دعای 42 ( دعا به وقت ختم قران ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! به راستى اين تو بودى كه بر خواندن كتابت يارى‌ام فرمودى؛ خواندن همان نورى كه فرو فرستاده‌اى، و بر هر كتابى كه در پيش نازل كرده‌اى، شاهد قرار داده‌اى؛ بر هر سخنى كه حكايت نموده‌اى، برترى دادى.

(2) و آن را فرقانى قرار دادى كه جدا كننده‌ى حلال و حرام توست، و قرآنى كه در آن، احكام خود را آشكار ساختى؛ و كتابى كه براى بندگان خويش، به شرح و تفصيل آن پرداخته، حقايقش را روشن كردى، وحيى كه بر پيامبر خويش، محمد- كه درودهاى تو بر او و دودمانش باد- به تدريج فرو فرستادى.

(3) و آن را نورى قرار دادى كه با پيروى از آن، در تاريكى گمراهى و نادانى، راه خويش را دريابيم، و درمان دردمندى است كه از سر فهم، باورمندانه براى شنيدن گفتارش خاموش نشسته است؛ و ترازوى قسط و عدلش ناميدى كه زبانه‌اش از حقيقت دور نمى‌گردد، و مشعل هدايتش كردى كه هرگز، پرتو برهانش در نظر گواهان، خاموش نمى‌گردد، درفش رهايى و رستگارى است كه برافراشتى تا هر كس كه عزم راه روشن آن كند، گمراه نگردد، و هر كس كه خود را به دستاويز عصمت و نگه‌دارندگى‌اش بياويزد، دستهاى هلاكت و تباهى به او نرسد.

(4) خدايا! همچنان كه ما را بر تلاوت آن يارى فرمودى، و خشونتى كه در زبان ما بود، با تعبيرهاى نيكو و زيباى آن، نرم و و روان ساختى. پس ما را از كسانى قرار ده كه حق اين كتاب را آن گونه كه سزاوار آن است، رعايت مى‌كنند و با اعتقاد و باور و گردن نهادن در برابر آيات محكم آن، تو را بندگى مى‌نمايند، و خود را از پذيرش متشابهات و دليل‌هاى روشنگر آن، ناگزير مى‌بينند.

(5) خدايا! تو اين كتاب را بر پيامبر خود، محمد- كه درود خدا بر او و دودمانش باد-، به اجمال (بى‌هيچ شرح و تفسير)، فرو فرستادى، و دانش شگفتى‌ها و حقايق مكتوم آن را در نهايت كمال، بر او الهام فرمودى، و دانش تفسير قرآن را به ما (دودمانش) ميراث دادى، و ما را بر كسى كه حقايق و اسرار آن را نمى‌داند و به فهم آن نادان است، فضيلت بخشيدى، و بر فهم و درك حقايق آن (و عمل كردن به معارف آن! توانا كردى، تا اين كه ما را بر آنان كه طاقت درك و قدرت عمل به آن را ندارند، برترى و بزرگى دهى.

(6) خدايا! همچنان كه دلهاى ما را حاملان آن قرار دادى، و شرافت و فضيلت و بزرگى‌اش را در پرتو رحمت خود، به ما شناساندى، پس بر محمد- كه سخنگوى منبر قرآن است-، و بر دودمانش- كه گنجوران حقايق آن‌اند-، درود فرست، و ما را از كسانى قرار ده كه اين (قرآن) را از سوى تو مى‌دانند و بر اين باور، معترف‌اند، تا اين كه شك و ترديد در قبول و يقين ما به آن راه نيابد، و انديشه‌ى انحراف و كژروى از راه راست، ذهن و دل ما را نلرزاند.

(7) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و ما را از كسانى قرار ده كه بر ريسمان قرآن چنگ مى‌زنند، و از خطر آيات متشابه (تأويل‌پذير) آن، در دژ استوار محكمش (آيات صريح و روشن آن) پناه مى‌گيرند، در سايه‌ى بال و پر آن مى‌آسايند، و در پرتو روشنى بامدادش راه مى‌يابند، و از درخشش اشراق آن، پيروى مى‌كنند، و از چراغ تابان آن، روشنى برمى‌گيرند، و از تابش فروغ چراغش جان خويش را روشن مى‌سازند، و هدايت را تنها از او مى‌طلبند.

