دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) ستايش خداى را كه اول است بى آن كه پيش از او اولى باشد، و آخر است بى آن كه آخرى پس از او باشد.

(2) آن كه ديدگان بينندگان از ديدنش ناتوان و انديشه‌هاى توصيف كنندگان از وصف او عاجزند.

(3) به قدرت خود آفرينش را بى‌الگو ايجاد كرده و براساس اراده‌ى خود بدون نمونه‌اى به وجودشان آورد.

(4) سپس آنان را در راه اراده خود به حركت درآورد و در مسير علاقه‌مندى خويش برانگيخت، توان عقب افتادن از آنچه ايشان را بر آن جلو انداخته ندارند، و نه قدرت پيشى گرفتن از آنچه ايشان را از آن عقب انداخته. و از روزى خود براى هر جاندارى روزى معلوم و قسمت شده‌اى قرار داد،

(5) آن كه را روزى افزود كاهنده‌اى نمى‌كاهد، و آن كه را روزى كاسته افزاينده‌اى نمى‌افزايد

(6) سپس براى او در زندگانى مدتى معلوم، و پايانى معين قرار داد، كه با روزهاى عمرش به سوى آن پايان گام بر مى‌دارد و با سال‌هاى روزگارش به آن نزديك مى‌شود، تا چون به پايانش رسيده، و شمار عمرش را تمام ستاند، او را بميراند (و) به سوى آنچه او را فرا خوانده از پاداش سرسار، يا عقاب ترسناك خود (راهى مى‌كند)، تا كسانى را كه با كردارشان بد كرده‌اند كيفر دهد، و پاداش دهد كسانى را كه با كار شايسته نيكويى كرده‌اند،

(7) اين كيفر و پاداش از روى عدل اوست، پاك است نام‌هاى او، و آشكار است نعمتهايش، از آنچه مى‌كند پرسش نشود ولى ديگران پرسش شوند

(8) ستايش خداى را كه اگر بندگانش از شناخت ستايش خويش بر احسان‌هاى پياپى خود كه به ايشان داده باز مى‌داشت، و از نعمت‌هاى پيوسته كه بر ايشان كامل ساخته، همانا نعمتهايش را استفاده نموده و او را ستايش نمى‌كردند، و در روزيش فراخى مى‌يافتند و سپاس او را نمى‌گزاردند

(9) و اگر چنين بودند همانا از حدود انسانيت خارج مى‌شده و به سر حد حيوانيت داخل مى‌گشتند، و چنان بودند كه در كتاب محكمش (قرآن كريم) وصف كرده: «اينان جز به حيوان نمانند، بلكه از حيوان گمراه‌ترند».

(10) و ستايش خداى را كه خود را به ما شناساند، و سپاسش را به ما الهام كرد، و بر ما گشود درهاى علم به پروردگاريش را، و بر اخلاص در يگانگيش ما را راهنمايى فرمود، و ما را از برگشتن و ترديد در امرش دور ساخت

(11) چنان ستايشى كه با آن در ميان خلقش كه او را ستايش مى‌كنند زندگى كنيم، و به آن از كسى كه به خشنودى و عفو او پيشى جسته سبقت گيريم،

(12) چنان ستايشى كه تاريكى‌هاى برزرخ را به سبب آن بر ما روشن نمايد، و راه رستاخيز را بر ما آسان سازد، و منزل‌هاى ما را در جايگاه گواهان بزرگ گرداند، روزى كه هر كسى آنچه كرده پاداش داده مى‌شود و به ايشان ستم نمى‌نشود، روزى كه هيچ دوستى كفايت نمى‌كند دوستى را و ايشان يارى نمى‌شوند،

(13) ستايشى كه از ما به اعلى عليين بالا رود در كتاب نوشته شده‌اى كه مقربان گواه آنند،

(14) ستايشى كه ديده‌هاى ما به آن روشن گردد هنگامى كه چشم‌ها خيره شود، و صورت‌هاى ما بدان حمد سفيد گردد آن هنگام كه پوست‌ها سياه شوند،

