست بدهد، و نعمت تو از وى زايل گردد، اما تو چنين نكردى بلكه با لطف و كرم خود او را در برابر انجام عملى در مدت كوتاه فانى به مدت طولانى هميشگى جزا و پاداش بخشيدى، و در مقابل عمل و هدف زودگذر پاداش مستمر و دائم عنايت كرده‌اى.

(13) آنگاه در برابر روزى كه از تو خورده تا قدرت بر اطاعتت پيدا كرده از او مطالبه‌ى عوض نفرمودى، و او را در وسايل و ابزارى كه با آنها به مغفرت تو راه يافته سخت‌گيرى نفرمودى، و اگر با او چنين رفتار مى‌نمودى آنچه از (عبادت و بندگى) كه براى آن رنج كشيده و در راه آن سعى و تلاش نموده در برابر كوچكترين نعمتهايت از دستش مى‌رفت، و سرانجام خود در پيشگاهت در برابر ساير نعمتهايت درگير و مى‌ماند، پس چه وقت مى‌تواند مستحق پاداش و ثواب تو گردد؟ نه!... چه وقت؟!...

(14) اين اى معبود من حال كسى است كه تو را طاعت كرده، و روش كسى است كه به عبادت تو پرداخته، اما كسى كه به امر تو عصيان ورزيده، و نهيت را مرتكب شده، در كيفر و انتقامش عجله و شتاب نكردى، تا شايد حالت نافرمانيش را به حال توبه و بازگشت به طاعتت مبدل سازد، و حقا اين بنده‌ى گنهكارت در اولين لحظه‌اى كه تصميم بر عصيان تو را گرفت مستحقق تمام عقوبتهايى شد كه براى همه‌ى آفريدگانت آماده ساخته‌اى.

(15) پس هر كيفر و عذابى را كه از او به تأخير انداختى و هر نقمت و عقابى را كه از او بازپس داشته‌اى چشم پوشى از حق خود و رضايت دادن به كمتر از استحقاق خويش مى‌باشد.

(16) با وجود اين كيست كريم‌تر و بزرگوارتر از تو اى خداى من و كيست بدبختر از كسى كه در راه مخالفت تو هلاك گردد؟ نه هيچ كس از تو گرامى‌تر و از او بدبخت‌تر نيست، زيرا تو بزرگتر از آنى كه جز به احسان و نيكى وصف شوى، و گرامى‌تر از آنى كه جز از عدالت تو، از تو بترسند، و بيم آن نيست كه بر كسى كه معصيت تو كرده ستم كنى، و يا از اجر و پاداش كسى كه تو را خشنود ساخته غافل باشى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و آرزوى مرا برآور، و هدايتت را بر من بيفزا كه به وسيله‌ى آن به توفيق در كار خود دست يابم. زيرا تو بسيار بخشنده و كريمى.