(8) خدايا! همچنان كه با فروفرستادن قرآن، محمد را براى هدايت (مردمان) به سوى خود، چون درفشى برافراشتى، و راهى را كه بر رضا و خرسندى تو مى‌رسد، راه دودمانش قرار دادى، پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و قرآن را وسيله‌ى رسيدن ما به منزل‌هاى كرامت و برگوارى و نردبان عروج به ستيغ بلند امنيت و سلامت قرار ده، و سببى كه با آن در ساحت رستاخيز پاداش گيريم، و وسيله‌اى قرار ده كه با آن به نعمت ابدى در سراى ماندنى و جاويدان راه يابيم.

(9) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و به بركت قرآن، سنگينى بار گناهان را از دوشمان بردار، سيماى نيكوكاران را بر ما عطا كن، و ما را پيرو كسانى قرار ده كه پاسى از شب و كناره‌هاى روز (زمان نماز پيشين، ظهر) را به پرستش تو برمى‌خيزند، تا با تلاوت قرآن و در پرتو پاكى آن، ما را از هر گونه آلودگى پاكيزه سازى؛ و ما را دنباله‌رو كسانى قرار ده كه از نور قرآن، روشنى مى‌گيرند و آرزوها، آنان را از عمل كردن بر وفق آن، بازنمى‌دارند، تا اين كه بازيچه‌ى غرور و فريب آرزوها گردند و پيوندشان را با قرآن بگسلند.

(10) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و قرآن را در تاريكى شب، مونس و آشناى ما قرار ده، و از وسوسه‌هاى شيطان و انديشه‌هاى وسوسه‌انگيز، نگاهدارنده، و براى گام‌هاى ما از رفتن به سوى گناهان، بازدارنده، و براى زبان‌هاى ما از فرو رفتن در سخنان باطل و ناروا، گنگ و لال كننده، و براى هر يك از اندام‌هاى ما، از آلودگى به پليدى‌ها مانع، و براى انديشه‌ى عبرت‌اندوزمان، كه پرده‌ى غقلت، طومار آن را در هم مى‌پيچد، گره‌گشا گردان، تا اين كه فهم شگفتى‌ها و مثل‌هاى هشدار دهنده و بازدارنده‌ى آن، كه كوه‌هاى استوار با همه‌ى صلابت و استحكامى كه دارند از تحمل آن ناتوانند، و دل‌هاى ما راه يابند.

(11) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و ظاهر و پيداى ما را در سايه‌ى قرآن سامان ده، و در پرتو آن، انديشه‌ها و خاطرات وسوسه‌انگيز را از راهيابى به سلامت درونمان دور دار، و به سبب آن، پراكندگى و پريشانى كارهامان را به سامان آور، و به (زلال چشمه‌ى) قرآن در عرصه‌ى رستاخيز و به هنگام ورود به پيشگاه تو، سوز عطش ما را به نشان، و به يمن قرآن، در روز دلهره‌ى بزرگ (روز رستاخيز)، جامهاى امان را بر اندام ما بپوشان.

(12) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و به بركت قرآن، تنگدستى ما را با بى‌نيازى جبران كن، و در سايه‌ى آن، زندگى فراخ و پر نعمت و آسايش در فراوانى روزى را به سوى ما روان ساز، و در پناه آن، ما را از سرشت بد و اخلاق نكوهيده و پست، دور دار، و از فرو افتادن در دره‌ى عميق كفر و مايه‌هاى نفاق، نگاه دار، تا آن جا كه قرآن در رستاخيز، ما را به سوى بهشت و رضاى تو رهبرى كند، و در دنيا از فراهم آوردن خشم تو، و از تجاوز به حدود احكام تو بازدارد، و به اعتقاد و باور ما به آنچه كه از پيش توست، گواه باشد.

