دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) ستايش خداى را كه اول است و پيش از اولى نبوده، و آخر است و پس از او آخرى نباشد.

(2) همان كه ديده‌هاى بينندگان از ديدنش قاصر است، و انديشه وصف كنندگان از وصفش عاجز.

(3) آفريدگان را به قدرت خويش از هيچ آفريد، و آنان را به خواست خويش بى هيچ نمونه‌اى پديد آورد.

(4) سپس آنان را در راهى كه مى‌خواست روان ساخت، و در راهى كه دوست مى‌داشت برانگيخت، نه مى‌توانند از آنچه خداوند آنان را به سوى آن پيش برده عقب افتند، و نه مى‌توانند به سوى آنچه خداوند آنان را از آن عقب افكنده پيشى جويند.

(5) و براى هر جاندارى از آنان خوراك معلوم و قسمت شده‌اى از روزى خويش قرار دارد، نه كاهنده‌اى از سهم آن كس كه خدايش افزوده تواند كاست، و نه افزاينده‌اى بر سهم آن كه خدايش كاسته تواند افزود.

(6) سپس براى او در زندگانى سرآمدى خاص معين كرد، و مدتى محدود قرار داد، كه با روزهاى عمرش به سوى آن گام برمى‌دارد، و با سال‌هاى روزگارش به سرعت به آن نزديك مى‌شود، و همين كه به آخرين گامش رسد، و حساب عمرش را سراسر بپيمايد، او را بگيرد و به سوى آنچه او را بدان فراخوانده بود از پاداش فراوان، يا كيفر سهمگين خود رهسپار نمايد، تا كسانى را كه بدى كرده‌اند به اعمالشان كيفر دهد و كسانى را كه نيكى كرده‌اند به پاداش نيك رساند.

(7) و اين از روى عدالت اوست، كه نام‌هايش مقدس، و نعمت‌هايش پياپى و آشكار است، «از آنچه مى‌كند بازخواست نشود و آفريدگان همه بازخواست شوند».

(8) و ستايش خدايى را كه اگر بندگانش را از شناخت سپاس و ستايش خود بر بخشش‌هاى پياپى كه به آنان ارزانى داشته، و نعمت‌هاى پشت در پشت كه بر آنان تمام ساخته بازمى‌داشت، آنان در بخشش‌هاى او تصرف نموده و ستايشش نمى‌كردند، و از روزيش فراوان برخوردار شده و سپاسش نمى‌گزاشتند.

(9) و اگر چنين بودند از مرزهاى انسانيت بيرون رفته و به مرز حيوانيت در مى‌آمدند، و چنان مى‌شدند كه خداوند در آيه محكم كتابش فرموده: «آنان جز مانند چهارپايان نيستند بلكه گمراه‌ترند».

(10) و ستايش خداى را بر آن كه خود را به ما شناساند، و شكر خود را به ما الهام نمود، و درهايى از علم و اعتقاد به پروردگارى خويش را به روى ما گشود، و ما را به اخلاص در يكتاپرستى خويش ره نمود، و از كجروى و شك درباره خود دور ساخت.

(11) ستايشى كه با تكرار آن در ميان آفريدگان سپاسگزارش به سر بريم، و بر پيشى گيرندگان به سوى خشنودى و گذشتش پيشى گيريم.

(12) ستايشى كه خداوند بدان سبب تاريكى‌هاى برزخ را براى ما روشن سازد، و راه رستخيز را بر ما آسان نمايد، و مقام و منزلت ما را نزد جايگاه گواهان، شريف و آبرومند گرداند «در روزى كه هر كس به آنچه به دست آورده پاداش داده شود و آنان هرگز ستم نبينند»؛ «روزى كه هيچ دوست و وابسته‌اى به كار دوست و وابسته خود نيايد و يارى هم نشوند».

(13) ستايشى كه از ما به سوى بالاترين مقامات بهشتى، در ميان ديوانى نوشته شده كه مقربان درگاه الهى گواه آنند، بالا رود.

(14) ستايشى كه به سبب آن ديدگان‌مان روشن شود آن گاه كه ديدگان (از هول قيامت) خيره ماند، و چهره‌هامان سپيد شود آن گاه كه پوست چهره‌ها سياه گردد.

(15) ستايشى كه بدان سبب از آتش دردناك خدا آزاد و به جوار گرامى خدا واصل گرديم.

