دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خدايا كسى در باب شكر كردن به مرتبه‌اى نمى‌رسد مگر اينكه احسان ديگرى از طرف تو شامل حال او مى‌گردد.

(2) و از طاعت تو مقدارى به جا نمى‌آورد، هر چند كه بكوشد، زيرا كه مقصر است و سزاوار فضل توست.

(3) (خداوندا!) شاكرترين بندگانت از به جا آوردن شكرت عاجز و ناتوان، و عابدترين آنها از عبادتت قاصر هستند.

(4) (خدايا!) آمرزش هيچ كس بر اساس استحقاقش بر تو واجب نيست؛ و رضايت هيچ كس به سبب درخواست بر تو لازم نيست.

(5) (اى خدا!) هر كسى را بيامرزى، از روى احسان توست و از هر كسى رضايتمند شوى، از روى فضل توست.

(6) (خدايا!) شكرگزارى كم بنده‌ات را خوب پاداش مى‌دهى و طاعت اندك او را اجر و ثواب مى‌دهى تا جايى كه گويى شكر بندگان خود را- كه به علت آن ثوابشان را واجب كرده‌اى و اجر و پاداش بزرگ‌تر از شكرشان داده‌اى- امرى است كه خود مى‌توانند آن را مالك شوند و تو تنها پاداش داده‌اى، و يا سبب اين شكرگزارى به دست تو نبوده و تنها به آنان پاداش داده‌اى.

(7) بلكه اى خداى من! پيش از آن كه مالك چيزى از عبادت تو شوند، تو مالك همه‌ى امورشان بوده‌اى و قبل از آنكه به طاعت تو اقدام نمايند، مزدشان را مهيا كرده‌اى، زيرا كه سنت تو خير رساندن، عادت تو احسان كردن و راه تو عفو و بخشش است.

(8) پس همه‌ى آفريدگان اعتراف دارند كه هر كه را عقوبت كنى، در حق او ظلم نكرده‌اى و شاهدند كه به خاطر تفضلت براى آنان عافيت مى‌خواهى و همه نسبت به آنچه كه سزاوار آن هستند، اقرار مى‌كنند.

(9) اگر شيطان، آنان را از طاعت خود فريب نمى‌داد، هيچ گناهكارى گناهى انجام نمى‌داد و اگر شيطان، حق را در چشم ايشان به صورت باطل در نمى‌آورد، هيچ گمراهى از راه تو منحرف نگشته بود.

(10) (اى خدا!) پس پاك و منزهى تو، چقدر آشكار است كرم تو در معامله با كسى كه از تو اطاعت و يا نافرمانى كرده است و آنكه تو را اطاعت كند، از آنچه كه خود را برايش فراهم ساخته‌اى، اجر و پاداشش مى‌دهى و كسى را كه معصيت كرده در كارى كه عجله در عذابش به دست توست، مهلت مى‌دهى.

(11) (خدايا!) به آن دو آنچه را عطا نموده‌اى كه مستحق آن نبوده‌اند و به هر يك از آنان فضلى عطا فرموده‌اى كه عمل آنان در حد آن نبوده است.

(12) اگر مطيع و فرمانبردار را به كارى كه بر او تكليف نموده‌اى، پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه از ثواب تو محروم شود و نعمتت از او زايل مى‌گردد، ولى تو با كرم خود او را در برابر اعمال مدتى كوتاه و از دست رفتنى، پاداش طولانى و هميشگى دادى؛ و در برابر اهداف نزديك و زايل شدنى (دنيا)، به نتايج طولانى و پاينده‌ى (آخرت) رساندى.

(13) سپس در برابر رزق و روزى كه از خوان نعمت تو خورده بود تا به وسيله‌ى آن براى طاعت تو قدرت داشته باشد، با او معامله‌ى پاياپاى نكردى و او را در وسيله‌اى كه با آن به آمرزش تو برسد، سخت‌گيرى ننمودى؛ و اگر با كسى كه مطيع تو بود، چنين رفتار مى‌نمودى، حاصل همه‌ى سعى و رنج‌هاى او در مقابل كوچك‌ترين نعمت‌ها و الطافت از دست رفته بود و او در برابر بقيه‌ى نعمت‌هايت گروگان مى‌ماند؛ پس چه وقت، مستحق ثواب تو مى‌شد؟ نه هيچ گاه.

(14) خداى من! اين است حال كسى كه از تو فرمان برده است و راه كسى كه تو را عبادت كرده است و اما آن كسى كه از دستورات تو سرپيچى كرده و نواهى تو را مرتكب شده و در كيفر كردن او عجله ننمودى تا شايد كه حال معصيت و گناهش به حال توبه و بندگى برگردد، در صورتى كه در همان اول بارى كه مرتكب نافرمانى تو شد، مستحق عقوبتى بود كه براى تمام بندگانت فراهم ساخته‌اى.

(15) بنابراين هر آن چه از عذاب را كه به تأخير انداخته‌اى و هر آن چه از عقوبت و انتقام را- كه حق توست- كه چشم‌پوشى كرده‌اى و راضى شدى به آن چه كه كمتر از حق توست.

(16) اى خداى من! چه كسى بزرگوارتر از توست؟ و چه كسى بدبخت‌تر از آن كسى است كه بر اثر مخالفت تو هلاك شده؟ نه، هيچ‌كس. پس تو بالاتر از آن هستى كه جز به احسان توصيف شوى و بزرگوارتر از آنى كه جز به عدل از تو بترسند؛ ترسى از آن نيست كه بر معصيت كار جور و ستم نمايى و خوف آن نيست كه ثواب كسى كه تو را راضى نموده واگذارى، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و مرا به آن چه كه آرزو دارم برسان و مرا به هدايت خود در انجام كارهاى خوب به توفيق برسان، چرا كه تو بخشنده‌ى كريمى.