(13) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و در پرتو قرآن، به وقت مردن، اندوه جان كندن و سختى ناله‌هاى آن را در آخرين لحظه‌ها، كه نفس‌ها به شماره مى‌افتند و جان به گلوگاه مى‌رسد، بر ما سخت مگير، و در آن هنگام كه مى‌گويند: «آيا كسى هست كه معالجه كند؟»، و همان دم كه فرشته‌ى مرگ، از پس پرده‌هاى غيب براى گرفتن جان‌ها نمايان مى‌شود، و از كمانه‌هاى مرگ، پيكانهاى وحشت فراق و جدايى را به سوى جانها فرومى‌بارد، و جام زهرآگين مرگ را با سرعت بر كام جان‌ها فرومى‌ريزد، و كاروان مرگ، كوچيده، ما را به آخرت نزديك مى‌كند، و كردارهاى ما طوق و بند گردن‌هاى ما مى‌شود و گورها تا ميعادگاه روز ملاقات با خدا جايگاه ما خواهد بود، خدايا، اين لحظه‌ها را به بركت قرآن، بر ما آسان گردان!

(14) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و فرود آمدن در سراى پوسيدگى (گور)، و بسيار ماندن در زير لايه‌هاى خاك را بر ما مبارك گردان، و خانه‌هاى گور را پس از جدايى و مفارقت از دنيا، بهترين جايگاه ما قرار ده، و در سايه‌ى لطف و مهر خويش، تنگى لحدهامان را گشاده گردان، و در پيش روى حاضران در رستاخيز، به سبب گناهان تباه گرمان رسوايمان مساز.

(15) و در عرصه‌ى ورود به پيشگاهت، به شفاعت قرآن، بر ذلت و خوارى ما رحم كن، و در لرزش پل روى جهنم (صراط)، به هنگام عبورمان از آن، گام‌هاى ما را ملزران، و در روز رستاخيز و سختى‌هاى هول‌انگيز آن هنگامه‌ى بزرگ، ما را از هر اندوهى برهان.

(16) و در آن روزى كه چهره‌هاى ستمكاران سياه گردد؛ روز حسرت و پشيمانى، چهره‌هاى ما را سپيد گردان، و محبت ما را در دلهاى مؤمنان بيفكن، و زندگى را بر ما سخت و ناگوار مساز.

(17) خدايا! بر محمد- كه بنده و فرستاده‌ى توست-، درود فرست، همچنان كه پيام تو را رساند و فرمان تو را آشكار ساخت، و بندگانت را نصيحت و خيرخواهى كرد!

(18) خدايا! در روز رستاخيز، پيامبر ما را- كه درود و رحمت تو بر او و دودمانش باد، از همه‌ى پيامبران در پيش خود مقرب‌تر، و شفاعت او را با نفوذتر، و منزلت و رتبه‌ى او را برتر و آبرومندتر فرما.

(19) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و بنيان (شريعت) او را شرافت و استحكام بخش، و برهانش را نيرومند، و كفه‌ى ترازوى نيكى‌هايش را سنگين، و شفاعتش را مقبول، وسيله‌اش را نزديك، و چهره‌اش را سپيد، و نورانيتش را كامل، و منزلتش را بالا و رفيع گردان.

(20) و ما را بر سنت و سيره‌ى او زنده دار، و بر ملت و آيين او بميران، و بر راه روشن او روان ساز، و سلوك راهش را آسان گردان، و ما را از پيروان و در گروه هم‌نشينان او قرار ده، و بر حوض او وارد گردان، و از جام گوارايش سيرابمان كن.

(21) و بر او و دودمانش اى خدا، رحمت فرست: رحمتى كه در پرتو آن، به برترين آرزوهايش، كه خير و فضيلت و كرامت توست، دست يابد؛ چرا كه داراى رحمت گسترده و فضيلت كريمانه‌اى.

(22) خدايا! در ازاى رساندن پيام‌هاى تو، و تعليم و اداى حق آياتت، و نصيحت و خيرخواهى بندگانت، و جهاد در راهت، برترين پاداش را كه بر هر يك از فرشتگان مقرب و پيامبران فرستاده شده و برگزيده‌ات داده‌اى، بر او عطا كن، و سلام و درود ما را بر او و بر اهل بيت او: پاكان و پاكيزگان، برسان.