دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) سپاس خداى را كه اول است بى‌آنكه پيش از او اولى باشد و آخر است بى‌آنكه پس از او آخرى باشد

(2) خدايى كه ديده‌ى بينندگان از ديدن او به ناتوانى درماند و انديشه‌ى وصفگويان از تعريف او بفرسايد

(3) آفريدگان را به نقش قدرت خود، چنانكه بايد، نوآفرينى كرد و وجودشان را به خواست خود صورت بخشيد

(4) آنگاه همه‌ى آفريدگان را در مسير اراده‌ى خود راهى كرد و در جاده‌ى مهر خويش برانگيخت آفريدگان، از آنجا كه آنها را پيش رانده است واپس نمى‌توانند ماند، و از آنجا كه واپس داشته است پيش نمى‌توانند شتافت‌

(5) هر يك از آنان را خوراكى معلوم و مقسوم نهاد. روزى فراوانى را كه به هر كس دهد هيچ كس نتواند كاست و روزى هر كس را كاستى نصيب كند هيچ كس نتواند افزود

(6) آنگاه زندگى او را زمانى معين مقدر كرد و سرانجامى محدود مقرر فرمود، كه در روزگار عمر به آن سوى گام مى‌نهد و ساليان روزگار خويش را درمى‌يابد، تا چون به پايان آن رسيد و پيمانه‌ى عمرش لبريز شد جان وى را مى‌ستاند و او را با ثوابى فراوان يا عذابى دردناك به سوى خود فرامى‌خواند، تا از سر دادگرى خود، آنان را كه بد كرده‌اند به اندازه‌ى كردار كيفر دهد و آنان را كه نيكويى كرده‌اند به نيكويى پاداشها بخشد

(7) نامهاى او پاك و مقدس است و نعمتهاى او بر همه آشكار. هيچ كس را نرسد كه او را از آنچه كند باز پرسد، اما همه مورد پرسش او باشند.

(8) سپاس خداى را كه اگر معرفت ستايش خود را، از نعمتهاى پياپى كه به بندگان عطا مى‌كند، از آنان باز مى‌داشت و بندگان را از دانستن نعمتهاى پيوسته كه بر آنان تمام كرده است، محروم مى‌ساخت، همانا كه آفريدگان، آن نعمتها را از خود پنداشتندى و سپاس او نگفتندى، و در آن روزى كه عطاى اوست فراخى يافتندى و شكرانه‌ى آن بجاى نياوردندى‌

(9) و اگر چنين بودندى از مرزهاى انسانى به مرز چارپايى رانده شدندى، پس آن‌سان گرديدندى كه ايزد تعالى در كتاب استوار خود وصف فرمايد: «آنان جز به چارپايان نمانند كه از آن نيز گمراهترند»

(10) سپاس مر خداى را به آنچه از معرفت ذات مقدس خويش به ما عنايت فرمود و شكرانه‌ى خود به ما الهام كرد و به پروردگارى خود درهاى علم را بر دل ما گشود و ما را در اخلاص‌ورزى به او، در يكتا دانستن ذات مقدسش راه نمود و از الحاد و شك در معرفت ذات خويش نگاه داشت‌

(11) او را سپاس، سپاسى كه با آن زندگانى ما در زمره‌ى كسانى از آفريدگان او بگذرد كه او را مى‌ستايند و با آن سپاس بر هر كس كه به سوى خشنودى و بخشايش او پيشى مى‌جويد پيشى گيريم‌

(12) سپاسى كه به سبب آن تيرگيهاى برزخ بر ما روشن و راه رستاخيز هموار گردد و جايگاه ما را نزد آنان كه روز قيامت براى گواهى بر بد و خوب كردار آفريدگان حضور يابند بلند گرداند، روزى كه همه سزاى كردار خويش بينند، بى‌آنكه بر آنان ستمى رفته باشد. روزى كه نه يار و آشنا نياز هيچ دوستى را برمى‌آورد، نه دست يارى به سوى كسى دراز مى‌شود

(13) سپاسى كه از سوى ما در كتابى كه تفصيل حال نيكبختان در آن رقم زده شده است و مقربان درگاه حق گواهان آنند، از طرف ما به شريفترين پايه‌ى «اعلى عليين» شرف قبول يابد

(14) سپاسى كه آن هنگام كه چشمها از شرم و بيم خيره مى‌گردد، چشمان ما از اميد و سرافرازى به آن روشن شود، و هنگامى كه چهره‌ها تيرگى مى‌گيرد، رخسار ما در پرتو آن بر آفتاب طعنه زند

