دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه لطیف راشدی

(1) حمد و ستايش خدايى را كه اول است و پيش از او اولى نبود و آخر است بى‌آن كه بعد از او آخرى باشد.

(2) خدايى كه ديده‌هاى بينندگان از ديدنش قاصر و انديشه‌هاى وصف كنندگان از وصفش عاجز و ناتوان است.

(3) خدايى كه آفريدگان را به دست قدرت خود، پديد آورد و آنان را بر اساس خواست خود آفريد.

(4) و آنان را به راهى كه مى‌خواست، هدايت كرد و در راه محبت و عشق خود برانگيخت؛ در حالى كه از حدودى كه براى آنها معين نموده، قدمى پيش و پس نتوانند نهاد.

(5) و براى هر يك از آنان، روزى معلوم و تقسيم شده‌اى قرار داد. به هر كه بيشتر داد، احدى نمى‌تواند اندكى از آن بكاهد و به هر كه كمتر داد، هيچ كس نمى‌تواند بر آن بيفزايد.

(6) خداوند متعال سپس براى او (انسان) در زندگى عمرى موقت، معين فرمود و پايانى محدود، قرار داد كه با گذر عمر خود به سوى آن گاه برمى‌دارد و با سپرى شدن سال‌هايش به آن نزديك‌تر مى‌شود؛ همين كه به پايان مدت خود رسيد و پيمانه‌ى عمرش لبريز شد خداوند متعال جانش را مى‌گيرد و او را به طرف ثواب فراوان يا عذاب وحشتناك خود رهسپار مى‌سازد تا به عدالت خود، بدكاران را به واسطه‌ى عمل بد خود مجازات كند و نيكوكاران را به سبب كردار نيك خويش پاداش دهد.

(7) منزه و پاك است نام‌هاى او و پيوسته و هميشگى است نعمت‌هاى او؛ هيچ كس نمى‌تواند بر كار او خرده بگيرد، ولى اوست كه از همگان بازخواست مى‌كند.

(8) حمد و سپاس خدايى را كه اگر شناخت حمد و سپاسگزارى خويش را در برابر آن همه نعمت‌هاى پياپى كه بر بندگان خود فروفرستاه، از آنان دريغ مى‌داشت، آنها در نعمت‌ها تصرف نموده و سپاسگزارى نمى‌كردند و از روزى‌اش فراخى مى‌يافتند و شكرش را به جا نمى‌آورند.

(9) اگر چنين بودند، از مرز و حدود انسانيت خارج شده، به مرز حيوانيت تنزل مى‌كردند و چنان مى‌شدند كه خداوند متعال در كتاب محكم خود توصيف كرده است: «آنان جز به چارپايان نمى‌مانند، بلكه از چارپايان هم گمراه‌ترند.»

(10) سپاس خدايى را كه خود را به ما شناساند و راه سپاسگزارى و شكرگزارى‌اش را به ما الهام كرد و درهاى علم ربوبيت خود را به روى ما گشود و ما را به اخلاص در توحيد و يگانگى‌اش راهبرى كرد و ما را از الحاد و شك در كار خودش دور ساخت.

(11) سپاس خدا را چنان سپاسى كه با آن در گروه بندگان شكرگزارش زندگى كنيم و با آن از هر كه خواستار خشنودى و بخشايش او مى‌باشد و پيش جسته، سبقت بگيريم.

(12) آن چنان سپاسى كه پرتواش تاريكى‌هاى برزخ (قبر) را بر ما روشن گرداند و راه رستاخيز را براى ما آسان و هموار نمايد و جايگاه ما را نزد گواهان روز رستاخيز بلند و رفيع گرداند؛ در روزى كه هر كسى به جزاى عمل خود مى‌رسد، بدون اينكه به كسى ستمى برود؛ روزى كه هيچ دوستى نمى‌تواند از دوست خود، دفع ضرر و عذاب نمايد و كسى آنان را يارى نمى‌كند.

(13) آن چنان سپاسى از ما تا على عليين بالا رود در كتاب نوشته شده‌اى كه فرشتگان مقرب بر آن ناظرند.

(14) آن چنان سپاسى كه چون چشم‌ها از بيم روز قيامت خيره شوند، چشم‌هاى ما به آن روشن گردد و چون چهره‌ها سياه شوند، چهره‌هاى ما به آن سپيد و نورانى گردد.

(15) آن چنان سپاسى كه پرتواش ما را از آتش دردناك خدايى برهاند و در پناه كرمش جاى دهد.

(16) حمد و سپاسى كه آن چنان ما را به خدا نزديك كند كه جا را براى فرشتگان مقرب او تنگ كنيم و در آن اقامتگاه جاويد كه جايگاه كرامت و عزت اوست و تحول و دگرگونى نپذيرد، در جمع پيامبران مرسل او درآييم.