(16) ستايشى كه بدان سبب دوشادوش فرشتگان مقرب خدا شويم، و قرين پيامبران مرسل او گرديم، در سراى اقامتى كه زوال نپذيرد، و محل كرامت او كه تغيير نيابد.

(17) و ستايش خدايى را كه شكل و شمايل‌هاى نيكو را براى ما انتخاب كرد، و روزى‌هاى پاكيزه را بر ما روان ساخت.

(18) و ما را با قدرت بخشيدن بر همه آفريدگان بر آنان برترى داد، از اين رو همه آفريدگان او به قدرتش مسخر مايند، و به عزتش سر به فرمان ما دارند.

(19) و ستايش خدايى را كه در نياز را جز به خودش به روى ما بست، پس چگونه توانيم او را ستود؟ يا كى توانيم سپاسش گزارد؟ نه، هيچ گاه.

(20) و ستايش خدايى را كه آلات داد و دهش را در ما به هم پيوست، و ابزار قبض و گيرش را براى ما قرار داد، و ما را از ارواح و نسيم‌هاى زندگى بهره‌مند ساخت، و اعضاى كار و كردار را در ما استوار كرد، و ما را به روزى‌هاى پاكيزه پرورانيد، و به فضل و بخشش خود بى نياز گردانيد، و به من و نعمتش خرسند و توانگر نمود.

(21) سپس ما را فرمان داد تا فرمانبرى ما را بيازمايد، و نهى كرد تا شكرمان را امتحان كند (كه آيا نعمت‌هاى او را در جاى خود به كار مى‌بريم يا نه)، ولى ما از راه فرمانش منحرف شديم، و در جاده‌هاى نهى او گام نهاديم، اما او در كيفر ما شتاب نكرد، و در سركوب ما عجله ننمود، بلكه در اثر رحمتش، از روى كرامت، با صبر و درنگ با ما رفتار كرد، و در اثر مهربانيش، از روى بردبارى، منتظر بازگشت ما نشست.

(22) و ستايش خدايى را كه ما را به توبه‌اى كه جز از فضل و بخشش او به دست نياورده‌ايم ره نمود، و اگر از فضل و بخشش او جز همين توبه را به شمار نياوريم باز هم نعمتش در حق ما نيكو، و احسانش به ما فراوان، و فضل و بخششش بر ما تمام است.

(23) البته روش او در قبول توبه از كسانى كه پيش از ما بودند (قوم يهود) چنين نبوده، زيرا آنچه را كه ما طاقت آن نداريم از دوش ما برداشته، و جز به اندازه توان بر ما تكليف ننموده، و ما را جز به كار آسان وانداشته، و براى احدى از ما عذر و بهانه‌اى بجاى ننهاده است.

(24) پس هلاك شونده از ما كسى است كه به خاطر نافرمانى او هلاك شود، و نيك بخت از ما كسى است كه به سوى او رغبت ورزد.

(25) و ستايش خداى را به هر ستايشى كه نزديك ترين فرشتگانش به درگاه او و گرامى‌ترين آفريدگانش نزد او و پسنديده‌ترين ستايشگران پيش او، او را ستوده‌اند.

(26) ستايشى كه بر ساير ستايش‌ها برترى يابد مانند همان برترى كه پروردگارمان بر همه آفريدگانش دارد.

(27) باز هم ستايش او را به جاى هر نعمتى كه بر ما و بر همه بندگان گذشته و حال و آينده‌اش دارد، به اندازه همه آنچه علمش به آنها احاطه دارد، و نيز به جاى هر يك از آن نعمت‌ها چندين و چند برابر آنها، هميشه و ابد تا روز قيامت.

(28) ستايشى كه حدش بى پايان، و عددش بى شمار، و آخرش بى نهايت، و مدتش نامقطوع باشد.

(29) ستايشى كه موجب پيوند به طاعت و گذشت او، و سبب خشنودى او، و وسيله آمرزش او، و راهى به سوى بهشت او، و پناهى از كيفر و انتقام او، و امانى از خشم او، و پشتيبانى بر طاعت او، و مانعى از نافرمانى او، و ياورى بر اداى حق و وظايف معين از سوى او گردد.

(30) ستايشى كه به سبب آن در ميان دوستان سعادتمندش به سعادت رسيم، و در وصف كسانى كه به تيغ دشمنانش به شهادت مى‌رسند درآييم، كه او سرپرست و ستوده است.