(15) ستايشى كه به آن از آتش دردناك خدا آزاد و به جوار نيكويش رهسپار شويم،

(16) ستايشى كه به واسطه‌ى آن با فرشتگان نزديكش رقابت نماييم، و با پيامبران فرستاده‌اش گرديم آييم در سراى ماندگارى كه هميشگى است، و در جايگاه ارجمندش كه دگرگون نمى‌شود،

(17) و ستايش خداى را كه براى ما زيبائى‌هاى آفرينش را برگزيد، و روزى‌هاى پاكيزه را به ما پرداخت كرد،

(18) و ما را با تسلط بر تمام آفريده‌ها برترى داد، از اين رو تمام آفريدگانش به قدرت او فرمانبر مايند و به نيروى او به طاعت ما بازگردند،

(19) و ستايش خداى را كه جز به سوى خود در نيازمندى را به روى ما بست، پس چگونه توان ستايش او را داريم؟ يا كى سپاس او را بجاى مى‌آوريم؟ نه، كى مى‌توانيم،

(20) و ستايش خداى را كه ابزار گشودن (اندام) را در ما سوار كرد، و تجهيزات بستن را براى ما ايجاد فرمود، و ما را از روان‌ها (يا نسيم‌هاى) زندگى بهره‌مند ساخت، و اعضاى انجام‌ها را در ما استوار كرد، و ما را با روزى‌هاى پاكيزه پروريد، و به فضلش ما را بى‌نياز كرد، به نعمت خود ما را سرمايه بخشيد،

(21) سپس به ما فرمان داد تا فرمانبرداريمان را بيازمايد، و نهى فرمود تا سپاس گزاريمان را بسنجد، پس ما بندگان از طريق فرمانش روى گردان شديم، و بر مركب نافرمانيش سوار شديم، پس بر عقاب ما شتاب ننمود، و بر انتقام ما عجله نكرد، بلكه به رحمت خود از باب بزرگوارى با ما مدارا كرد، و به مهربانى خود از روى بردبارى برگشتمان را انتظار كشيد،

(22) ستايش خداى را كه ما را به توبه راهنمايى كرد، توبه‌اى كه آنان را جز به فضل او نيافتيم، پس اگر از فضلش جز توبه را به شمار نياوريم همانما نعمت او در حق ما نيكو، و احسانش درباره‌ى ما بزرگ، و بخشش بر ما عظيم بود،

(23) و اين چنين نبوده روش او در توبه براى آنان كه پيش از ما بودند، همانا آنچه را كه بر آن توانمان نيست از ما برداشته و به ما جز به اندازه‌ى توانمان تكليف نكرده، و ما را جز به اعمال آسان وانداشته، و براى هيچ يك از ما برهانى نگذاشته و نه بهانه‌اى،

(24) پس بدبخت از ما كسى است كه بر خلاف رضاى او بدبخت شد، و نيكبخت از ما كسى است كه به او رو آورد

(25) و ستايش خداى را به هر آنچه نزديكترين فرشتگانش، و گرامى‌ترين آفريدگانش او را ستوده‌اند، و پسنديده‌ترين ستايشگران آستانش

(26) ستايشى كه بر ديگر ستايش‌ها برترى داشته باشد مانند برترى پروردگارمان بر تمام آفريده‌هايش،

(27) باز او را ستايش در مقابل هر نعمتى كه بر ما و بر تمام بندگان خود از گذشته و مانده دارد، (ستايشى) به شماره‌ى تمام چيزهايى كه علم او بر آنها احاطه دارد، و در مقابل هر يك از آن موجودات به شماره‌ى چندين برابر، هميشه (و) جاويد تا روز قيامت،

(28) ستايشى كه حدش را پايانى، و شماره‌ى آن را تا شمارشى، و پايان آن نهايتى، و مدت آن را بريدنى نباشد،

(29) ستايشى كه پيوندى به طاعت و عفو او باشد، و (نيز) سبب خشنودى او، و وسيله‌ى او، و راهى به سوى بهشت او، و پناهى از عذاب او، و ايمنى از غضب او، و مددكار بر طاعت او، و مانع از معصيت او، و كمك بر اداى حق و انجام وظائف او باشد،

(30) ستايشى كه به آن با دوستان سعادتمند او نيكبخت گرديم، و به سبب آن درآئيم در صف آنان كه به شمشير دشمنانش كشته شده‌اند، همانا او يارى دهنده ستوده است.