(17) حمد و سپاس خدايى را كه زيبايى‌هاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزيهايى پاكيزه را براى ما به طور مستمر قرار داد.

(18) و ما را آن چنان برترى داد كه بر همه‌ى آفريدگان، سلطه يابيم؛ آن گونه كه تمام آفريدگان او به قدرتش فرمانبردار ما هستند و به نيرو و عزتش از اطاعت ما ناچارند.

(19) حمد و سپاس خداوندى را كه در احتياج و نياز ما را از غير خود فروبست؛ پس ما چگونه مى‌توانيم سپاس او را به جا آوريم و يا چه زمانى مى‌توانيم شكرش را بگزاريم؟ نه، نمى‌توانيم؛ چنين كارى محال است.

(20) حمد و سپاس خداوندى را كه در ما ابزارهاى گشودن اندام را قرار داد و وسايل بستن آنها را مقرر فرمود و ما را از نسيم زندگى بهره‌مند ساخت و اندام‌هايى براى انجام دادن كارها در بدن ما قرار داد. ما را از روزى‌هاى پاكيزه و گوارا اطعام كرد و به فضل خويش توانگرمان ساخت و بر ما منت نهاد و ما را سرمايه (سعادت) بخشيد.

(21) سپس به ما دستوراتى داد تا فرمانبردارى‌مان را بسنجد و از انجام دادن محرمات، نهى فرمود تا شكرمان را بيازمايد، اما ما فرمانش را نافرمانى كرديم و بر مركب محرماتش سوار شديم. با اين حال به عقوبت ما نشتافت و در انتقام گرفتن از ما عجله نكرد؛ بلكه به رحمت و كرامت خود با ما مدارا كرد و به مهربانى خويش از روى حلم و بردبارى، بازگشت ما را انتظار كشيد.

(22) سپاس خداوندى را كه ما را به توبه و بازگشت از گناه، راهبرى كرد و اگر فضل او نبود، هيچ گاه به آن راه نمى‌يافتيم و اگر از فضل او همين يك نعمت را به حساب آوريم، خواهيم ديد كه عطاى او در حق ما نيكو و احسانش درباره‌ى ما بزرگ و فضل و كرمش بر ما عظيم است.

(23) زيرا روش او در باب توبه با پيشينيان، چنين نبوده است. (خداوند متعال) قطعا آن چه را كه در تاب و توان ما نبوده از ما برداشته و جز به اندازه‌ى توانمان به ما تكليف نفرموده است؛ ما را جز به كار آسان نگماشته و براى هيچ يك از ما حجت و بهانه‌اى باقى نگذاشته است.

(24) پس اگر از ميان ما كسى به هلاكت و نابودى برسد، او خود باعث نابودى خود شده است و خوشبخت از ما كسى است كه به سوى درگاه او روى آورده است.

(25) حمد و سپاس خداوند را به اندازه‌ى تمام آن سپاسى كه مقرب‌ترين فرشتگان و گرامى‌ترين آفريدگان و پسنديده‌ترين ستايش كنندگان در پيشگاهش او را ستايش كرده‌اند.

(26) سپاسى برتر از هر سپاس ديگر، آن گونه كه پروردگار ما از تمام آفريدگان خود برتر است.

(27) سپس او را حمد و سپاسى در برابر تمام نعمت‌هايش كه عطا كرده است به ما و بندگانى كه در گذشته بوده‌اند و بندگانى كه در آينده خواهند آمد؛ سپاسى به تعداد تمام اشيايى كه علم او بر آنها احاطه دارد و به جاى هر يك از نعمت‌هايش به اندازه‌ى همه‌ى نعمت‌هايش سپاس چندين برابر، به طور جاويد و هميشگى تا روز قيامت.

(28) حمد و سپاسى كه حد و مرز ندارد و حسابش به شمارش در نيايد و پايانش را نهايتى و زمانش را انقطاعى نباشد.

(29) حمد و سپاسى كه باعث رسيدن به فرمانبردارى و بخشش او و سبب خشنودى‌اش و وسيله‌ى آمرزش او و راهى به سوى بهشت او گردد و پناهگاهى باشد از عذاب او و ايمنى باشد از خشم او و يار و ياورى باشد بر طاعت او و مانعى باشد از نافرمانى او و مددى باشد بر اداى حق او و تكاليف او.

(30) حمد و سپاسى كه به وسيله‌ى آن در ميان دوستان نيكبختش، نيكبخت شويم و به سبب آن در زمره‌ى گروهى كه به شمشير دشمنانش شهيد شده‌اند، قرار گيريم كه همانا او يارى دهنده و ستوده است.