دعای 53 ( دعا در اظهار ذلّت به پیشگاه خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) پروردگار من، گناهانم زبان مرا بند آورده و رشته‌ى سخنم را از همه گسسته است و من عذرى اقامه نتوانم كرد. پس همچنان اسير گرفتارى و گروگان كردار خويشم. در ميان گناهان سرگردانم، و از مقصود خود بيراه شده‌ام و دستم از چاره كوتاه است.

(2) من خود را در جايگاه گنهكاران سرشكسته قرار داده‌ام؛ در جايگاه شوربختانى كه با تو گستاخى مى‌ورزند و تهديدهايت را سبك مى‌شمارند.

(3) پاك و منزهى تو، به چه جرئتى با تو گستاخى كردم؟ و با كدامين فريب خود را به ورطه‌ى نابودى افكندم؟

(4) اى مولاى من، بر من رحمت آور كه به صورت بر زمين افتاده‌ام و از راه لغزيده‌ام. به حلم خود از نادانى‌ام درگذر، و به احسان خود از بدكردارى‌ام، كه به گناه خود اقرار دارم و به خطاى خود معترفم. اينك اين دست من و اين سر من كه براى قصاص از خود آن را با فروتنى تسليم كرده‌ام. بر پيرى‌ام و پايان گرفتن روزگارم و نزديك‌شدن مرگم و ناتوانى و درويشى و بيچارگى‌ام رحمت آور.

(5) مولاى من، به من رحم كن آن‌گاه كه پايم از دنيا بريده شود، و يادم از خاطر آفريدگان برود، و همچون كسى كه يكباره از ياد رفته است، به جمع فراموشان درآيم.

(6) مولاى من، آنگاه كه چهره و حالتم دگرگون شود و جسمم بپوسد و اندامم پاره گردد و بندبند وجودم از هم بگسلد، بر من رحمت آور، كه واى بر غفلت من از آنچه در پيش رو دارم.

(7) مولاى من، در آن روز كه از گور خود به درآيم و زنده شوم، به من رحم كن، و در آن روز جاى ايستادن مرا براى حساب در ميان دوستدارانت قرار ده، و چنان كن كه با دوستانت به سوى ميزان روانه شوم و در سايه‌ى قرب تو منزل گزينم. اى پروردگار هستى‌ها.