(15) سپاسى كه به آن در جوار كرم الهى از آتش دردناك خدا برهيم‌

(16) سپاسى كه با آن همدوش فرشتگان مقرب الهى گرديم و در پيشگاه خداوند جاى برايشان تنگ كنيم، و با آن در سرايى كه زوال نپذيرد و مينوى خرد كه دگرگونى نگيرد، به گروه پيمبران مرسل بپيونديم‌

(17) سپاس خداى را كه براى ما زيباييهاى آفرينش را برگزيد و روزى پاكيزه به سوى ما روان ساخت‌

(18) و ما را بر سراسر آفرينش به چيرگى برترى داد. پس همه‌ى آفريدگان او به قدرت وى ما را فرمانبردارند و به نيروى او به اطاعت ما ناچار

(19) سپاس خداى را كه جز به درگاه خود، در نياز بر ما فروبست. پس چگونه توان سپاسگزارى او داريم، يا چه هنگام شكرانه‌ى او بجاى توانيم آورد؟ هرگز! كى؟

(20) سپاس خداى را كه در پيكر ما ابزار گشودن اندام را تركيب فرمود و آلات درهم فروكشيدن و بستن آنها را تعبيه كرد و ما را از آسايش زندگانى كامياب ساخت، و اعضاى انجام دادن كار را در كالبد ما به طور ثابت برقرار كرد، و ما را با روزى پاكيزه پرورد و به فضل خود بى‌نياز ساخت و به عطاى خويش سرمايه بخشيد

(21) آنگاه به ما فرمان داد تا طاعت ما را بسنجد، و (از كارهايى) نهى فرمود تا شكرگزارى ما را بيازمايد پس، از فرمانش سر پيچيديم و بر توسن نافرمانى نشستيم. با اين همه، به عقوبت كردن ما پيشى نجست و در انتقامجويى از ما شتاب نورزيد، بلكه از سر رحمت با ما مدارا كرد و از روى رافت مهلت داد تا از راه خطا بازگرديم‌

(22) سپاس خداى را كه ما را به سوى توبه دلالت فرمود و اين فايده تنها از عطاى اوست كه نصيب ما مى‌شود و اگر تنها همين يك دهش از عطاهاى او را به حساب آوريم هر آينه انعام و احسان او به ما نيكو و احسانش جليل و فضلش عظيم است‌

(23) و سنت او در پذيرفتن توبه‌ى پيشينيان چنين نبوده است همانا كه بار سنگين وظيفه‌اى كه در خور توانايى ما نبود از دوش ما برداشت و جز در حد امكان ما تكليفى از ما نخواست، و ما را جز به كار آسان نگماشت،

(24) و نافرمانى هيچ يك از ما را عذر و بهانه‌اى باقى نگذاشت. پس، تنها كسى از ما نگونبخت است كه به خلاف رضاى حق، ترك طاعت كند و نيكبخت كسى است كه دل در طلب به سوى او داشته باشد

(25) سپاس مر خداى را به هر آنگونه كه فرشتگان بسيار نزديك آستان او و آفريدگان بسيار گرامى درگاه او و ستايشگران بسيار پسنديده‌ى ذات برتر او پياپى به ستايش او مشغول‌اند

(26) سپاسى برتر از سپاس ديگر سپاسگويان، در مرتبه‌اى از كمال مانند برترى پروردگار ما بر همه‌ى كائنات‌

(27) او را سپاس، سپاسى در مقابل همه‌ى نعمتهاى او كه به ما و به همه‌ى بندگانش كه به روزگار گذشته بوده‌اند و باقى بندگانش كه هستند و آيند، عنايت دارد سپاسى به شمار همه‌ى اشياء كه علم او بر آن احاطه دارد و مساوى شمار هر يك از آن اشياء به چندين برابر، هميشه، تا جاودان، تا روز رستاخيز.

(28) سپاسى كه حد آن را پايانى و شمار آن را حسابى و پايان آن را نهايتى و مدت آن را گسستگى نباشد

(29) سپاسى كه طاعت و بخشايش او را وسيلت پيوندى باشد و خشنودى او را سببى و آمرزش او را دستاويزى و مينوى او را راهى و انتقام او را پناهگاهى و خشم او را سر خط امانى و فرمانبردارى او را ياورى و نافرمانى او را مانعى و اداى حق و انجام وظايف او را مددگارى‌

(30) سپاسى كه به سبب آن در حلقه‌ى نيكبختانى كه از دوستداران اويند درآييم و در زمره‌ى كسانى باشيم كه به تيغ دشمنان او به شهادت رسيده‌اند. همانا كه او بسى يارى‌دهنده و بسى ستوده است.