دعای 53 ( دعا در اظهار ذلّت به پیشگاه خداوند ) ترجمه داریوش شاهین

(1) هستى آفرينا، گناهانم مرا به سكوت و خاموشى كشانده و رشته نيايش و سخنم گسسته شده است. از اينرو ديگر مرا دليل و برهانى نيست. اينك اين منم كه در رنج و سختى گرفتارم و گروگان كردار خويشم. اينك اين منم كه در ميان گناهانم حيرانم و از خروج از راه راست سرگردانم و در راه خويش درمانده‌ام.

(2) اينك اين منم كه وجود خويش را در اقامتگاه گناهكاران و خواران بپا داشته، در جايگاه نگونبختانى كه در امر تو راه كفران و عصيان پيش گرفته‌اند، ايستاده. آنانكه ميعاد تو را ناچيز انگاشته‌اند.

(3) كردگارا، پاكى تراست. من به كدام جراتى بر تو دليرى كردم! من به كدام هلاكت خود را تباه ساختم!

(4) اى مولاى من، مرا به خاطر لغزش و روآوردنم به گناه، ببخش و به من رحمت فرما. مرا به خاطر بدى و جهل و نادانيم به صبر و شكيبت، به نيكى و كرمت ببخش. زيرا كه اينك به گناه خويش اعتراف مى‌كنم. زيرا كه اينك به خطاى خويش اقرار مى‌كنم. قادرا، اينك اين دست و سر من در كف تو! اينك مى‌گريم و مى‌نالم و خود را در كيفرم تسليم تو مى‌كنم! مهربانا، تو به خاطر اينكه پيرم و سالخورده‌ام، براى اينكه عمر و روزگار خويش بسر آورده‌ام و رو به مرگ نهاده‌ام، به خاطر اينكه ناتوانم و نيازمندم، به خاطر اينكه ديگر مرا علاج و چاره‌اى نيست، به من رحمت آور و مهربانى كن.

(5) برترا، اى مولاى من، آنگاه كه در اين دنيا ديگر از من نشانى نباشد، آن زمان كه مخلوق تو مرا از ياد خويش ببرند و مانند آنكس شوم كه از خاطرها رفته است و جزو فراموش شدگان گرديده، در آن زمان تو به من رحمت آور.

(6) كريما، اى مولاى من، آنگاه كه روى و رخسار و پيكرم از اين شكل و مانند كه هستم گونه‌گون و دگرگون شود، آن زمان كه استخوانم بپوسد، و بند و پيوند تنم از هم بپاشد و پاره پاره شود، تو بر من رحمت آور. يا غفلتى عما يراد بى! (واى از بى‌خبرى من و از آنچه در حق من خواسته شده!)

(7) خداوندا، اى مولاى من، در آن روز كه من زنده و برانگيخته شوم، بر من رحمت آور. در چنان روزى قرارگاه مرا با دوستانت، و رجعت و بازگشتم را به سوى خودت در ميان يارانت، و منزل و جايگاهم را در جوار خويش قرار بده. اى خداوند جهانيان.